De kaartautomaat accepteert mijn kaart met een piepje. Ik slaag er net in om op tijd een paal te pakken, want de tram begint te rijden voordat ik een vrije zitplaats heb bereikt. Lijn 4 schokt en piept door een scherpe bocht. Mijn bestemming is de Rooseveltlaan, een van de lanen in Amsterdam-Zuid, een ritje van 20 minuten. Gelukkig is er nog een vrije zitplaats midden in de volle tram.
Negentien jaar oud en vol enthousiasme, geniet ik van mijn nieuwe leven in Amsterdam. Het is mijn eerste jaar als student aan de Vrije Universiteit. Mijn eerste semester eindigt over twee maanden. Het studentenleven hier is bruisend en vrij; vaarwel jeugd en hallo nieuwe tijden! Maar man, wat kan het soms moeilijk zijn om alles onder controle te houden als er zoveel gebeurt, zoveel verleidelijke mogelijkheden! Dingen onder controle krijgen zou mijn belangrijkste doel moeten zijn, maar soms heb ik echt het gevoel dat ik een helpende hand nodig heb.
Hey, heb je interesse in een kinky sekspartner voor one night stands? Op deze bdsm datingsite melden mensen zich aan met interesse in kinky sex. Graag alleen aanmelden als je serieuze interesse hebt.
Ik ben een welgevormde, atletische meid, tenminste dat zeggen mijn vriendinnen. Ik ben lid van twee clubs en zit in het bestuur van één ervan, en ik heb zeker geen gebrek aan aandacht van jongens, ook al ben ik er niet zo in geïnteresseerd. Ik herinner me mijn eerste seks met een vriendje dat verliefd was op een puppy. Meerdere keren zelfs, maar altijd met een gevoel van teleurstelling. Het voelde nooit echt goed. Mijn zus beweert dat een orgasme is als een prachtige explosie in het paradijs. Pff, ik snap niet waarom de hele wereld er zo'n heisa over maakt.
Dus, ik ben geen middelbare scholier meer en ik ben geen makkelijk doelwit. Een man moet bij de tijd zijn. Hij moet me laten zien wat hij waard is, anders overweeg ik geen relatie of seks.
Mijn schouder drukt stevig tegen het raam terwijl de tram weer een piepende bocht neemt. Smal en druk zijn de gezellige Amsterdamse straten met hun Hanzegevels en de eclectische mix van winkels, billboards, fietsen, auto's en flanerende mensen, allemaal ogenschijnlijk op weg naar hun bestemming. Ik zucht tevreden. Ik hou van de hoofdstad, deze geweldige stad vol vreugde en diversiteit.
De tram zit vol mensen, elk verdiept in zijn eigen gedachten, hun schouders lichtjes heen en weer wiegend tijdens het rijden. Links van me wiegt een jonge zwarte man met een koptelefoon zijn hoofd op het ritme van de muziek waarnaar hij luistert. Een gitaarkoffer ligt op de vloer van de gang, hangend aan zijn been. Tegenover me eet een mollig meisje drop uit een rode papieren zak. Ze stopt het ene na het andere dropje in haar mond, kauwt langzaam en bedachtzaam, en staart voor zich uit alsof ze in het oneindige kijkt.
Ik bevind me momenteel in een fase vol nieuwe, levendige gevoelens en zelfontdekkingen. Soms is het spannend, maar soms ook beangstigend. Het speelt zich af in het westen van Nederland, waar ik als kind ben opgegroeid. Mijn ouders werden goed verzorgd, maar hadden weinig tijd voor mij, altijd werkend in het familiebedrijf.
Onterecht is het contrast met het gezinsleven van mijn tante erg groot. Ze is getrouwd met een Amerikaan en woont met hem en hun dochter Ava in Brentwood, vlakbij Nashville. Ze geven allebei les op de plaatselijke middelbare school: zij geeft Engelse literatuur, zij scheikunde. Het zijn lieve, hartelijke mensen die de oude waarden van het gezinsleven hooghouden.
Een tinteling van vreugde overvalt me als ik terugdenk aan de heerlijke tijd die ik vorig jaar tijdens mijn zomervakantie met hen heb doorgebracht. Onze kajakdag op Radnor Lake, de frisse geur van bloesems op de groene weide bij Luke Lea Heights, waar we onze picknick hadden. En dan natuurlijk de zwoele avonden thuis in de tuin, met mijn vader op de banjo, mijn nichtje op de viool en de twee buurmeisjes die vaak meezongen en countryliedjes zongen met hun zoete zuidelijke accenten.
Ik had nooit verwacht dat deze spannende vakantie zo'n verandering in mijn leven teweeg zou brengen. Was het de voorzienigheid?
Het blijkt dat een warm gezinsleven en saamhorigheid niet alleen om vreugde en plezier draaien. Het draait ook om discipline, verantwoordelijkheid en ouderwetse correctie waar nodig...
Met gloeiende wangen luisterde ik naar mijn nichtje Ava die haar geheime straf onthulde voor haar losbandigheid, die soms uit de hand liep. Volgens de Texaanse traditie kreeg ze vervolgens de keuze: een pak slaag of een heel weekend zonder televisie en telefoon. Meestal koos ze voor de eerste optie, omdat ze het gevoel had dat ze die soms hard nodig had. Dit zou haar kalmeren en dan zichzelf weer terugvinden, zoals ze me vertelde met een mysterieuze glimlach.
Ik was altijd erg verrast en gefascineerd. Een 18-jarige, en dan gewillig een pak slaag op haar billen krijgen? Mijn ouders hadden me nooit zo gestraft. Ze zijn tegen lijfstraffen. Maar bovendien hadden ze er geen tijd voor, want ze werken zich altijd rot in dit verdomde vak.
Ava's bekentenis was echter slechts het topje van de ijsberg, zoals ik een paar dagen later ontdekte. Toen ik terugkwam van een korte wandeling, zag ik een politieauto wegrijden. De gezinsauto op de oprit zag er zwaar beschadigd uit: een deuk in de spatbord en deur, en een koplamp bungelde hulpeloos aan een stuk ijzerdraad. De woonkamerdeur stond op een kier en onthulde een adembenemend tafereel: mijn nichtje en tante, beiden over de tafel gebogen, trokken gehoorzaam hun onderbroeken naar beneden en tilden hun rokken op. Toen gebeurde het onvoorstelbare: de middelgrote peddel in de grote hand van mijn oom zwaaide omhoog en sloeg om de beurt neer op elk van hun ondeugende blote billen. Ik herinner me, als de dag van gisteren, het epische concert van geschreeuw, gesnik en luide klappen op de trillende billen, die geleidelijk van fris wit naar roze en vervolgens van rood naar kersenrood veranderden. Ik kan me nog steeds voorstellen hoe ze met hun handen naar voren reikten en zich vastklampten aan de rand van de tafel, waarbij hun voeten soms het contact met de vloer verloren terwijl ze berouwvol wiebelden, hun onderbroeken verder naar beneden gleed en met een plof op de vloer landden terwijl de peddel bleef neerkomen.
De straf leek een hele tijd te duren, terwijl mijn hart in mijn keel bonsde van opwinding en fascinatie. Waarom was ik zo diep geschokt en voelde ik tegelijkertijd een vleugje verlangen in mijn buik?
Ik zucht diep. De tram neemt nog een bocht en het drop-etende meisje kijkt me aan, haar onderzoekende blauwe ogen ontmoeten de mijne. Ze moet de blos van herinnering op mijn gezicht hebben opgemerkt.
Ik wend snel mijn hoofd af en kijk praktisch uit het raam.
De straten worden breder. Lange bakstenen gebouwen schuiven voorbij in de golvende beweging van de tram. De vele winkeletalages maken geleidelijk plaats voor lange rijen appartementdeuren en erkers. We rijden weg uit het stadscentrum. De tram is al meer dan half leeg. De lenteachtige avondzon schijnt laag tussen de daken.
Ik word helemaal enthousiast als ik aan hem denk, Tom... Het is pas twee maanden geleden dat ik iemand zocht die me kon ondersteunen bij mijn studie, omdat ik me realiseerde dat mijn aanpak op zijn minst 'een beetje' chaotisch en impulsief genoemd kon worden. We ontmoetten elkaar voor het eerst op een avondevenement bij de tennisclub. Tom, een promovendus aan de wiskundefaculteit, stemde ermee in om me één avond per week te geven en me onder zijn hoede te nemen.
Zeven jaar ouder, straalt hij een zekere superioriteit uit en geeft hij me een gevoel van veiligheid en richting. Ik kan niet ontkennen dat mijn gevoelens voor hem in de loop der tijd zijn gegroeid, maar mijn innerlijke zelf blijft me verwijten: Verman je, idioot! Hij helpt me alleen als een goede vriend. Stop met dromen!
De straat splitst zich in twee brede lanen. De tram maakt een flauwe bocht naar rechts en vervolgt zijn weg over Roosevelt Avenue. De tweede halte is voor mij. De tram stopt met een schok. Ik stap uit en loop een zijstraat in. De avond valt snel. De groenteboer draagt zijn uitstalling de winkel in, terwijl de slager en de bloemist hun rolluiken al laten zakken. Toch is het maar 10 minuten lopen.
Onbewust vertraagt mijn tempo als ik terugdenk aan de strenge uitbrander die hij me vorige week gaf toen ik me weer eens niet aan het afgesproken schema hield. "Het is altijd hetzelfde met jou!" Hij belde zijn preek.
"Beloftes, beloftes, beloftes, en dan niets. Jammer dat ik je vader niet ben, anders had je wel iets anders te doen, jongedame! Je zou de rest van de dag zeker niet comfortabel kunnen zitten!" Ik herinner me nog hoe zijn opmerking een gevoelige snaar raakte. De herinnering aan Amerika, die warme familieliefde met het geheim van de strengheid... "Soms heb ik het gevoel dat je het echt nodig hebt!" vervolgde hij met een zachtere stem, terwijl hij een hand om mijn schouder legde.
We hadden een lang, openhartig gesprek. Het was de allereerste keer dat ik mijn verwarde gevoelens aan iemand uitte, nog steeds bang voor afwijzing. Maar ik liet het er allemaal uit, verward en in tranen: mijn ouders, hun bedrijf, mijn neef, zorgen, liefde, behoefte... Maar hij begreep me en voelde een band met me. Hij is mijn match. Ik zag het in zijn ogen, de dominantie die hij uitstraalt en zijn zorgzame houding ten opzichte van mij.
Er werd een afspraak gemaakt, alleen tussen ons tweeën. Ons geheime pact over motivatie en consequenties. Thuis twijfelde ik of ik met hem verder wilde. De afspraak, zo oprecht, maar ook beangstigend...
"Hé!!!" Rrrring! Een boze kreet en een bel schudden me uit mijn diepe gedachten. Verdorie, ik had de fiets niet gezien toen ik overstak!
Er is nog één straat over. Ik volg de stoep langs de geparkeerde auto's.
Deze week is veel sneller voorbijgegaan dan ik dacht. Het jaarlijkse evenement met de tennisclub, en niet te vergeten mijn nieuwe Japanse vriendin, die net is begonnen met haar stage in Amsterdam. Ik heb de hele week met haar doorgebracht en haar alle gezellige hoekjes van Amsterdam laten zien. Vanmiddag was ik geschokt toen ik ontdekte dat het vandaag 'bezoekdag' is met Tom...
Pffff, mijn rooster. Wanneer leer ik dat nou eindelijk eens?... Hoe dan ook, het is te laat om er nu nog iets aan te veranderen; het is er al. Mijn vinger aarzelt even en drukt dan op de koperen deurbel. Een paar seconden later gaat de deur open met een boos gezoem. Ik beklim de smalle houten trap, die kraakt onder mijn aarzelende tred. Hij wacht me op in de open deuropening op de tweede verdieping met een gulle glimlach.
"Hallo Marieke, kom binnen."
Zijn appartement is eenvoudig en sober ingericht. Het bestaat uit een woonkamer die tevens dienst doet als kantoor, een kleine slaapkamer, een kleine badkamer en een smalle keuken. Ik hou van deze knusse ruimte met zijn antieke houten wanden en crèmekleurige deuren met glas-in-loodramen. Hij brabbelt wel honderd dingen, maar deze keer kan ik me niet concentreren omdat mijn gedachten afdwalen, bang voor zijn reactie. Ik ben bang voor zijn tirade.