De kooi van de trainer – Hoofdstuk 1

De gymzaal van Crestwood University galmde van het scherpe gepiep van sneakers en het constante gedreun van volleybalballen. Richard Brown, de 40-jarige coach van het damesvolleybalteam van de Crestwood Vipers, zat op een bankje en probeerde zich te concentreren op de oefeningen. Met zijn 1,50 meter voelde hij zich klein vergeleken met de torenhoge atleten, en zijn klembord was een zwakke verdediging tegen hun geplaag. De meiden, een groep zelfverzekerde twintigers, hadden andere plannen voor hem vandaag. Jenna, een brunette met een ondeugende grijns, boog zich voor hem neer om haar waterfles op te rapen, haar zwarte bikershort strak over haar volle billen gespannen, de contouren van haar string waren zichtbaar. "Oeps, sorry, coach," kwetterde ze, haar langzame bewegingen bedachtzaam, en haar teamgenoten giechelden terwijl ze zijn reactie gadesloegen.

Richards gezicht brandde, zijn adem stokte in zijn keel. De stalen kuisheidskooi die zijn penis omsloot, drukte hard tegen zijn zwellende vlees en bood geen verlichting. Volgens de Locking Laws droeg elke man boven de 18 een kooi, waarvan de sleutel in handen was van vrouwen of de staat. Richards kooi, gemaakt van 316 chirurgisch staal, had een open staaf die gemakkelijk schoon te maken was en vastgezet werd met een schroef die ervoor zorgde dat hij niet rammelde. Hij was gemakkelijk te verbergen onder zijn korte broek, maar wanneer hij opgewonden was – zoals nu – waren de stijve tralies meedogenloos en beten ze in zijn kleine penis. Zijn ballen deden pijn, zwaar en vol na een week van ontkenning, de druk een constante kwelling terwijl de Vipers hun spel speelden.

Lily, een roodharige met een ondeugende glinstering in haar ogen, strekte haar armen boven haar hoofd uit, haar neongroene legging schoof omhoog om haar heupen te onthullen. "Coach, je zweet – hebben we je te hard laten werken?" plaagde ze, knipogend naar de andere meisjes, die lachten. Haar gespierde benen en veerkrachtige rondingen waren een opzettelijke spot, een dagelijkse test van Richards uithoudingsvermogen in een wereld waar vrouwen zich kleedden om te domineren. Leggings, bikershorts en strings waren haar wapens, gebruikt om mannen zoals hij in een staat van pijnlijke nood te houden. Richard verschoof op de bank, zijn sperma bedekte de stalen tralies, en hij vergat zijn klembord terwijl hij vocht om zijn kalmte te bewaren.

De Locking Laws hadden de samenleving in het voorgaande decennium getransformeerd. Mannen van 18 jaar werden opgesloten in stalen kooien, waarvan de sleutels door de overheid werden bewaard in kuisheidsklinieken voor wekelijkse ontgrendeling. Vrouwen boven de 18 konden tekenen voor de sleutel van een man, waardoor ze volledige controle kregen over zijn schema – een macht die velen gretig gebruikten. Sommige mannen werden, op verzoek van hun sleutelhouder of voor kleine vergrijpen, uitgerust met kogelschokdempers waarvan het lage gezoem waarschuwde voor mogelijke schokken. Anderen die veroordeeld waren voor ernstige vergrijpen droegen kooien met stekels en interne weerhaken die elke beweging ondraaglijk maakten. Platte kooien, kleiner en restrictiever, boden meer controle en werden door de kliniek vaak voorgeschreven voor zware straffen. Richards kooi was standaard, maar door het geplaag van de Vipers voelde het als een gevangenis op zich.

Tegen het einde van de training die vrijdagmiddag was Richard volledig uitgeput. Hij haastte zich naar de kleedkamer om de veelbetekenende blikken van de meisjes te ontwijken, de stalen kooi die bij elke stap kneep en zijn volle ballen bonkten. Het was vrijdag – ontgrendeldag in de kuisheidskliniek, een ritueel waar hij zowel naar verlangde als waar hij tegenop zag. De spanning had de hele week aan hem geknaagd; zijn ballen waren zo vol dat ze dreigden te barsten, en de belofte van verlichting werd getemperd door de vernedering die hij wist dat eraan kwam. Hij reed naar de kliniek vlakbij de campus, zijn handen stevig op het stuur, zijn hoofd duizelig van zenuwen en wanhopige hoop.

De kuisheidskliniek was een strak, modern gebouw, waarvan de glazen gevel het afnemende zonlicht weerkaatste toen Richard de drukke parkeerplaats opreed. Vrijdagen waren een drukke dag, met mannen van alle leeftijden die arriveerden voor hun verplichte sessies, hun gezichten een mengeling van schaamte en berusting. Richard parkeerde en haalde diep adem. Het gewicht van zijn kooi en de pijn in zijn ballen waren een constante herinnering aan wat hem daarbinnen te wachten stond. Hij stapte de lobby binnen; de lucht was dik van ontsmettingsmiddel en had een vage jasmijngeur, versterkt door het gezoem van kogelschokdempers die in de gang werden geactiveerd.

De lobby was een heiligdom voor vrouwelijke suprematie. De muren waren behangen met posters van glimlachende vrouwen met sleutels en slogans als Power Through Control en Lock Up the Man, Free the Woman. De mannen zaten op harde plastic stoelen, hun ogen neergeslagen, elkaars blik vermijdend. Ze droegen allemaal stalen kooien, sommige met kogelschokdempers of platte kooien waarvan de ledlampjes oplichtten – groen voor volgzaamheid, geel voor activiteit. Een eerstejaars stond bij de ingang, zijn platte kooi flitste geel, terwijl zijn oudere zus hem uitschold omdat hij naar een meisje in de klas staarde wiens sleutelhanger glinsterde. Richard liep naar de balie, zijn stem zacht terwijl hij zijn badgenummer opsomde.

Achter de balie zat een stagiaire, een rondborstige blondine in een laag uitgesneden blouse, haar decolleté zichtbaar toen ze vooroverboog om zijn dossier te controleren. "Richard Brown, proefpersoon 4729... precies op tijd voor je korte vrijheidssessie," plaagde ze, haar blauwe ogen ondeugend twinkelend. "Ik wed dat je niet kunt wachten om dit kleine ding uit zijn kooi te bevrijden – maak je geen zorgen, we hebben je zo vrij!" Ze giechelde, haar borstkas ging op en neer en ving Richards blik. Zijn kooi kneep pijnlijk, zijn volle ballen klopten, maar hij dwong zijn ogen naar de vloer en knikte stijfjes, zijn gezicht brandde. "Ga daar bij het raam zitten," zei ze, wijzend naar hem met een gemanicuurde vingernagel, haar grijns bleef onverstoorbaar. "

Richard schuifelde de hoek in, de harde plastic stoel voelde koud aan tegen zijn dijen. Het wachten voelde eindeloos aan, de lucht zwaar van spanning terwijl de mannen ongemakkelijk om hem heen schoven en de apparaten in de kliniek onheilspellend zoemden. Een lange brunette in een zilveren legging stond aan de balie, haar enorme billen een spottend vertoon, terwijl ze scherp sprak tegen een jongere man in een platte kooi waarvan het oranje ledlampje aangaf dat hij zijn sleutelhouder wilde verwisselen. "Ik neem nu zijn sleutel af – hij heeft zijn vriendin om één nacht gesmeekt, en ze was zo dom om erover na te denken," snauwde ze. Richard vermoedde dat ze een professor was, haar gezag was duidelijk, en de jongeman was waarschijnlijk een student die ze controleerde. De mannen in de lobby probeerden niet te staren, hun kooien verraadden hen bij elke blik, de druk nam pijnlijk toe.

Een scherpe stem verbrak de stilte. "Proefpersoon "4729, Examenzaal 4, nu," riep een verpleegster op gebiedende toon. Richard stond op, zijn benen trilden. De pijn in zijn ballen herinnerde hem bij iedere stap aan zijn behoefte. De deur van kamer 4 stond open en binnen stond verpleegster Emily, een opvallende vrouw van 1,70 meter lang, met gitzwart haar in een strakke paardenstaart, haar olijfkleurige huid gloeiend in het licht. Haar witte uniform sloot strak om haar rondingen, de stof strak over haar volle borsten en gespierde dijen, een sleutel bungelend in haar nek. Haar donkere ogen waren op Richard gericht, een glimlach speelde om haar lippen toen hij binnenkwam.

"Trek je kleren uit," beval Emily met een diepe, vastberaden stem. Richards handen trilden toen hij zijn shirt uittrok, de koele lucht prikkelde zijn huid. Zijn korte broek en boxershort volgden, vielen tot aan zijn enkels, waardoor hij alleen nog maar zichtbaar was voor de stalen kooi. Hij stapelde zijn kleren op een metalen tafel terwijl Emily hem met een doordringende blik aankeek. "Trek alles uit," voegde ze eraan toe, toen ze zijn telefoon tussen de stapel zag liggen. Ze greep hem en bladerde fronsend door zijn foto's. "Geen foto's, geen video's – niets om je fantasieën buiten het toezicht te voeden," zei ze. scherp, terwijl ze de telefoon in een la sloot. "Je krijgt hem terug als je je gedraagt."

Richard stond naakt en trillend terwijl Emily voor hem knielde, haar gezicht op een paar centimeter van zijn kooi. Een druppel sperma glinsterde aan het puntje, het staal glad van zijn frustratie, zijn ballen gezwollen en zwaar van een week ontkenning. "Lekt het nu al, hè?" merkte ze geamuseerd op terwijl ze met een gehandschoende vinger langs de tralies streek om te controleren of er niet mee geknoeid was. Haar vingers raakten zijn ballen aan, wat een schok van pijn en opwinding door hem heen stuurde. En er druppelde nog meer sperma op de vloer. "Zielig," mompelde ze, terwijl ze opstond om haar scanner te pakken.

De kamer was eenvoudig: een metalen stoel in het midden, een digitaal scherm aan de muur met zijn statistieken, een wasbak gevuld met ontsmettingsdoekjes. Op een bordje stond: Efficiëntie is Gehoorzaamheid, en een luidspreker schreeuwde een vaag bericht: "Gehoorzaamheid garandeert vrijheid – gehoorzaam de Vergrendelingswetten." Emily leidde Richard naar de stoel, waarvan het oppervlak koud aanvoelde tegen zijn blote huid. Ze klopte op zijn kooi; het scherm piepte: "Proefpersoon 4729 – Integriteit Kuisheidskooi: 100%." ​​Ze grinnikte. "Die volleybalmeisjes moeten een show opvoeren!" "Dan gaan we je even schoonmaken."

Ze ontgrendelde de kooi met een veiligheidssleutel, de stalen tralies kwamen met een klik los en zijn rauwe penis sprong eruit, rood en geïrriteerd, terwijl het voorvocht op de stoel druppelde. Richard kreunde; de ​​korte opluchting was overweldigend, zijn lichaam trilde terwijl de druk van de week toenam. Emily veegde hem af met een koud antiseptisch doekje, haar gehandschoende handen nauwkeurig, en deed toen een stap achteruit met een klembord. "Drie minuten om je te ontlasten terwijl ik je papierwerk doe," zei ze zakelijk, terwijl ze zich omdraaide. "Vorige week kwam je binnen twee minuten klaar – verspil mijn tijd niet."

Richards hart bonsde in zijn keel toen hij zijn nu vrije penis vastgreep, een vreemde gewaarwording na een week opsluiting. Hij streelde koortsachtig, zijn kleinere schacht bonsde, zijn gezwollen ballen stuiterden bij elke beweging, de druk was ondraaglijk. Zijn gedachten vulden zich met beelden van de Vipers – Jenna's kont in haar bikershort, Lily's plagerige knipoog, Sierra's neonroze legging. Hij stelde zich voor hoe Sierra voor hem knielde, haar tong om zijn pik draaide en zich vervolgens omdraaide zodat hij tegen haar legging kon schuren, haar rondingen wiebelden terwijl hij stootte. In zijn fantasie kwam hij hard klaar en spoot over haar legging, en de opluchting deed hem huiveren. Maar in werkelijkheid bewoog zijn hand sneller, de druk bouwde zich niet op – hij kon niet klaarkomen, zijn lichaam was te overweldigd.

"De tijd is om," zei Emily, terwijl ze zich omdraaide en het klembord neerlegde. Richards penis klopte pijnlijk, een druppel voorvocht aan het puntje, maar hij was nog niet klaargekomen, zijn ballen deden nog steeds pijn. "Alsjeblieft," smeekte hij met een hese stem, "nog even geduld – ik ben er zo dichtbij!" Emily's grijns werd breder. "Geen uitzonderingen," zei ze, terwijl ze een bevroren ijsblokje uit een koelbox haalde. "Je hebt je kans gehad – terug in de kooi."

"Nee, alsjeblieft, geen ijsblokje," smeekte Richard, terwijl hij probeerde zijn erectie te onderdrukken, zijn ademhaling oppervlakkig terwijl hij tegen zijn opwinding vocht. De gedachte dat de kooi weer dicht zou gaan was ondraaglijk; zijn ballen zaten nog steeds zo vol, en de korte vrijheid maakte het erger. Maar Emily schudde haar hoofd. "We hebben geen tijd – er zitten te veel jongens opgesloten te wachten. Je wordt nu opgesloten." Ze drukte het ijspak tegen zijn erectie, de kou prikte als naalden en deed hem naar adem snakken en kronkelen. De ijzige kou verdoofde zijn penis en dwong hem te krimpen. Zijn ballen trokken pijnlijk samen toen de kou zich verspreidde, en de pijn bleef aanhouden ondanks het ledigen.

Emily legde het ijspak opzij en smeerde de binnenkant van de kooi in voordat ze de stalen spijlen om zijn slappe penis plaatste. Het koude metaal schoof open, de spijlen sloten zich met een draai aan de schroef, en Richard kreunde toen het vertrouwde gewicht terugkeerde en zijn volle ballen weer gevangen zaten. Het scherm ververste met de melding dat hij "niet geëjaculeerd" was en "meer lekkage had". Emily voegde eraan toe: "Misschien ben je volgende week sneller – laat je niet te veel opwinden door de meisjes, anders plannen we een gedragsaanpassing met een ondiepe kooi." Ze gaf hem desinfecterende doekjes en zijn telefoon, haar blik was waarschuwend. Richard kleedde zich snel aan, de kooi zwaar, de rillingen en pijn in zijn ballen een wrede herinnering aan zijn falen.

Hij schuifelde terug naar de lobby, de balie van de receptioniste was nu stiller, de stagiaire was er nog steeds, haar decolleté zichtbaar terwijl ze typte. Ze keek naar de natte plek op zijn korte broek en grijnsde. "Zware sessie, hè? Volgende week beter," plaagde ze, terwijl ze hem zijn identiteitsbewijs overhandigde, haar borstkas ging op en neer terwijl ze voorover boog. Richards kooi knelde, zijn ballen klopten, maar hij mompelde een bedankje en haastte zich naar buiten, de avondlucht deed weinig om de aanhoudende kou of de hitte van zijn vernedering te verzachten.

Op de terugweg naar zijn appartementencomplex was Richards geest een waas van frustratie, het gezoem van de automotor geen afleiding van de pijn in zijn kruis. Hij reed de parkeerplaats van zijn bescheiden woning op, een paar kilometer van de campus, en bleef even zitten, terwijl hij het stuur vasthield en probeerde te kalmeren. De kooi en het kloppen van zijn volle ballen voelden zwaarder dan ooit, een herinnering aan zijn falen. Hij stapte uit, de koele lucht streelde zijn huid terwijl hij naar zijn appartement liep, onderweg langs het zwembad van het complex. Vlakbij de duikplank stond een stelletje in een privémoment – ​​een man knielde achter een vrouw in een rode bikini, haar rondingen glinsterden in het zwembadwater en haar lange zwarte haar viel als een waterval over haar rug. Zijn korte broek was naar beneden, een stalen kooi met een kogelwerend apparaat druppelde op het beton, het zoemende geluid suggereerde strakke controle. "Dus, wat hebben we hier?" neuriede ze, toen ze Richard zag. "Kom erbij – maar je moet wel knielen." Richards handen trilden toen hij zijn short openritste en liet vallen. Zijn kooi was glad toen hij naast de man knielde.

De vrouw draaide zich lichtjes om, haar rode bikinibroekje zakte diep naar beneden en onthulde de ronding van haar billen terwijl ze met een ondeugende grijns naar het paar keek. Haar huid glinsterde van een mengsel van zwembadwater en zweet, en het maanlicht wierp een zilveren glans op haar lichaam. "Ik wil dat jullie allebei mijn kontje likken," zei ze zwoel, "om de beurt, rustig aan." Laat me zien hoe wanhopig jullie, jongens in de kast, kunnen zijn." Ze bewoog, boog zich lichtjes voorover, haar bikinibroekje gleed net genoeg naar beneden om haar strakke, geplooide gaatje te onthullen, de geur van chloor en haar muskusachtige opwinding vulde de lucht. Richards kooi klopte, voorvocht druppelde terwijl hij voorover leunde, zijn tong trilde toen hij het eerste contact maakte, de aardse smaak vermengde zich met de geur van het zwembadwater. Hij likte voorzichtig, voelde haar tegen zich aan drukken, haar zachte gekreun spoorde hem aan.

"Nu ruilen," beval ze scherp, en haar vriend nam het over, zijn tong werkte gretig terwijl Richard zich terugtrok, zijn gezicht rood, de smaak bleef op zijn lippen hangen. De kooi van de man druppelde onophoudelijk naast hem, hun gedeelde vernedering een stille band onder haar blik. Ze streek met haar vingers door haar haar. Haar ogen fonkelden van vermaak terwijl ze naar hen beiden keek. "Kijk naar deze kooi," zei ze, terwijl ze haar blik liet glijden naar Richards stalen tralies, glad van klaarkomen. "Het is net als dat van mijn broer - dezelfde open constructie, dezelfde zielige kleine schroefjes. Hij lekte ook altijd, altijd smekend om een ​​pauze." Ze giechelde, haar lach had een scherpe rand die door de warme nachtlucht sneed en Richards maag deed omdraaien van schaamte.

Ze richtte zich op en trok haar bikini opzij om haar glinsterende kutje te onthullen, haar opwinding duidelijk zichtbaar aan de gladde glans. "Laten we eens kijken wie me als eerste kan laten klaarkomen," zei ze, haar stem druipend van de uitdaging. "Gebruik je tongen op mijn kutje - één tegelijk. Wie er als eerste is, krijgt een kleine beloning." Richard ging als eerste, zijn tong groef zich in haar plooien, de zoute, zoete smaak was overweldigend terwijl hij met wanhopige precisie likte, haar gekreun leidde hem. Haar dijen trilden, maar na een minuut duwde ze hem terug, haar adem kwam met korte hijgjes. "Niet slecht," plaagde ze, "maar laten we eens kijken of mijn jongen het beter kan." Haar vriend nam het over, zijn tong werkte sneller, haar gekreun werd luider tot ze hijgde, haar lichaam trilde toen ze klaarkwam, haar vingers grepen zijn haar vast. "Goed zo," neuriede ze, terwijl ze op adem kwam terwijl ze naar hen beiden keek.

Ze glimlachte naar Richard, haar ogen vernauwden zich terwijl ze hem opnam. "Je sleutelhouder moet wel heel streng zijn – kijk eens hoe vol je zit, je lekt overal. Maar je bent gehoorzaam, dat geef ik je toe. Ze heeft je goed getraind om zonder aarzelen bevelen op te volgen.' Ze draaide zich naar haar vriendin om, haar toon werd iets zachter. 'En jij, mijn lieve schat, je staat op het punt om volgende week vrijgelaten te worden. Als je je zo blijft gedragen, bevrijd ik je misschien wel." Haar woorden bleven in de lucht hangen, een belofte die de ogen van haar vriend deed oplichten van wanhopige hoop, terwijl Richards hart in zijn schoenen zonk, zijn eigen kooi hem herinnerde aan zijn mislukte sessie in de kliniek.

Ze trok haar bikini recht, deed een stap achteruit om haar billen aan hen te laten zien, haar wangen vol en glanzend van een mengsel van zwembadwater en haar speeksel. "Omdat jullie allebei zo hard hebben geprobeerd, hier is jullie beloning," zei ze plagerig. "Je mag mijn sappige billen kussen – één kus per persoon, dat zal genoeg zijn." Richard boog zich voorover, zijn lippen trilden terwijl hij ze tegen haar linkerwang drukte, het zachte, warme vlees gaf lichtjes mee, de smaak van haar huid, een mengsel van zout en chloor, deed zijn kooi harder kloppen. Haar vriend deed hetzelfde aan de rechterkant, hun kussen een gesynchroniseerde daad van aanbidding terwijl ze naar hen giechelde, haar absolute dominantie. "Brave jongens," kirde ze, terwijl ze rende haar vingers nog een laatste keer over hun kooien, waardoor ze nog meer lekten en er kleine plasjes op het beton eronder vormden.

Ze trok haar bikini weer op zijn plaats en keek hen beiden met een tevreden grijns aan. "Dat is alles voor nu, jongens," zei ze, kijkend naar de sporen sperma op hun benen. Ongevraagd knielde haar vriend neer om zijn sperma van haar rechterbeen te likken, zijn ogen onderdanig neergeslagen. Richard volgde haar links, de zoute smaak van zijn eigen opwinding een bittere herinnering aan zijn ontkende staat. Ze reikte naar beneden en kneep Richards gezwollen ballen door zijn korte broek, waardoor hij naar adem snakte. "Wat een brave jongen, die bevelen opvolgt." "Je sleutelhouder heeft je goed opgevoed," lachte ze spottend. Ze draaide zich om en paradeerde weg, haar vriend rende achter haar aan als een gehoorzame puppy, Richard op zijn knieën achterlatend, zijn kooi pijnlijk en zijn ballen kloppend.

In zijn logeerkamer stortte Richard neer op de bank, de stilte ondraaglijk na de chaos van de dag. Hij leefde alleen, een kleine genade in een wereld waar veel mannen door sleutelhouders werden bewaakt. Oude volleybaltrofeeën hingen aan zijn muren, een herinnering aan een vrijere tijd. Hij probeerde zich te concentreren op spelstrategieën, maar zijn gedachten dwaalden af ​​naar het zwembad, en de rode bikini van de vrouw vermengde zich met zijn angst. Zijn kooi voelde zwaarder, het staal glad terwijl het lekte, de kou van het ijs en de pijn in zijn ballen een constante herinnering aan zijn falen. Hij kreunde en wreef door zijn korte broek over de kooi, ook al wist hij dat het tevergeefs was – het staal ontzegde hem elk gevoel.

Een klop op de deur deed hem schrikken. Hij trok zijn korte broek recht om de natte plek te verbergen en opende de deur en zag Sierra, een 1,70 meter lange blondine uit Amazonië met een enorme, wiebelende kont, nog steeds in haar neonroze legging, haar volleybaltas over haar schouder. Ze grijnsde en leunde tegen de deurpost, waardoor hij zich nog kleiner voelde. "Hé, coach," zei ze plagend, "ik vergat te vermelden dat ik met de kliniek heb gesproken over het overdragen van uw sleutel aan mij. Ze zeiden dat het mogelijk was als ik voor u tekende, maar ik dacht dat ik even langs zou komen om u te overtuigen."

Ze stapte naar binnen, haar billen wiebelden bij elke stap, en Richards kooi werd strakker, zijn volle ballen bonkten bij de aanblik. Zijn sleutels waren nog steeds onder controle van de kliniek, wat haar aanbod gedurfd deed lijken. Ze liet haar tas vallen en draaide zich om, handen in haar zij, haar blonde haar wapperde in de lucht terwijl ze haar hoofd kantelde. "Dus, wat zegt u ervan, coach? Bent u bereid mij uw sleutel te geven? Ik beloof u dat het de moeite waard zal zijn." Ze knipoogde naar hem en boog zich voorover om haar tas recht te trekken, haar leggings rekten strak. Richards hart bonsde, zijn geest verscheurd tussen angst en verlangen, de Locking Laws doemden op als een kooi en de pijn in zijn ballen drukte als een onweerswolk op hem.

Hij deed zijn mond open, maar er kwamen geen woorden, zijn kooi was onbuigzaam, terwijl Sierra zich rechtte en haar grijns breder werd. "Ik geef je even de tijd om erover na te denken," zei ze, terwijl ze naar de deur liep. "Maar neem niet te veel tijd, coach – ik ben geen geduldig meisje." Haar lach bleef aanhouden toen ze wegging, en Richard zakte terug op de bank, trillend van onvervuld verlangen. Het gewicht van haar aanbod en de pijn in zijn ballen vormden een zware onweerswolk aan de horizon.