Hekken repareren

Ik keek vol afschuw toe hoe mijn twee oudere broers in de voortuin vochten, dronken vloekend en elkaar slaand. Mijn vader, die net iets minder dronken was, stond achter me op de veranda en schreeuwde dat ze moesten stoppen.

Ik draaide me om en keek naar papa. "Het is bijna 2 uur 's nachts! Jullie moeten iets doen."

Papa rolde alleen maar met zijn ogen. "

"

Ik nam niet de moeite uit te leggen dat een van hen de vriendin van de ander had beledigd. In plaats daarvan dwaalde mijn blik af naar het huis ernaast, waar net een licht was aangegaan in wat ik aannam de slaapkamer was. "Verdorie!" Ik tuimelde de trap van de veranda af en rende naar de buren, zonder acht te slaan op het verwarde geschreeuw van mijn vader.

Mijn broers waren nog steeds aan het ruziën toen ik op Marcus' voordeur klopte. Het plotselinge licht van de verandalamp deed me knipperen. Zodra hij de deur opendeed, flapte ik eruit: "Bel alsjeblieft niet de politie!"

Gekleed in slechts een lichte joggingbroek staarde hij me een paar ogenblikken zwijgend aan voordat hij over mijn schouder keek. Ik hoefde me niet om te draaien om te weten dat hij naar mijn broertjes en zusjes keek die in de tuin aan het spelen waren. "Ik ben het zo zat om naast jouw familie te wonen."

Mijn wangen gloeiden van schaamte. "Ik begrijp het," antwoordde ik haastig. "Ik ben ze ook zat." Ik was bang dat Marcus de deur voor mijn neus dicht zou slaan. Natuurlijk zou ik het hem niet kwalijk nemen als hij dat wilde. Hij was die lente naast ons komen wonen, kort nadat ik achttien was geworden. In het begin was hij vriendelijk en zwaaide hij altijd naar me als hij me zag. Maar in de zomer waren mijn broers steeds onhandelbaarder geworden, en dit was niet de eerste keer dat ik namens hen mijn excuses aan Marcus moest aanbieden.

Ik vond het vreselijk dat mijn familie altijd alles moest verpesten. Marcus leek een geweldige kerel; midden twintig was hij al veel volwassener en verantwoordelijker dan mijn broers waarschijnlijk ooit zouden zijn. Hij had een goede baan en kwam elke dag op tijd op zijn werk. Als hij een feestje bij hem thuis gaf, hield hij rekening met het geluidsniveau en de gasten bleven niet de hele nacht komen en gaan. Hij was een perfecte buurman.

En hij was ook nog eens knap. Hij was lang en had een donkere huid, droeg vlechten en had een prachtige glimlach. Ik had geen enkele illusie dat hij ooit in mij geïnteresseerd zou kunnen zijn; Met mijn lange rode haar en bleke huid die lichtjes verbrandde in de zon, leek ik de verlegen, onhandige jonge vrouw die ik was. Mijn ex-vriend, met wie ik in mijn laatste jaar van de middelbare school een relatie had, had me vaak verteld dat ik prachtige blauwe ogen had, maar ik nam aan dat hij de behoefte voelde om me ergens een compliment over te geven, en dat waren niet mijn sproeten.

Terwijl ik Marcus smekend aankeek, vreesde ik dat hij eindelijk zijn geduld had verloren. "Ik heb goed nieuws voor je," zei ik met een lichte stem. "Mag ik even binnenkomen?"

"Het wordt laat, Maddie." Zijn toon was verrassend kalm.

"Ik weet het, en ik beloof dat het niet lang zal duren. Ik wilde gewoon even met je praten zonder al dat lawaai, en..." Ik gebaarde hulpeloos naar mijn idiote broers.

Hij slaakte een diepe zucht en opende de deur verder. Toen ik zijn woonkamer binnenstapte, was ik verbaasd over hoe netjes het was. Gelukkig had hij nog nooit de binnenkant van mijn huis gezien! Hoewel ik mijn best deed om het schoon te houden, was het opruimen van de rommel van mijn broers en vader een fulltime baan.

Marcus deed de deur achter ons dicht en deed hem op slot. "Het spijt me dat het hier zo warm is," zei hij. "De airconditioning ging gisteren kapot. Ik had een paar ramen opengezet, maar mijn buren gedroegen zich als een stel idioten." Hij zag me terugdeinzen bij zijn woorden en voegde eraan toe: "Behalve de huidige bezoekers."

Hij was zo vriendelijk om me een drankje aan te bieden, en terwijl we in zijn keuken aan onze glazen limonade nipten, wist ik dat ik moest opschieten. Marcus zou morgenvroeg vroeg opstaan ​​om naar de kerk te gaan. "Het goede nieuws," begon ik na diep adem te hebben gehaald. "Over een week ga ik naar de universiteit, en dan heb je geen last meer van mij."

Hij zette zijn glas op het aanrecht en sloeg zijn armen over elkaar. "Je weet dat jij niet het probleem bent."

"Ik weet het, maar..." Ik staarde naar mijn blote voeten. De jurk die ik droeg was bescheiden en bedekte het grootste deel van mijn benen. Ik had hem aangetrokken toen ik mijn broers eerder hoorde ruziën. Ik keek weer naar Marcus op en glimlachte opnieuw. "Er is nog beter nieuws. Weet je dat ons huis te koop staat?"

"Ja," zei hij langzaam. "Sinds ik hier woon, hangt er een bordje Te Koop door Eigenaar voor het huis. Maar het lijkt niet veel interesse te hebben gewekt."

"Dat is het!" Ik reikte naar voren en legde een hand op zijn onderarm. "Een ouder gepensioneerd echtpaar dat kleiner wilde gaan wonen, werd verliefd op het huis. Ik bedoel, het huis is dringend aan renovatie toe, maar ze houden van de rustige locatie met alleen onze twee huizen hier aan een doodlopende weg. Mijn vader wil bij zijn vriendin intrekken, dus hij stemde in met de verkoop."

Marcus' ogen werden groot bij dit nieuws. "En je broers dan?"

Ik wist dat hij het niet uit bezorgdheid vroeg, maar omdat hij de geruststelling wilde dat ze ver hier vandaan zouden belanden. "Ik weet het niet zeker," zei ik. "Een van hen zal waarschijnlijk bij mijn moeder wonen, en ik denk dat de ander ergens een appartement gaat huren." Terwijl ik sprak, zag ik Marcus' schouders ontspannen. Zijn glimlach was zo breed dat hij de mijne evenaarde. "Je krijgt deze herfst nieuwe buren!"

"Dat is het beste nieuws dat ik in maanden heb gehoord!" Zonder waarschuwing nam hij het glas uit mijn hand en zette het naast het zijne op het aanrecht. Ik gilde van het lachen toen hij zijn armen om mijn middel sloeg en me ronddraaide. Terwijl hij me stevig vasthield, voelde ik hoe sterk hij was; hij droeg me alsof ik niets woog.

Op dat moment lachte Marcus ook. Hij wilde me weer neerzetten, maar ik sloeg me om hem heen en hield me stevig vast. Hij keek me vragend aan, nog steeds grijnzend. Voordat ik mijn zenuwen kon verliezen, drukte ik mijn lippen op de zijne.

Hij maakte een verrast geluid, maar verbrak de kus niet meteen. Pas toen ik steeds enthousiaster werd en met de mijne naar zijn tong zocht, zette hij me resoluut weer op mijn voeten. Toch hield ik mijn armen om zijn nek.

"Dat was leuk, Maddie, maar zoals ik al zei, het is laat." Hij vermeed mijn blik toen hij zich losmaakte uit mijn omhelzing.

"Kom op!" Ik klonk als een dwaas meisje, maar ik wilde eigenlijk nog even blijven. "Zeg me niet dat je al klaar bent met feesten!"

Marcus rolde met zijn ogen. "Wat ben je anders van plan?"

Mijn hart bonsde zo hard dat het bijna het geschreeuw van mijn broers overstemde. Die idioten waren nog steeds aan het vechten. Ik kon me er nu niet door laten afleiden, zeker niet nu mijn tepels hard waren onder mijn jurk en mijn onderbroek al nat was. Maandenlang verlangde ik heimelijk naar Marcus. Als ik eenmaal naar de universiteit ging en mijn familie verhuisde, zou ik hem waarschijnlijk nooit meer zien. Het mooie was: als hij helemaal niet geïnteresseerd was om me te neuken, zou ik me vernederd voelen, maar ik zou hem nooit meer hoeven te zien. Onder die omstandigheden had ik niets te verliezen en alles te winnen.