Petra’s salarisverhoging

Na een paar mislukte pogingen nam ik Petra aan. Ze was de droom van elke manager. Ze was altijd op tijd en gaf altijd haar best. Het bleek dat ze mijn droom was, niet alleen op professioneel vlak.

Op de dag dat ze op gesprek kwam, zag ik de twinkeling in haar ogen. Het was alsof de wereld haar nog niet had omgedraaid. Ze was een paar centimeter kleiner dan ik, had een veerkrachtige tred en blauwe highlights in haar haar.

Ik was een vermoeide vijfendertigjarige. Ik wilde haar meteen aannemen. Ik heb het gesprek gevoerd en was zo blij dat ze het zo goed deed. Zo kon ik haar om de juiste redenen aannemen. Ik heb haar aangenomen en haar ongeveer zes maanden lang volledig professioneel behandeld.

Het was een zaterdag die ik nooit zal vergeten. Het was het einde van een lange dag en we waren met z'n tweeën het café aan het opruimen.

"Ik zou het hier niet zonder jou kunnen doen," zei ik.

"Dat zei je al," zei ze glimlachend. "Bedankt."

Het was waar. Dankzij haar kon ik voor het eerst in vijf jaar op vakantie en wist ik dat mijn café in goede handen was. Vandaag was mijn eerste dag terug en alles was perfect verlopen. "Ik zie op tegen de dag dat je weg moet."

"Waarom denk je dat ik wegga?"

"Omdat je een intelligente vrouw bent die veel meer kan dan alleen werken in een kleine broodjeszaak."

Ze bloosde.

We hebben opgeruimd. De winkel zag er goed uit. We waren op zondag gesloten en ze wilde maandag weer open. Ik woonde in een appartement boven de winkel. Ik wenste haar welterusten en verwachtte het geluid van de luiken die dichtgingen te horen, maar in plaats daarvan volgde ze me naar mijn kleine kantoor.

"Is er iets?" vroeg ik, terwijl ik ging zitten.

Ze stond voor mijn bureau. "Niet echt. Mag ik iets brutaals zeggen?"

"Natuurlijk."

"Als je je zorgen maakt dat ik wegga, dan zou een salarisverhoging me hier houden."

"Je bent het zeker waard. Maar ik moet er wel zeker van zijn dat het bedrijf het aankan." Dit was niet zomaar een afleidingsmanoeuvre van mijn kant. Ik heb hier al naar gekeken.

Ze knikte en ging zitten. "Ik dacht aan 0,50 pond extra per uur."

"Ik betaal mezelf. Niet dat jij niet evenveel waard bent."

Ze pakte een pen van mijn bureau. Ze gaf er een kus op. Ze schoof hem in haar mond. "Weet je zeker dat ik je niet kan overtuigen?"

"Ik weet niet wat je anders zou kunnen doen," zei ik. "Sommige weken doe je vijftig uur."

Ze likte de pen af.

Ik keek naar haar. Ik wist hoe ze zich gedroeg. Maar het kon niet anders. Dus besloot ik iets veiligs te zeggen. "Wat doe je?"

"Oh, dat? Niets. Ik stel me alleen maar voor dat die pen je lul is?"

Ik stotterde. Ik was heel blij dat ik niet had gedronken. "Wat?"

"Je hebt me gehoord."

Ik maakte een paar vreemde geluiden die niet als spraak omschreven konden worden. "Wacht. Wacht. Je wilt zo graag loonsverhoging dat je bereid bent..."

"Zuig. Aan. Je. Lul."

Ik kneep mezelf. "Eh... dat is heel lief. Dat is het verkeerde woord. Maar goed... zelfs als ik... wat ik niet ben... een... daarvan is nog niet genoeg voor de loonsverhoging."

"Wie heeft er iets over een gezegd?"

"Wat?"

Ze grijnsde, stond op en liep met het stoelkussen in haar hand om het bureau heen. "Geef me een loonsverhoging en dat gaat gebeuren... heel vaak."

Ik draaide mijn stoel om en keek haar aan. Mijn mond viel open. Mijn hoofd stond op scherp. Ik was de baas die niet onredelijk wilde zijn. Ik was een man die dit zo graag wilde. "Zou dat niet onredelijk zijn?"

"Ja," zei ze. "Ik zou zonder dit wel een nieuwe baan kunnen zoeken. Ik blijf liever hier."

Ze liet het kussen vallen. We keken allebei naar beneden en weer omhoog.

"Ik geef je opslag," zei ik, terwijl mijn woorden over elkaar heen dwarrelden. "Je hoeft niet..."

"Hou je niet van vrouwen?"

"Ik ben je baas."

Eén fractie van een seconde keek ze geïrriteerd. Toen verzachtte haar gezicht. Ze boog zich voorover en drukte haar vinger op mijn lippen.

"Je hebt bewezen dat je goed bent." Ze knipoogde naar me en stond weer op.

Ik haalde diep adem en keek haar aan.

"Ik zal het je gemakkelijk maken. Ik zie dat je je een beetje ongemakkelijk voelt."

Ik knikte. Mijn pik trilde.

"Luister goed. Je moet nu een beslissing nemen. Je moet kiezen wat je wilt zeggen. Vier woorden. Als je nog iets zegt, stop ik. Knik als je het begrijpt."

Ik knikte.

Ze glimlachte. "Goed. Hier zijn je opties. Je kunt zeggen: 'Tot maandag.' of 'Op je knieën.'"

Mijn mond viel open.

Ik keek naar haar.

Ze keek naar mij.

Ik keek naar het kussen.

Ze keek naar het kussen.

Ik slikte.

Ik slikte.

Ze glimlachte.

"Op je knieën."

Ze glimlachte terwijl ze op haar knieën zakte. "Waarom moest je dit zo moeilijk maken?"

Ik wees naar mijn lippen.

"Oh. Je kunt nu vrijuit praten."

"Omdat ik het zeker moest weten."

Ze rolde met haar ogen en begon door mijn broek heen over mijn pik te wrijven. Haar handen waren klein. Mijn pik begon te trillen van opwinding. "Ik ben benieuwd. Hoeveel vrouwen hebben je in hun mond gehad?"

"Geen."

"Jij moet wel met een paar echte sletten zijn uitgegaan."

Ik zei niets. Ik snakte alleen maar naar adem bij haar aanraking. De waarheid was dat ik nog maagd was."

"Hij wil echt in mijn mond, hè?"

"Oh ja."

Haar vingers streelden de rits van mijn broek. Ik deed de bovenste knoop los zodat ze hem naar beneden kon trekken. Mijn pik puilde nu door de stof van mijn zwarte boxershort heen.

Ze nam me in haar armen. "Hij heeft een goede maat."

Ik was gemiddeld. Het compliment maakte Mijn pik trilde. Ik was sprakeloos. Ik had het gevoel dat ik iets moest zeggen. Het enige wat ik kon bedenken waren pornoclichés.

"Laten we er eens goed naar kijken." Ze trok mijn pik door de flap van mijn boxershort naar buiten. Ze greep mijn ballen vast alsof ze ze vasthield. "Echt heel lekker."

"Dank u wel."

"Graag gedaan, meneer."

"U noemt me normaal gesproken niet 'meneer'."

-->

"Nee," zei ze. "Maar ik pijp mijn baas wel voor een loonsverhoging. Vind je het erg om 'meneer' genoemd te worden?"

"Helemaal niet."

"Dan noem ik je wel 'meneer', maar alleen als het om naaktheid gaat."