Op de vlucht

Olivia had altijd te horen gekregen dat ze het makkelijk had. Gezegend met geweldige genen had ze een ongelooflijk figuur waar ze weinig aan hoefde te doen. In haar ogen rechtvaardigde dat het feit dat ze een paar keer per week naar haar lokale yogastudio ging en at wat ze wilde. En die filosofie werkte voor haar. Ze had een atletisch lichaam, lange, gespierde benen en een stevige kont die iets groter was dan haar lichaamstype. Ja, Olivia was volkomen tevreden met haar uiterlijk. Soms betrapte ze zichzelf er echter op dat ze verlangend naar de hardlopers in haar buurt staarde. Ze bewonderde hun toewijding en hun vermogen om haar lichaam tot het uiterste te drijven, ongeacht het weer. Ooit, zo beloofde ze zichzelf, zou ze gaan hardlopen.

Natuurlijk was die dag nooit gekomen als Olivia niet met Alex was gaan daten. De twee hadden elkaar ontmoet op het verjaardagsfeestje van een gemeenschappelijke vriend en waren smoorverliefd. Liv, zelf een creatieve, vrije geest, vond het geweldig hoe intens Alex was. Hij had een veeleisende baan in de financiële wereld, rende meer dan 11 kilometer per dag, had een actief sociaal leven en wist haar toch het gevoel te geven dat zij haar prioriteit was. Bovendien gaf zijn atletische vermogen hem meer uithoudingsvermogen dan alle mannen met wie ze in het verleden een relatie had gehad.

Vroeg op een zaterdagochtend draaide Liv zich om in bed en zag dat Alex' bed leeg was. Toen ze haar ogen opendeed, zag ze hem in zijn inloopkast staan, zich aankledend in zijn hardloopkleren. Nadat ze zijn lenige lichaam had bewonderd, spoorde ze hem aan om weer naar bed te gaan. Lachend beloofde hij haar dat hij meer dan klaar zou zijn voor een ander soort zweetpartij als hij thuiskwam van zijn hardlooprondje. Na een speelse pruillip ging Liv weer in bed liggen en zei iets dat haar leven en de loop van hun ontluikende relatie zou veranderen.

"Ik wou dat ik kon rennen," zuchtte ze in zichzelf.

"Wie houdt je tegen?" Alex reageerde.

"Ik bedoel... ik wou dat ik een hardloper was."

"Nogmaals, wie houdt je tegen?"

Liv dacht even na voordat ze eerlijk antwoordde. "Niemand, denk ik. Maar ik zou je nooit kunnen bijhouden."

"Nou, vandaag niet, en zeker niet met die houding," zei Alex niet onvriendelijk. "Maar als je wilt hardlopen, moet je dat doen. Niet om mij of iemand anders bij te houden, maar om jezelf te bewijzen dat je het kunt." En met die nuchtere opmerking gaf hij haar een snelle maar stevige kus, beloofde voor de brunch terug te zijn en ging de deur uit.

Liv probeerde weer in slaap te vallen, maar ze bleef het gesprek met Alex in gedachten herhalen. Waarom was ze gestopt met hardlopen voordat ze het überhaupt geprobeerd had? Ze besloot, nog steeds in bed, dat ze het hardlopen eens zou proberen. Ze hoefde er niet helemaal voor te gaan, maar wat kon het kwaad om het een week te proberen? Als ze het al haatte, hoefde ze het niet meer te doen. Tijdens de brunch vertelde ze Alex over haar plannen, en hij was erg bemoedigend. Na het eten gingen ze zelfs naar zijn favoriete winkel om hardloopschoenen te kopen. Maandag trok ze haar nieuwe schoenen aan voor haar allereerste hardloopsessie.

Een paar weken gingen voorbij en niemand was meer verrast dan Liv dat ze hardlopen leuk begon te vinden. Ze zou het niet eens makkelijk durven noemen. Sterker nog, ze had veel beginnersfouten gemaakt. Ze droeg niet de juiste bh voor haar volle figuur, liep te ver in haar nieuwe hardloopschoenen voordat ze ze goed had ingelopen, dronk niet genoeg en stretchte niet, om maar een paar voorbeelden te noemen. Hardlopen bleek allesbehalve een makkelijke gewoonte om aan te leren. Maar ondanks haar misstappen vond ze uiteindelijk haar ritme. Gedurende deze hele reis was Alex een onmisbare hulpbron. Ze voelde zich nog steeds te geïntimideerd om met hem te rennen, maar hij beantwoordde graag al haar vragen over haar hobby. Als voormalig aanvoerder van het crosscountryteam van zijn universiteit had haar vriend een uitgebreide kennis van hardlopen.

Na een bijzonder sterke 5 km-loop, waarbij ze geen enkele keer hoefde te stoppen om te lopen, besloot Liv dat ze een uitdaging zocht. Na wat onderzoek had ze ontdekt dat er in haar woonplaats een recreatieve halve marathon was die openstond voor alle niveaus. Het was over vier maanden, wat haar voldoende tijd gaf om zich voor te bereiden, dus betaalde ze het inschrijfgeld en begon ze te trainen.

De eerste paar trainingsweken vlogen voorbij. Liv was al gewend aan 5 kilometer hardlopen en ze was in de beste fysieke conditie van haar leven. Maar in week 3 van het trainingsprogramma dat ze online had gevonden, naderde ze de 10 kilometer en voelde ze zich mentaal geblokkeerd. Ze had de beruchte runner's high nog niet ervaren en vroeg zich af of deze halve marathon de moeite waard was, of überhaupt mogelijk. Ze vond het vreselijk om het niet-restitueerbare inschrijfgeld van $100 te verspillen, maar misschien was het genoeg dat ze het geprobeerd had. Het zou fijn zijn om haar ochtenden weer terug te hebben en weer te kunnen hardlopen wanneer ze maar wilde. Nadat ze haar beslissing had verwerkt, ging ze naar huis om te douchen en zich voor te bereiden op haar date met Alex.

Ze genoten samen van een heerlijke Italiaanse maaltijd toen hij het onderwerp ter sprake bracht.

"Herinner me nog even welke dag jouw halve marathon is, schat," zei Alex. "Ik zet het in mijn agenda, zodat ik je kan aanmoedigen."

"O, ik, eh, heb besloten dat dat niets voor mij is," antwoordde Liv, die zich plotseling verlegen voelde.

Het moet gezegd worden dat Alex niets zei. In plaats daarvan knikte hij alleen maar nadenkend, terwijl hij zijn vriendin met alwetende ogen aanstaarde.

Zoiets als Alex' stilzwijgen voelde erger dan een oordeel, en Liv kon het niet laten om zich te verdedigen. Ze begon meteen excuses te verzinnen voor haar besluit om het uit te maken.

"Liv," onderbrak Alex haar. "Je hoeft je beslissing niet aan mij te verantwoorden. Dat hardlopen niets voor jou is, betekent niet dat ik minder van je hou. Je hebt het geprobeerd en je vindt het niet leuk. Als je geen halve marathon wilt lopen, is dat je eigen beslissing."

"Het is niet dat ik het niet wil," fluisterde Olivia.

"Wat is het dan?"

"Ik... ik denk gewoon dat ik het niet kan."

"Natuurlijk kan je dat."

"Nee, dat kan ik niet!" barstte Liv uit. "We kunnen niet allemaal halve marathons lopen alleen maar omdat het zondag is, zoals jij!"

Alex trok sarcastisch zijn wenkbrauwen op en behield zijn altijd aanwezige kalmte. "Dus je denkt dat ik zomaar ben opgestaan ​​en krankzinnige afstanden ben gaan rennen zonder ooit problemen te krijgen? Ik ben nog nooit tegen een muur gelopen?"

Teleurgesteld besefte Liv dat ze niet eerlijk was. "Nee. Het spijt me, ik ben gewoon gefrustreerd."

"Ik weet het, en dat is oké," zei Alex geruststellend. "Natuurlijk steun ik je beslissing om te stoppen als je daar blij mee bent. Maar ik weet dat je de race kunt volbrengen als je dat echt wilt. Je hebt al zo'n lange weg afgelegd, en ik weet dat je het kunt. En weet je, ik zal je op alle mogelijke manieren helpen."

Nadenkend knikkend, slikte Liv haar trots in en vroeg iets wat al weken in haar achterhoofd speelde. "Zou je bereid zijn om me te trainen?"

"Dat zou ik wel willen," antwoordde Alex na een lange stilte. "Maar je moet er zeker van zijn dat dit is wat je echt wilt."

"Wat bedoel je?"

"Ik ben erg gepassioneerd door hardlopen," gaf hij toe. "Ik stond bekend als de strengste aanvoerder in de geschiedenis van mijn universiteit."

"Is dat waar?" zei Liv speels voordat ze haar lunchtrommel op de salontafel zette en tegen Alex op de bank aankroop.

"Hmm," gromde hij, terwijl hij haar dichter op zijn schoot trok. "Dus je moet beslissen of je die dynamiek in onze relatie wilt brengen. Ik ben een strenge coach en ik hou niet van excuses."

Hoewel Alex' woorden een waarschuwing leken te zijn, kon Liv er niet omheen dat ze er boos over was. "Laat me er even over nadenken," zei ze voordat ze hem kuste. "In de tussentijd zijn er dringender zaken."

"Ik ben het helemaal met je eens," antwoordde Alex voordat ze haar T-shirt over haar hoofd trok.

Laat die avond, terwijl ze de sporen van hun laatste liefdesdaad uitwasten, beet Liv eindelijk door de zure appel heen.

"Oké, ik heb mijn besluit genomen," verklaarde ze vol vertrouwen. "Ik wil dat jij me traint."

"Weet je het absoluut zeker?" vroeg Alex. "Als ik de tijd neem om je te trainen, dan volg je het programma dat ik voorstel. Geen gesjoemel, geen excuses of overdreven geklaag. Het zal een uitdaging zijn, maar ik zal je niet te hard pushen en ik garandeer je dat je in oktober over de finish komt. Maar als je besluit dat je mijn programma niet wilt volgen, kun je me zonder wrok ontslaan als je trainer. Ik blijf je helpen, maar ik ben niet langer je trainer, oké?"