Molly was het type meisje dat de meeste mannen op kantoor wel zagen zitten, maar weinigen zouden haar ooit benaderen. Ze was niet het type sexy buurmeisje dat de aandacht van haar collega's trok. Ze was stil, muisachtig, zou je kunnen zeggen, en een beetje rond. Ze woonde alleen en at alleen. Tijdens haar lunchpauze maakte ze kruiswoordpuzzels en sprak ze alleen als er tegen haar werd gesproken. Ze vond een mooier appartement in de buurt van kantoor en hing een maand voordat haar huurcontract afliep wat flyers op in het kantoor. Ze hoopte dat iemand, wie dan ook, langs haar bureau zou zijn gekomen om haar naar de verhuizing te vragen of aan te bieden om te helpen. Maar niemand deed dat. Ze zou zweren dat ze onzichtbaar was, een geest die haar sterfelijke omhulsel nog niet had afgeworpen. Toen, op vrijdagmiddag, klopte Rick op de muur van haar werkplek. Ze schrok bijna. Hij glimlachte en zwaaide. Ze haalde haar oordopjes achter haar korte blonde haar vandaan en zwaaide terug.
Rick stapte de cabine binnen, mager en pezig. Ze kende hem maar vaag. Hij was aardig; tenminste, de paar keer dat ze elkaar spraken. Hij haalde de flyer uit zijn achterzak en hield hem omhoog. "Ik vroeg me af of je nog steeds hulp nodig hebt met je verhuizing."
Ik wil NU een man die me komt neuken. Geen kletsen, geen koffiedates. Gewoon keiharde sex op m’n keukentafel. Eén avond, één ding: jou diep in me voelen.
Oké, dacht ze,hij werkt op de postkamer. "Oh, dat is prima. Ik had niet echt verwacht dat iemand me zou helpen, ik dacht alleen: 'Verdorie, wat heb ik te verliezen?'" Niemand vroeg er echt naar, dus we waren met z'n tweeën. Ik heb niet echt veel spullen, alleen een appartement met één slaapkamer. Ik zou mijn broer of mijn vader bellen als niemand ernaar vroeg."
"Ik kan je helpen. Ik heb een vrachtwagen, misschien kan ik je de moeite besparen om er een te huren. Ik denk dat we het wel redden. Waar moeten we afspreken?"
Molly schreef haar adres en telefoonnummer op een post-it en gaf die aan Rick. Hij knikte veelbetekenend. "Waar gaan we heen?" vroeg Rick."
"Oh, Pinecrest, verderop."
"Mooi, dat scheelt een hoop benzine! Met zulke hoge benzineprijzen kun je nooit genoeg besparen."
"Ik dacht er eigenlijk aan om lopend naar mijn werk te gaan. Dan kan ik mijn stappen zetten."
"Ja, maar heb je de prijs van sneakers gezien? Je kunt niet winnen door te proberen." Ricks lippen krulden in een glimlach, en ze giechelden allebei. "Hoe laat wil je beginnen, Molly?"
"Bijna alles zit vol. Vroeg beginnen betekent vroeg stoppen. Klinkt acht uur goed?"
"Ik kan er om acht uur zijn."
"Geweldig! Heel erg bedankt, Rick!"
"Graag gedaan. Tot morgen."
Toen Rick zich omdraaide en wegging, zag Molly zijn lange haar, dat in een paardenstaart was gebonden. Ze had nooit gedacht dat een van de jongens van de receptie hier zou komen en zijn zaterdag zou aanbieden. Ze nam aan dat ze het hele weekend modelvliegtuigjes aan het bouwen waren of Dungeons and Dragons aan het spelen waren en geen tijd hadden om te helpen. Ze vroeg zich af waarom hij haar niet eerder had gevraagd. Waarschijnlijk vanwege de dampen van modelbouwlijm en het airbrushen. Ze stopte haar koptelefoon in en ging weer aan het werk.
Zaterdagochtend om 8:00 uur kreeg ze een berichtje. Toen ze bij de veranda aan de achterkant kwam, zag ze hem tegen zijn auto leunen en zwaaien. Ze ging naar hem toe.
"Goedemorgen," zei hij, terwijl hij haar een kop koffie gaf. "Ben je enthousiast?"
Hij bracht koffie, wat zoet. "Ik ben enthousiast; alles is ingepakt en klaar om te vertrekken. Ik heb ongeveer twintig dozen, plus het bed, de bank, de eethoek en de stoelen."
"Dan begin ik met de dozen." Rick reikte in zijn achterzak en haalde er een paar handschoenen uit. Hij droeg een vervaagd Metallica T-shirt en een versleten spijkerbroek. Molly zag de bult aan de voorkant die ze op haar werk niet in zijn kaki broek had gezien. Hij had een mooie tatoeage op zijn arm die zijn werkoverhemd met lange mouwen verborg.
Was hij een bad boy? Ze hield van bad boys.
De verhuizing verliep verrassend goed. Het duurde twee keer, maar tegen de vroege avond was alles uitgeladen en hij Ze reed nog een laatste keer terug om haar sleutels af te geven en haar auto op te halen. Ze merkte hoe zijn auto naar oud leer en grenen rook. Ze maakten grapjes en lachten veel. Het bleek dat niet alle mannen in de postkamer modelvliegtuigen bouwden, tenminste niet Rick. Hij was "meer van modeltreinen". Ze lachten allebei om zijn grappen. Meer dan eens had hij haar mooie, ronde borsten opgemerkt terwijl ze dozen en meubels optilden. Ze waren een beetje bezweet en zagen er nog beter uit. Ze betrapte hem erop dat hij een paar keer in haar blouse keek. Welke man zou dat niet doen? Ze had ook af en toe stiekem naar zijn billen gekeken, en ze vond het mooi wat ze zag. Hij was aardig; hij deed iets aardigs voor haar wat niemand anders haar had aangeboden. Hij mag een gratis show hebben. Misschien iets meer.
Toen ze allebei naar hun nieuwe appartement liepen, kwam hij de veranda op. Hij streek zijn haar glad en veegde het zweet uit zijn nek.
Molly stak haar handen in haar zakken. "Zal ik wat water voor je halen? Je mag blijven als je wilt. Ik wilde pizza en bier bestellen."
"Klinkt goed. Ik kan wel wat te eten halen," glimlachte Rick.
"We kunnen later een film kijken," bood Molly aan.
"Dat zou geweldig zijn. Ik kan de tv wel opzetten."
Molly ging naar de keuken en pakte een paar biertjes. Ze bracht ze naar de woonkamer en zette er een op de kratten naast Rick. Ze liep om de bank heen en ging naast hem zitten. Zijn donkere ogen volgden de hare toen ze wegging. Hij nam een slok van zijn bier.
"Ik kon de afstandsbediening niet vinden."
"Geeft niet. Ik kan mijn telefoon gebruiken, er zit een app op."
Ze haalde haar telefoon uit haar zak en legde hem op het kastje naast de bank. Ze schoof wat dichter naar hem toe. "Ik weet trouwens niet wat ik wil kijken."