16 november, 20:02. Mijn sollicitatiegesprek was om 21:00 uur. Het kon me niet schelen dat ik dit vreemd vond, want ik trok mijn mooiste, vale blauwe spijkerbroek aan om me klaar te maken. De functie was sowieso ingepland voor de nachtdienst en de tijd deerde me niet. Er wachtte me niets behalve onafgemaakte kunstwerken en lusteloos masturberen. Ik wikkelde mijn haar in mijn gebruikelijke, nonchalante kapsel, poetste mijn tanden en hield het voor gezien, omdat ik mezelf niet harder wilde pushen dan zij met hun lakse planning.
Het verruilen van de warmte van mijn appartement voor de kou buiten, bracht dagdromen van stranden teweeg: koel zeeschuim dat over het hete zand rolde, het felle licht van een gretige zon en een azuurblauwe oceaan. Alles om me af te leiden van de zintuiglijke overbelasting die het openbaar vervoer in de winter met zich meebracht: de goedkope banden op het ondergefinancierde wegdek voelden aan als een blikken doos, de littekens van constant gebruik in de vorm van slijtplekken en vlekken, de brillen van vreemden.
P.s. Ik sta aangemeld op deze onderstaande site met de naam JoriX69. Als je leuk wilt praten om je ervaring te delen of misschien een leuk afspraakje wilt maken weet je me te vinden X Jorinde. Let op: zorg dat je wel serieus bent en geen kinderlijk gedrag. Ik zoek een leuke gesprekspartner voor sex.
Ik stopte een koptelefoon in mijn oren en kondigde mijn besluit om sociale termen te vermijden aan. Vijf haltes later huppelde ik door de openslaande deuren de stoep op. De foodway uit de jaren 70 was zwak verlicht in de toch al donkere straat, een paar verlichte letters flikkerden boven de besneeuwde parkeerplaats.
Ik vond dat de oude plek karakter had. Daarnaast wekten allerlei vreemde dingen mijn nieuwsgierigheid.
Het was aangenaam warm binnen. Ik liet me meeslepen door het doffe piep-piep van de barcodescanner en bleef aan de kant staan tot de vrouw achter de balie afscheid nam van een klant en zich naar mij omdraaide.
"Hallo, ik ben Ada," stelde ik me voor. "Ik heb een sollicitatiegesprek met een zekere meneer Roth."
Ze gaf me een meelevende glimlach. "Hoi lieverd, ik ben Mary. Zijn kantoor is daar links."
Ik wilde het bijna meteen vragen, maar besloot haar reactie te accepteren. Ik vond de deur met het bordje Manager en klopte aan. Ik kwam binnen toen hij me riep.
"Nou, hallo." Hij keek me gretig en duidelijk aan. "Jij moet Ada zijn."
"Je maakt een grapje.
"Meneer Roth?" Ik voelde het en begreep Mary's eerdere minachting.
"Noem me alsjeblieft Harrison." Hij wilde me een hand geven.
Toen we tegenover elkaar aan zijn rommelige bureau gingen zitten, begon hij met een vraag: "Dus, waarom heb je hier gesolliciteerd?", wat al snel ontaardde in een monoloog: "Weet je, ik run deze winkel al acht jaar. Ik kreeg mijn eerste baan toen ik ongeveer zeventien was..."
Hij beschreef gedetailleerd hoe het was om als badmeester te werken als een atletische jongeman, de beproevingen en ontberingen die elke bevoorrechte man tegenkomt als hij zijn studie niet afmaakt, en eindigde met zijn torenhoge positie als manager van een supermarkt. Ik miste Harrison niet toen hij probeerde mijn figuur door mijn winterkleding heen te kijken, of het kleine plaatje van een halfnaakt model dat naast zijn computer hing.
De gedachte om op te staan en weg te gaan speelde door mijn hoofd terwijl hij sprak over inventaris en de universele techniek van het rouleren van voorraad. "...Zo doen we dat hier, en het werkt geweldig: ik doe het al heel lang. Daarom kan ik ook goed mensen inschatten."
Uiteindelijk pauzeerde hij even en reikte in een bureaula. "Wil je de baan, Ada?", besloot Harrison, terwijl hij me een marineblauw schort overhandigde.
Direct aangenomen. Ik zou trots zijn geweest als die man me geen rode vlag op een zilveren schaal had aangeboden. Ik had niets te verliezen door te weigeren – misschien zelfs veel te winnen – maar na een kort intern debat greep ik toch naar het uniform.
"Als je tijd hebt, kan ik je nu rondleiden."
Met zijn aanbod voelde de winkel plotseling compleet anders. Alleen medewerkers betekende Kom binnen; alles wat voorheen taboe was, viel nu onder mijn bevoegdheid. Mijn aanwezigheid voelde net zo belangrijk als de rol van een triangelspeler in een symfonie.
Ik volgde Harrison door een pauzeruimte, waarvan de inrichting net zo gedateerd was als de rest van de winkel, voordat hij me verder de winkel in leidde. "Dit is de receptie. Alle medewerkers zijn cross-trained en hebben dezelfde verantwoordelijkheden, behalve Simon, die de leveringen en het onderhoud afhandelt."
Hij leidde me langs twee identieke tieners met stanleymessen. "Oscar, Hector, dit is Ada." Ik had net tijd om naar hem te zwaaien terwijl Harrison zijn weg vervolgde. De jonge tweeling gaf me dezelfde meelevende glimlach als Mary.
Tussen de kratten en dozen stopten we bij een laadperron.
"Simon!"
De man die Harrison riep, was net aan het sluiten een grote roldeur. Hij deed het slot erop en draaide zich naar ons om, zijn babyblauwe ogen contrasteerden met zijn gitzwarte baard.
"Dit is Ada. Vanaf morgen zal Mary haar aan de voorkant trainen, daarna laat jij haar alles zien aan de achterkant." Harrison sprak, stuurde hem snel weg en nodigde me met een draai van zijn hiel uit om hem te volgen.