Jessica Edwards was zo ongewoon als maar kon.
Allereerst was ze 1 meter 15 lang. Haar benen waren 35 centimeter lang. Ze had vuurrood haar dat tot op haar schouders viel en blauwe ogen die de helderste hemel overstraalden. Haar gezicht was sterk maar lief. Ze had een uitzonderlijk atletische bouw die geen afbreuk deed aan haar vrouwelijke schoonheid. Haar borsten hadden maat 36D en ze had een sixpack die grensde aan een eightpack als ze zwaar ademde.
Hey mannen, deze oproep is echt alleen bedoeld voor oudere mannen. Ik hou van gangbangs en om hard genomen te worden door oudere mannen, zonder verplichten. Interesse? Stuur me een bericht op deze sexdatingsite.
Op school was ze een getalenteerde atlete. Op haar veertiende was ze staatskampioen op de 200 meter sprint en het hoogspringen. Ze blonk uit in duiken vanaf een hoogte van drie meter. Op haar achttiende verliet ze de middelbare school in Seattle, Washington, met drie nationale kampioenschappen: twee op de 200 meter en één op het hoogspringen. Haar ware liefde was echter voetbal. Tegen de tijd dat ze twaalf was, werd ze gescout door universiteiten. Ze speelde als verdediger, was avontuurlijk, hield van aanvallen en had de natuurlijke atletische kwaliteiten om de hele wedstrijd over het veld te rennen. Het was natuurlijk ook mooi meegenomen dat ze een voorliefde had voor wonderbaarlijke doelpunten van lange afstand.
Ze kreeg een beurs om te voetballen aan de University of Notre Dame in Indiana. Ze studeerde en speelde drie jaar voor de Fighting Irish voordat ze afstudeerde en meteen werd gecontracteerd door het National Women's Soccer League-team Seattle Reign FC. Ze was blij om na drie jaar aan de andere kant van het land weer thuis te zijn.
Voordat ze voor de Seattle Reign speelde, vertegenwoordigde ze haar land echter op de Olympische Spelen van 2020 in Tokio, waar haar land goud won. Ze speelde in elke wedstrijd van de Olympische Spelen en scoorde twee doelpunten, waaronder een vrije trap in de halve finale.
Jessica Edwards was dus zo ongewoon als maar kan.
En dan hebben we het nog niet eens over haar geheim.
Jessica Edwards was een superheldin.
Toen Jessica tien jaar oud was, kreeg ze een mysterieuze aandoening aan haar milt. De artsen hadden vage ideeën, maar niets concreets. Ze probeerden iets experimenteels. Nanotechnologie. Bij Jessica werden nanites geïmplanteerd en er gebeurde iets volkomen onvoorspelbaars. De nanites vernietigden de ziekte in Jessica's milt, maar dat was niet alles. Ze zeilden door haar lichaam en repareerden alles wat gerepareerd kon worden en verbeterden alles wat verbeterd kon worden.
Een lichte zwakte in haar rechteroog veranderde volledig toen haar oog van zwak verlicht naar röntgenzicht veranderde. Haar spieren werden sterker, haar reflexen sneller, haar gehoor scherper en de nanites maakten meer hersencapaciteit vrij. Terwijl de gemiddelde persoon 20 procent van zijn hersenen bewust gebruikt, gebruikte Jessica 45 procent.
Ze had nog nooit aan superheldendom gedacht tot ze op een dag na een voetbalwedstrijd met haar coach sprak. Ze hadden met 3-0 verloren en kregen het laatste doelpunt tegen na een verkeerde pass van Jessica.
"Waar zat je vandaag met je hoofd?" vroeg de coach.
Jessica haalde beschaamd haar schouders op.
"Het is net alsof... alsof je vandaag het veld opliep met de verwachting te winnen zonder er hard voor te hoeven werken. Ik zal je iets vertellen, Edwards, hoe goed je ook bent, hoeveel beter je ook bent dan andere spelers, je zult altijd, ALTIJD, je best moeten doen, want als je dat niet doet, gebeuren er dingen zoals vandaag."
Jessica knikte, tranen prikten in haar ogen.
"Luister, Jessica, dit gaat niet over Werken voor je teamgenoten, of voor mij, of voor wie dan ook. Het gaat erom dat je het voor jezelf doet. Wil je niet terug kunnen kijken op je leven en weten dat je je best hebt gedaan en het juiste hebt gedaan? Wat als brandweerlieden niet hun best hadden gedaan? Wat als verpleegkundigen niet? Wat als Superman niet was komen opdagen?
Jessica keek haar coach aan.
"We hebben allemaal de plicht om het juiste te doen, ons best te doen."
Deze woorden lieten Jessica nooit los. Ze trainde niet alleen harder en toegewijder op het voetbalveld, maar begon ook met parkour, jiujitsu en kickboksen. Het beeld van Superman die niet opdook, bleef haar achtervolgen en gaf haar een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Op haar vijftiende verijdelde ze een bankoverval. Op haar zestiende schakelde ze een potentiële presidentiële huurmoordenaar uit. Op haar achttiende redde ze een jongen uit een ingestort gebouw en gebruikte ze haar rechterröntgenoog om hem te lokaliseren. Ze groeide in haar rol als superheldin. Ondanks de turbulente eerste jaren leerde ze haar persoonlijke en professionele leven in balans te brengen met haar leven als heldin.
Zozeer zelfs dat ze zelfs een alter ego voor zichzelf creëerde: De Leeuwin.
Om geen argwaan te wekken, liet ze een kostuum voor zichzelf maken door productieaanvragen naar verschillende bedrijven te sturen. Ze maakte een gouden kostuum van gestolen lycra sportkleding, gecombineerd met een kevlar pantser dat ze had "gekocht" van een inactief politiebureau en een beschermend oogmasker met een capuchon, allemaal bespoten met gouden verf.
De Leeuwin verwierf al snel bekendheid in Seattle als een ware heldin van recht en deugdzaamheid. Jessica Edwards was ook zeer succesvol. Naast haar Olympische gouden medaille won de Seattle Reign de National Women's Soccer League van 2020.
Jessica Edwards had alles, behalve haar. Ondanks al het succes, de bewondering, het sponsorgeld en de geliefde leeuwin, had ze één groot minpunt in haar leven: de liefde.
Jessica had als kind nauwelijks vrienden, laat staan minnaars. De meeste mannen met wie ze datete, voelden zich geïntimideerd door haar, werden vreselijke concurrenten of konden haar drukke leven niet aan. En ze was nog steeds maagd.
Ze verlangde naar liefde en genegenheid, maar had geen idee waar ze iemand moest zoeken die van haar zou houden. Bovendien werd haar maagdelijkheid een last om te dragen, en ze was bang die te verliezen, terwijl ze er zo graag vanaf wilde.
Op een avond zat ze vermomd als leeuwin op een muurtje, op zoek naar gevaar, toen ze een stelletje zag lachen en giechelen terwijl ze door de steeg beneden liepen, zonder dat ze het doorhad.