Ondeugendheid in Netherfield

"Nou, Mary, ik heb nieuws voor je," zei meneer Bennet, terwijl hij de brief neerlegde die die middag in Longbourn was aangekomen. "Deze brief is van meneer Bingley. Hij is onverwachts naar Londen geroepen voor dringende zaken, die hem waarschijnlijk enkele weken zullen bezighouden. Hij wil graag dat zijn zus niet alleen achterblijft en heeft me geschreven dat een van mijn dochters bereid is om tijdens zijn afwezigheid in Netherfield te blijven. Het lijkt erop dat juffrouw Bingley specifiek heeft verzocht dat Mary meegaat."

"Goede hemel," riep mevrouw Bennet uit, terwijl ze haar handwerk in haar ontzetting liet vallen. "Waarom Mary, vraag ik me af? Ik dacht dat juffrouw Bingley de voorkeur gaf aan Jane. Ze leken zulke goede vriendinnen te zijn geworden sinds het bal in Meryton. Meneer Bennet, het zou toch beter zijn als Jane wegging."

Dat was ook meneer Bennets eerste gedachte geweest, maar zijn instinctieve reactie op alles wat zijn vrouw zei, was altijd om haar tegen te spreken.

"Ik had eraan gedacht om Lizzie voor te stellen," antwoordde hij. "Ze heeft temperament en gezond verstand, en juffrouw Bingley zou er zeker baat bij hebben om beide te leren."

"O nee, papa," wierp Elizabeth tegen, die zich weinig ergers kon voorstellen dan onophoudelijk neerbuigend behandeld te worden door juffrouw Bingley, zonder ontsnappingsmogelijkheid. "Ze heeft me de vorige keer dat we elkaar ontmoetten zo afgewimpeld dat we er zeker van waren dat we binnen een uur ruzie zouden hebben gehad. Als juffrouw Bingley naar Mary zou vragen, dan denk ik dat Mary moet gaan."

"Wat denk je, Mary, zou je bereid zijn om onze nieuwe buren een plezier te doen en een paar weken in Netherfield te blijven?" vroeg meneer Bennet.

Mary legde haar boek neer. "Nou, ik denk dat juffrouw Bingley mijn pianospel leuk vond toen we de vorige keer in Netherfield waren," zei ze. "Ik weet zeker dat ik haar met mijn spel zou kunnen vermaken. En ik durf te wedden dat ik in de bibliotheek wel betere boeken kan vinden om haar uit voor te lezen. Dat zou ons allebei plezier doen."

Elizabeth stond op het punt op te merken dat ze zich Mary's spel bij die gelegenheid heel anders herinnerde, en dat Miss Bingley het grootste deel van de voorstelling met Mr. Darcy had geflirt, maar een scherpe blik van Jane deed haar het zwijgen opleggen.

"Het is dus besloten," zei mevrouw Bennet, alsof het vanaf het begin haar eigen idee was geweest, "Mary gaat. Je moet je gedragen, Mary, en proberen niet de verte in te dwalen zoals je thuis gewend bent. zorg voor."

Meneer Bennet antwoordde meneer Bingley dat Mary graag in Netherfield zou blijven terwijl hij, Bingley, weg was. Twee dagen later stuurde de geachte heer een van zijn rijtuigen om Mary en haar bagage op te halen, en ze nam hartelijk afscheid van haar familie.

***

Mary was aangenaam verrast door de hartelijkheid waarmee ze in Netherfield werd ontvangen. Juffrouw Bingley begroette haar met een vriendelijke omhelzing en zorgde ervoor dat haar bezittingen naar een van de gastenkamers op de begane grond werden gebracht. De kamer was veel groter dan die van Mary zelf in Longbourn, ingericht met een comfortabel bed en bood vanuit de ramen een prachtig uitzicht op het gazon.

Juffrouw Bingley stuurde zelfs haar eigen dienstmeisje om Mary te helpen met het bereiden van het avondeten, en ze voelde zich duizelig van spanning toen de bel ging die het avondeten aankondigde. De maaltijd zelf verliep zeer aangenaam, en nadat ze zich in de salon hadden teruggetrokken, wilde Mary het zich graag gemakkelijk maken.

"Zal ik voor u spelen?" vroeg ze, terwijl ze naar de piano liep. Een vreemde uitdrukking verscheen op het gezicht van Miss Bingley.

"Dat is heel lief van je, Mary, maar vanavond niet, denk ik. Ik heb hoofdpijn en het zou veel ontspannender zijn als jij me voorleest."

"Zal ik een van de boeken pakken die ik heb meegenomen? Ik heb de nieuwste uitgave van de preken van de bisschop van Bath en Wells, die je vast stof tot nadenken zal geven."

"Misschien morgen. Voor vanavond heb ik hier nog een boek waaruit ik je wil laten voorlezen," zei Miss Bingley, terwijl ze een klein boekje tevoorschijn haalde. "Het komt uit de persoonlijke bibliotheek van mijn broer, die hij in een afgesloten boekenkast in zijn studeerkamer bewaart, maar gelukkig weet ik waar hij de sleutel bewaart. Ik heb de plek gemarkeerd waar je kunt beginnen."

Mary pakte het boek op, waarvan ze aannam dat het een devotioneel werk was. Ze opende het op de aangegeven pagina en begon te lezen.

"Lady Julia staarde verbaasd naar het lid van de lakei. Het was lang en breed en stond rechtop voor hem als een soldaat op een parade. Ze nam het gretig in haar handen. Er verscheen een kleine hoeveelheid heldere vloeistof aan het uiteinde, en ze nam de gladde kop in haar mond en zoog er met groot enthousiasme op."

Mary kon nauwelijks geloven wat ze las.

"O mijn hemel, juffrouw Bingley," riep ze uit, "er moet een vergissing zijn gemaakt. U hebt dit boek per ongeluk gekozen. Het spijt me echt heel erg." Sorry."

"Ik kan je verzekeren dat het geen vergissing is, Mary," zei Miss Bingley met een nieuwsgierige glimlach. "Maar vind je het verhaal niet erg vermakelijk en... opwindend?"

Terwijl Mary ongelovig toekeek, trok Miss Bingley haar rokken omhoog en onthulde dat ze geen ondergoed droeg. Ze spreidde haar dijen, ontblootte haar geslachtsdelen en begon zich tussen haar benen te wrijven.

"Lees verder," eiste ze, haar hand tegen haar behaarde heuvel gedrukt, "ik ben erg benieuwd wat Lady Julia nu met het lid van de lakei gaat doen."

Blozend kalmeerde Mary haar zenuwen en las verder.

"Nadat ze een paar minuten aan het lid van de lakei had gezogen, trok Lady Julia alle resterende kleding uit en ging op haar rug op bed liggen, haar benen wijd spreidend zodat de lakei een volledig zicht op haar lusttuin had. Grant."

"Neuk me, Johnson," beval ze. "Stop je pik in mijn kut en neuk me."

Mary kon de woorden nauwelijks uitspreken. Ze waren zo smerig, en toch voelde ze zich vreemd opgewonden raken. Ze keek op en zag Miss Bingley met twee vingers in haar schaamheuvel, zichzelf hevig bevredigend. Ondanks haar schrik en schaamte kon Mary het niet laten om een ​​hand tussen haar eigen dijen te steken en haar schaamheuvel door haar rok te persen. De "smurrie, smurrie, smurrie" van Miss Bingleys sappen leidde haar behoorlijk af, en ze dwong zichzelf terug naar het boek.

Johnson deed plichtsgetrouw wat zijn Meesteres hem beval. Hij knielde tussen haar stevige dijen, nam zijn mannelijkheid in zijn hand en stak die in Lady Julia's vochtige gleuf. Al snel stootte hij enthousiast in haar, en de kreten van genot van zijn Meesteres spoorden hem aan tot nog grotere inspanningen. Na korte tijd bereikte hij zijn hoogtepunt en met een luide kreet stroomde zijn zaad diep in Lady Julia's zoete grot.

Hoewel hij klaar was, was Lady Julia nog steeds niet tevreden.

"Ga op je rug liggen, Johnson," beval ze. "Ik wil dat je je tegoed doet aan je eigen uitwerpselen terwijl ik op je gezicht zit."

Johnson deed wat hem gezegd werd, terwijl Lady Julia op hem ging zitten en haar volle billen en vochtige bloemblaadjes op zijn gezicht liet zakken.

"Lik nu je zaad uit mijn kut," beval ze. "En pas op dat je geen druppel mist."

Johnson kon nauwelijks ademhalen toen Lady Julia's brede billen tegen zijn gezicht drukten. Maar hij likte ze moedig met zijn tong en maakte ze al snel zo goed mogelijk schoon. Toen Lady Julia zich eindelijk van zijn gezicht ophief, hapte hij naar adem toen een druppel van zijn eigen sperma uit zijn mond sijpelde.

"O mijn hemel," hijgde Miss Bingley. "Lady Julia is zo ontzettend ondeugend. En toch is de afbeelding erg stimulerend, vindt u niet?"

Mary's hoofd tolde nog steeds. De ontdekking dat zulke boeken überhaupt bestonden, laat staan ​​in de bibliotheek van de Bingleys, was genoeg opwinding voor één dag. Maar ze kon ook niet ontkennen dat ze het verhaal erg opwindend vond en dat haar eigen mons pubis vochtig was van opwinding.

"Mijn broer heeft veel van dit soort boeken," legde juffrouw Bingley uit, terwijl ze haar plakkerige vingers aan haar jurk afveegde. "De meeste lijken scènes te bevatten waarin een dame haar ronde, stevige billen op het gezicht van haar geliefde plaatst, en soms zelfs andersom. Een scenario waar meneer Bingley zich duidelijk toe aangetrokken voelt."

"Ik moet bekennen, juffrouw Bingley, dat ik het idee ook intrigerend vond," gaf Mary toe.

"En u raadt nooit wat ik heb ontdekt," riep juffrouw Bingley uit, terwijl ze samenzweerderig voorover leunde. "Mijn broer heeft een speciale stoel laten maken om dergelijke activiteiten in het echt mogelijk te maken. Zou je hem willen zien?"

Mary vond het onbeleefd om zo'n aanbod te weigeren. Ze knikte.