Ik was bang. Ik was bang dat hij niet thuis zou komen, en dat hij dat wel zou doen. Ik had hem nog nooit zo gezien. Hij had de deur echt dichtgeslagen. Opzettelijk, met volledige intentie. Hij was boos, zijn gezicht bewees het. Maar zijn ogen, zijn ogen verraadden de pijn.
Hij beschuldigde me, en ik wees hem af. Ik loog zo lang als ik dacht dat ik ermee weg kon komen, en uiteindelijk blafte ik terug: "Nou en?"
Mijn buurvrouw wil vreemde pik. Ze zoekt mannen uit de buurt die discreet willen afspreken om haar stevig te neuken. Geen relatie, gewoon neuken en wegwezen.
"'Nou en?' Is dat alles wat je te zeggen hebt?"
Ik zat in de val. "Wees niet zo verdomd arrogant als je..."
"Ik? IK? Probeer je mij de schuld te geven?"
Toen stak hij zijn hand op. Dat had hij nog nooit gedaan. Ik verstijfde en staarde hem aan. Mijn lippen trilden en mijn ogen puilden uit. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Zijn arm trilde en toen was hij weg.
----------------------------------
Twee uur later was hij weer thuis. Was dat lang, vroeg ik me af? Waren twee uur goed? Of niet? Hij ging zitten en zette de tv aan. Wat hem betreft, was ik niet in de kamer. "Het spijt me."
Hij gromde naar me. "Ik probeer de wedstrijd te volgen."
Daar schrok ik van. Ik dacht dat ik weg moest gaan, maar ik vroeg me af of ik moest blijven. Ik ging in de verste stoel zitten en keek hem niet aan. Ik vroeg me af wat ik moest doen. Ik stond op voordat ik de gedachte om hem een biertje te halen kon afmaken – een vredesoffer, iets waar we mee konden praten. Ik draaide de dop eraf, ook al deed mijn hand pijn. Hij opende altijd de biertjes. "Hier."
"Heb ik hierom gevraagd?"
Ik wilde antwoorden, maar wederom was ik er niet voor hem. Ik nam het mee, zachtjes wiegend op het puntje van mijn stoel. Ik wachtte, maar ik wist niet waar ik op wachtte. Het was rust. Hij zette het geluid van de tv uit en staarde naar de muur waar ik niet was. Ik nam een flinke slok van het warme bier en trok mijn T-shirt uit. Ik denk dat ik een glimlach heb weten te forceren en mijn sexy stem heb kunnen opzetten. Ik knielde tussen zijn benen en zei: "Wil je kijken of we dit voor de tweede helft kunnen doen?"
Hij sloeg zijn benen over elkaar, raakte mijn kin ternauwernood en negeerde mijn aanbod. Hij negeerde mij. Op dat moment stortte ik in. Ik zat op handen en knieën, draaide me om en snikte. Ik kon niet stoppen. Hij bewoog, en ik kroop een paar meter verderop, bang voor wat er achter me was. Ik stond op en rende naar mijn stoel in de hoek. Ik durfde hem niet aan te kijken en ik durfde de kamer niet te verlaten. Wat als hij weer weg zou gaan?
"Jezus Christus! Jij bent de klootzak, en ik ben degene die zich schuldig voelt omdat ik verdomme gehuild heb?" Ik hoorde de schreeuw in zijn stem. Dat hielp me te stoppen.
"Ik ben de klootzak," fluisterde ik, terwijl ik naar de vloer keek. Ik vond de moed om hem in het gezicht te kijken en zag zijn tranen. "Dat ben ik! Ik ben een klootzak!" schreeuwde ik. "Dat is de klote klootzak waarmee je getrouwd bent, en het spijt haar dat ze zo'n klote klootzak is!" Ik zakte weer in elkaar en verborg mijn gezicht in mijn handen.
"Het spijt me," zei ik opnieuw. Ik wist niet wat ik anders moest zeggen. "Ik had het mis. Ik was slecht." Ik verwachtte geen vergeving, maar ik hoopte op erkenning. "Wat moet ik doen om je aan de praat te krijgen? Mijn broek laten zakken om me een pak slaag te geven?"
"Doe niet zo stom," zei hij. Hij deed de deur van de logeerkamer achter zich dicht. Ik huilde mezelf in slaap, alleen in ons bed.
----------------------------------
De volgende dag gingen we allebei naar ons werk. Hij negeerde me 's ochtends, wat prima was. Ik vermeed hem. Ik was eerder thuis dan hij en maakte vleeswaren klaar voor het avondeten. Ik besloot geen biertje te nemen. Hij kwam later dan normaal en ik rook whisky. Hij had niet veel gedronken, dacht ik. Hij pakte een plakje ham van het bord en gooide het terug. Hij schonk zichzelf een glas van zijn favoriete bourbon in en ging voor de dode tv zitten. Ik herkende de fles, maar wist de naam niet. Ik bleef in de keuken en we spraken een tijdje niet.
Hij haalde diep adem. "Ik heb nagedacht." Hij schrok me. "Over wat je zei."
Ik verwachtte dat hij me weer een kutwijf zou noemen, maar dat kwam later. "Oké."
"Over een flinke pak slaag."
Ik was verbluft. "Een pak slaag?"
"Ja." Hij grijnsde in zijn glas. Ik wachtte, en hij liet me wachten.
"Wat bedoel je?" Ik wilde het niet vragen.
"Ik bedoel, je zei dat je een pak slaag verdiende." Hij maakte geen grapje.
Ik meende het niet, en ik heb het hem ook gezegd.
"Dus je hebt er geen spijt van." Hij lachte me uit.
"Natuurlijk, het spijt me!" riep ik. Ik probeerde naast hem te springen, maar hij duwde me weg.
"Trek dan je broek uit," zei hij.
Ik kende hem. Hij meende het. Hoe erg ik me ook voelde, het maakte me gewoon boos. "Rot op!" schreeuwde ik. Ik wilde praten, het oplossen, en hij speelde een spelletje met me. Tenminste, dat dacht ik.
Hij haalde zijn schouders op en richtte de afstandsbediening op de tv. Ik drukte erop. Hij glimlachte alleen maar. Ik vroeg hem wat hij van me wilde. Zijn antwoord deed me huiveren.
"Ik wil je straffen."
"Oké." Ik bood aan om hem een sexy nachtjapon en een paar stropdassen te geven. Hij zei nee.
"En dan? Kijk, ik slik wel. Ik doe alles wat je wilt." Ik begreep niet waarom hij me zo aankeek.
"Niet afdingen," zei hij. "Doe je broek uit."
"Nee?" antwoordde ik. Hij zette de tv aan. "Alsjeblieft?" pruilde ik. Ik liep terug naar mijn hoekje en pruilde. Ik kon niet eens huilen. Was ik verdrietig? Wilde ik hem? Verdiende ik het om gestraft te worden?
Moest ik gestraft worden?
Ik liep naar hem toe, naakt vanaf mijn middel.
"Ja?" vroeg hij, zonder me aan te kijken.