NIEUW verhaal Mijn crossdresser verhalen als sissy

War of the Worlds II – Deel 9

4 min. leestijd 12 weergaven 0 lezers vinden dit leuk 0 comments

Oorlog der Werelden II - Deel 9

Mijn nieuwe vrienden namen me, toen ik weer gepast gekleed was, mee naar een ondergrondse kroeg niet ver van Paisley Abbey. Ik wist dat mijn schoonzus en haar familie trouwe leden van deze kerk waren, en ik informeerde bij mijn vrienden onder het genot van een broodnodige plengoffer.

Mijn buurvrouw wil vreemde pik. Ze zoekt mannen uit de buurt die discreet willen afspreken om haar stevig te neuken. Geen relatie, gewoon neuken en wegwezen.

Regel nu een sexdate met Pijpslet69

Een zwakkeling werd erheen gestuurd om meer te weten te komen en kwam kort daarna, duidelijk zeer geagiteerd, terug om ons met een breed accent te vertellen: "Ja, daar en daar kom je vandaan! 'Nee?'" Ik stopte hem een ​​glimmende penning toe.

Voor degenen die niet bekend zijn met het Glasgowse dialect (waar ik absoluut geen expert in ben, aangezien ik uit het noordoosten van het land kom), betekent dit: "Ja, ze zijn hier en komen meteen hierheen. En dat, weet je?"

De biertjes die werden geserveerd terwijl mijn vrienden Phil, Rick en Jools de klanten vermaakten met het verhaal van mijn dramatische intrede in hun leven, waren zowel het slechtst smakende als het meest gewaardeerde dat ik me kan herinneren.

"Kom dan mee, Dokter, pak je taai en laten we die legendarische "Kijk eens naar die Martiaanse moordenaarswangen!" schreeuwde de zoete, volle kleine barvrouw.

Voordat ik boven het gelach uit kon komen, vloog de deur open en raasde er een ware orkaan door de kamer.

Iedereen draaide zich om om te zien wat de oorzaak was.

"Whaur izzzee?" klonk die bulderende stem, die stilte, aandacht, respect en richting eiste. Maar ik was al met uitgestrekte armen op haar af gerend. "Nicola!"

Tranen vloeiden rijkelijk toen we elkaar ontmoetten en omhelsden alsof we nooit hadden verwacht elkaar weer te zien. En dat was waarschijnlijk de reden. Het was bijna tien jaar geleden We hadden elkaar voor het laatst gezien, en daartussen waren twee buitenaardse invasies geweest en de dood van haar zus, mijn eerste vrouw, Mary/Rachel.

De menigte juichte om ons heen. Ik boog me naar haar toe en fluisterde in haar oor: "Ik ben blij dat je net gekomen bent. Ik had het gevoel dat ik werd overgehaald om 'mijn poten weg te doen'."

Ze deed een stap achteruit, enigszins verbaasd, op armlengte afstand. Ze keek om zich heen naar de snel kalmerende menigte en vroeg: "Is dit echt hoe we vooraanstaande bezoekers uit Londen in onze gemeenschap verwelkomen? En dan ook mijn familieleden en kennissen. Hen onder druk zetten om hun poten te laten zien in een café? Heb je dan helemaal geen schaamtegevoel?"

Ze straalde nog meer. De menigte deed een stap achteruit, geïntimideerd door hun intensiteit.

De lieve barvrouw, Suzie, zei zachtjes vanaf de achterbank: "Nou, Phil vertelde ons dat ze enigszins legendarisch zijn!"

"Legendarisch?!?! Zijn poten? Echt waar! Ik denk dat mijn zus, moge God haar ziel in vrede rusten, het heeft gezegd. Nou, ik denk dat ik die legende moet horen! Maar voordat ik dat doe, weten we allemaal dat een legende zonder bewijs gewoon weer een verhaal is. Een mythe, zo helpe mij God."

Ze keek om naar onze mede-feestvierders, een ondeugende grijns speelde op haar lippen en de duivel stond in haar ogen.

Ze bracht een vinger naar haar lippen en het werd stil.

"Als jullie allemaal mee willen zingen," zei ze heel zachtjes, zodat iedereen een stap achteruit deed om haar te horen, "leid ik de volgende ronde." De menigte barstte los – niets maakt een Schotse pub gelukkiger dan het vooruitzicht van een drankje op kosten van iemand anders.

Onder Nicola's kalmerende instructies veranderde de stemming Langzaam kalmeerde ze. Toen iedereen stil en klaar was, draaide ze zich om en keek me aan.

"Kom op, laat je Stanes Stein zien. Bam Bam! Bam Bam! Bam!"

Natuurlijk schreeuwde en brulde de menigte met haar mee, stampte op de vloer en sloeg glazen van de tafels. "BAM BAM! BAM BAM! BAM OOT!"

Nou, ik heb nooit in de entertainmentindustrie gewerkt, maar soms moet de show doorgaan... tijd voor mijn eerste publieke seksscène.

Het zal wel door het bier komen... tenminste, dat is mijn excuus om de uitgestoken hand aan te nemen en op de tafel te klimmen om het publiek mijn legendarische billen te laten zien.

Mijn geslachtsdelen werden eerst begroet met gejuich, daarna met typisch West Coast-gedoe en vriendelijk geplaag.

"Wat is er tegenwoordig nodig om als legendarisch te worden beschouwd?"

"Die arme man moet wel naar de hel gaan."

"Mijn hemel, mijn dochters hebben grotere piemels! En ze is pas twee!"

Nicola bracht ze allemaal tot zwijgen met pure wilskracht, terwijl ik onbeschermd en beschaamd op tafel stond. Ze draaide zich naar Suzie om. "Ik schenk wel in. Jij mag je grote, dikke mond gebruiken; Hij is duidelijk een beetje verlegen bij vreemden."

Daarop knipoogde Nicola naar me, en ze wisselden van positie onder gejuich van het publiek. Suzie klom op de tafel en knielde voor me neer, haar lange blonde haar in een paardenstaart gebonden. Ze bewoog naar voren, duwde mijn mannelijkheid opzij en likte langzaam mijn ballen van achteren naar voren en langs de schacht omhoog.

Ze draaide zich om naar het juichende publiek en kondigde met haar beste barvrouwenstem aan: "Ja, die billen zijn fucking legendarisch – hij heeft ze gewassen. Meer dan jullie, klootzakken!"

De mannen spotten, en de vrouwen lachten hartelijk instemmend.

Ik kreunde toen ze haar taak hervatte. Ze begon me te strelen en trok mijn voorhuid terug om die aan de menigte te laten zien. "Kijk eens hier, vieze rukkers - geen klonterige kaas! Zo hoort het te zijn!"

Er volgde meer gelach en spot.

Vond jij dit verhaal ook leuk?

Ja, goed verhaal!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *