Mannenperspectief:
Ik had die pijnlijke uitdrukking in haar ogen opgemerkt, die hartverscheurende blik die herhaaldelijk haar focus leek te verliezen en in het niets staarde.
Nog even tussendoor. Mocht je een keer een leuk avontuurtje willen beleven met meiden die oudere mannen zoeken, heb ik precies de website voor jouw. Bekijk deze site. Ik heb me ook al aangemeld en met succes!
Hoewel ze tevreden leek, was er een onderliggende stoornis die haar van haar kalmte beroofde.
Het scheurde aan mijn hart. Elke keer dat ik naar haar keek, werd mijn onbehagen sterker. Ik verlangde ernaar te vragen wat haar achtervolgde, wat haar van haar rust beroofde. Maar ze verborg haar onrust altijd met een geveinsde glimlach van tevredenheid en probeerde mijn zorgen te sussen.
Het verwarde me, schudde mijn ziel en liet me achter in een ambivalente stilte. Ze was een storm die ik wilde begrijpen zonder die te verstoren.
Op een dag echter verzamelde ik de moed om de vrede te verstoren. Ik confronteerde haar en verbrak mijn stilte, die weet ik hoe lang had geduurd. Ik vroeg naar de oorzaak van haar innerlijke onrust, en zoals verwacht weerlegde ze mijn bewering.
"Je verbergt iets. Ik voel het," verklaarde ik, terwijl ik abrupt van tafel opstond, mijn emoties in beroering.
"Rustig maar," antwoordde ze kalm, haar blik gericht op mijn onaangeroerde bord, haar handen in de lucht. "Nee! Zeg me niet dat ik moet kalmeren. Vertel me wat er mis is," eiste ik, starend naar haar stijve lichaam.
"Is er iets wat ik doe dat je niet leuk vindt? Hou je niet van me?" Met trillende stem vervolgde ik: "Kijk me aan! Zeg iets! Hou je niet meer van me?"
"Ik weet niet waar je het over hebt. Ik hou van je," hield ze onverstoorbaar vol. "Je weet precies waar ik het over heb. En als je echt van me houdt, vertel me dan wat het probleem is. Ik zou je partner moeten zijn, niet slechts een toeschouwer!" riep ik, mijn frustratie herhalend tot ze het er eindelijk uit flapte.
"Wil je het weten?" Ze stond op, haar ogen waren rood, en staarde me aan. "Ik wil je pijn doen!" Ze hapte naar adem, haar ogen flikkerden, terwijl ze eraan toevoegde: "Ik wil je pijn doen, niet emotioneel, maar fysiek. Zo is het!"
Er klonk een vleugje spijt en angst in haar stem toen ze verderging. "Ik kan niet uitleggen waarom ik me zo voel. Ik ben niet meer wie ik altijd ben geweest." Ze liet zich achterover in haar stoel zakken en liet me daar staan, verbijsterd.
"Ik heb tegen de leegte gevochten en dacht dat de ontmoeting met jou dat gevoel zou wegnemen, maar het werd alleen maar erger," bekende ze, terwijl ze haar vingers in elkaar vouwde terwijl haar gezicht troost vond in haar handpalmen.
"Ik heb alles geprobeerd om het te onderdrukken, maar elke keer dat je in mijn armen lag, onder mijn controle, groeide mijn verlangen om jouw pijn te ervaren," gaf ze toe. Terwijl ik haar woorden verwerkte, ging ik stilletjes weer in mijn stoel zitten en liet ik haar haar gevoelens uiten, terwijl ik haar verbaasd aanstaarde.
"Maar ik regel het wel. Geef me even de tijd. Laat me alsjeblieft niet alleen," smeekte ze, haar toon veranderde. Haar toon vulde zich met tranen, waardoor ik de diepte van haar strijd kon zien.
"Ik heb nooit gekregen wat ik wilde, maar op de een of andere manier heb ik jou gekregen. En ik wil je niet kwijtraken," voegde ze eraan toe, bijna als een smeekbede, en op dat moment begreep ik de bron van haar angst.
Ze verlangde naar liefde, iets wat ze nooit had gekregen, en waardoor ze haar verdriet aan de buitenkant verborgen hield, maar ze kon de muren van haar hart niet dezelfde kleur geven.
"Is dit wat je echt wilt?" vroeg ik zachtjes, en kreeg stilte als antwoord. "Kijk me alsjeblieft aan en vertel me, is dit wat je wilt?" Haar wanhopige ogen volgden mijn woorden, landden op mijn gezicht en ze knikte.
"Je had het me eerder moeten vertellen," merkte ik op, terwijl ik opstond en haar met een mengeling van spijt en nieuwsgierigheid naderde. Ik streek zachtjes over haar gezicht en benaderde haar gelaatstrekken als zachte lucht die over haar huid streelt.
"Dus ik had je ook kunnen verliezen?" vroeg ze, de pijn zichtbaar in haar rode ogen. "Nee, dan had ik je eerder kunnen helpen," fluisterde ik, terwijl ik een geruststellende kus op haar lippen drukte.
De storm leek te luwen, de sombere sfeer verlicht door de warmte tussen ons. Ik voelde dat ze verrast was, want ze had die woorden niet van me verwacht.
De kilte van haar lippen raakte mijn ziel als een bevel, en toen ze zich terugtrok, vroeg ze: "Wat bedoel je?" Met grote ogen wachtte ze vol spanning op een verklaring.
"Wil je me pijn doen om voldoening te vinden? Doe het dan. Doe me pijn tot je tevreden bent," stelde ik voor, bereid om alles te verdragen voor haar geluk.
"Je weet niet waar je het over hebt." Ze deinsde ongelovig terug, maar ik liet haar los, trok haar voorzichtig omhoog en leidde haar de slaapkamer in.
"Ik gebruik een codewoord als de pijn te erg wordt," hield ik midden in onze donkere slaapkamer stil en keek haar vastberaden aan, ook al aarzelde ze om iets te doen en staarde ze me ongelovig aan. "Ik heb dit nog nooit eerder gedaan. Ik weet niet wat ik zou kunnen doen. Ik zou de controle kunnen verliezen."
"Ik ben sterker dan jij. Ik zal je tegenhouden," hield ik vol, klaar om te worden en te doen wat zij wilde. Ik wilde alleen haar bevrediging, koste wat kost."
"Het is niet zo simpel als de onderwerping die je me aanbiedt," protesteerde ze, terwijl ze aanstalten maakte om de kamer te verlaten. Ik hield haar echter tegen door haar pols te grijpen en haar in mijn armen te trekken terwijl ze probeerde zich te bevrijden. Ik was niet bereid haar weer los te laten.
"Ik heb gedaan wat geen enkele man durft te doen. Denk je echt dat ik terugdeins vanwege een ander aspect van je persoonlijkheid?" provoceerde ik, vooruitlopend op haar woede.
"Dit is wat ik heb. Laat me zien wat jij hebt. Je beweert dominant te zijn, hè? Waar is je dominantie nu?" Daarmee liet ik haar los, wetende dat het haar boos zou maken.
"Wil je dat ik je 'Meesteres' noem zodat je het personage kunt belichamen? Ben je echt zo dominant? Deed je alsof?" spotte ik, terwijl ik haar boze ogen met een grijns tegemoet keek.
"Laat maar. Je hebt net over alles gelogen. Je weet er geen reet van," antwoordde ik, terwijl ik mijn tanden op elkaar klemde en de kamer wilde verlaten, maar ze greep me met kracht bij mijn pols en duwde me tegen de muur naast de deur.