Wafels en ochtendlatte

Zaterdagochtenden zijn erg populair en druk bij ons thuis. We hebben een pannenkoekenontbijttraditie, meestal samen met een hele groep hongerige logeerkinderen. Ik maak altijd dubbele, soms driedubbele porties.

Af en toe, als de sterren gunstig staan, ik minstens zes uur heb geslapen of er een ander wonder gebeurt, maak ik in plaats daarvan wafels. Niet dat ze moeilijker te maken zijn, maar ik heb een echt Amerikaans gietijzeren wafelijzer (uit de tijd dat je nog geen fortuin hoefde te betalen voor een fatsoenlijk formaat), en dat is een nachtmerrie om uit de vergeten hoeken van de voorraadkast te halen. Maar ik ga niet zeuren over hoe erg ik die kleine Engelse huisjes haat.

Ik ben pannenkoeken zat en ik heb nog wat clotted cream over van de scones van gisteren. Dus pak ik het zware strijkijzer en begin een dubbele portie te maken, maar dan realiseer ik me dat ik niet eens weet of al die kinderen die op bezoek komen wel van wafels houden. Dus besluit ik op het laatste moment om gewoon gewone wafels te maken en er aan het einde wat aan het beslag toe te voegen voor het geval er niet genoeg is.

Het beslag is helemaal dun en ik staar naar het recept en vraag me af wat er mis is gegaan met al dat multitasken. Ik kan er echt niet achter komen wat ik fout heb gedaan tot ik de eerste portie begin te bakken. Dan bedenk ik me dat ik de eieren al had verdubbeld en opgeklopt vóór de verandering van plannen. Geweldig. Natuurlijk, het plakt, alsof ik marshmallows op de grill heb gegooid. Dat is geen goed begin. En dat de kinderen om de twee minuten binnenstormen en vragen wanneer het klaar is, helpt ook niet.

Ik ben net weer aan het werk om de plakkerige troep eruit te schrapen als een van de kinderen per ongeluk de honden binnenlaat. Ze zijn niet gewassen na hun modderige ochtendwandeling en rennen nu naar de kinderen, de woonkamer in, springen op de bank, alles, gewoon de gebruikelijke chaos. Schreeuwend, tierend, een huis op z'n kop zettend, mama flipt helemaal.

Een zucht van verlichting!

Ik trek mijn grote-meisjesonderbroek aan en krijg de situatie onder controle. Ik sleep de twee vieze monsters terug naar de bijkeuken, vraag de meisjes om te helpen met het dekken van de tafel en huur de jongste in om bananen te snijden en Nutella en al het andere wat ze normaal gesproken op hun wafels willen te doen. Eindelijk zitten ze allemaal aan tafel te eten. Alles is rustig en in orde. Het stofzuigen en het opruimen van de modderige pootafdrukken kan wel wachten. Ik moet nog de laatste wafels maken, die ik met kaneel bestrooi, want zo heb ik ze het liefst. Mama komt als laatste, zoals altijd. Zucht.

Op dat moment verschijnt mijn man, zich niet bewust van de strijd die ik net en gewonnen! heb geleverd! Ik weet niet of het komt door de manier waarop hij de trap af draaft, het feit dat hij na vijf dagen net terug is uit Duitsland, de dodelijke knuffel die hij me van achteren geeft met het dampende wafelijzer in mijn gezicht, de manier waarop hij in mijn oor fluistert: "Hmmm, het ruikt hier hemels"... Maar ik weet dat hij problemen bedoelt.

"Wil je er ook een?" vraag ik. Ik bedoel natuurlijk de wafels. Ik heb nog maar twee kaneelwafels over, dus zeg alsjeblieft nee.

"Ik had gehoopt op een ander ontbijt," gromt hij in mijn oor, terwijl hij een heel harde ochtendseks in mijn kont duwt.

Hoe graag ik hem nu ook in me wil, ik draai me om en mopper: "Mocht je het nog niet gemerkt hebben, het huis zit tot de nok toe vol met kinderen."

"Ja, die kleine ettertjes hebben me wakker gemaakt."Ik was waarschijnlijk degene die de honden wegjoeg. "Verander niet van onderwerp." Hij duwt me tegen de toonbank, zijn pakketje in een nog compromitterender positie. Maar hij is slim, want hij draagt ​​zijn favoriete grijze joggingbroek. Met een diepe, verlangende zucht zoek ik mijn weg dichter naar hem toe.

"Ik kan even snel pijpen als jij de meiden later naar de training brengt." De koele zakenvrouw is nog steeds aan het werk, zelfs in het weekend. Hij schudt zijn hoofd. Haar praktijk is aan de andere kant van de stad, en zaterdagmiddag is het verkeer een hel op wielen. Met vier tienermeisjes in de auto is het een heel bijzonder hoekje van de hel, vooral voor de stiekeme introvert die hij is.

"Ik regel het zelf wel," snauwt hij, wetende dat het nooit onder mijn toezicht zal gebeuren, tenminste niet zonder dat ik het zie.

Maar ik heb een paar trucjes achter de hand, meneer. Ik haal de clotted cream uit de koelkast en een blik perziken. Zijn lievelingseten zijn wafels met slagroom en pittige perzikcompote. Hij brengt te veel tijd in Duitsland door, als je het mij vraagt.

"Afgesproken," hij rolt met zijn ogen.

"Ik moet deze twee gewoon afmaken."

Nadat ik de deur tussen de keuken en de woonkamer heb dichtgetrokken, staat hij vlak achter me, observeert al mijn bewegingen en probeert me in een stemming te brengen waarin ik het onmogelijke wil: meer dan alleen een pijpbeurt. Zijn koude hand tussen mijn hete benen helpt zeker.

Ik zorg ervoor dat de kinderen genoeg wafels hebben voor een hele dag en een koude oorlog en zeg tegen mijn oudste dat hij op de jongste moet letten terwijl "Mama onder de douche staat."

We laten de kraan lopen om onszelf te beschermen. In een oogwenk verliest hij zijn joggingbroek. "Verdomme, schat, hier heb ik de hele week op gewacht." Hij duwt zijn pik gewoon in mijn gezicht.

Hmm, raar... Ik kan me niet herinneren dat hij de hele week iets heeft gezegd. Hij laat me meestal weten wanneer hij geil is of laat het me zelfs zien op video. Ik voel dat hij op het punt staat meer uit te leggen terwijl ik hem in mijn mond neem en hem een ​​ontspannen, zachte rit geef langs hongerige, onderdanige lippen.

Maar ik wil hem laten weten dat deze deal nog niet helemaal af is, en dat ik ook plannen heb voor vanavond. "De meisjes blijven vanavond bij Rosy."

"Echt?"

"Hmmm. Je moet me terugbetalen voor de wafels. Ik heb de twee kaneelwafels zelf gemaakt."