"Ze zeggen... dat de mannen midden in de nacht komen, en dat ze groot, sterk en gewelddadig zijn. Ze grijpen de meisjes met hun ruwe handen vast en dragen ze onder elke arm weg." Ikthea's ogen waren wijd open, het licht van het kampvuur weerkaatste erin terwijl ze sprak.
Ze vervolgde. "Daarna zetten ze ze op hun paarden. Grote, sterke, krachtige, maar wendbare dieren, gefokt voor de strijd. Aan elke kant van het zadel wordt een meisje vastgebonden zodat de mannen kunnen rijden."
P.s. Ik sta aangemeld op deze onderstaande site met de naam JoriX69. Als je leuk wilt praten om je ervaring te delen of misschien een leuk afspraakje wilt maken weet je me te vinden X Jorinde. Let op: zorg dat je wel serieus bent en geen kinderlijk gedrag. Ik zoek een leuke gesprekspartner voor sex.
Terwijl Sufeya luisterde en keek, zag ze de andere meisjes gebiologeerd opkijken. Ze namen elk woord in zich op. Net als zij droegen ze allemaal de traditionele kleding van de kustbewoners. Een smalle strook leer bedekte haar borsten, een andere het deel eronder. Verder droegen ze niets anders. De warme nachtbries die vanuit zee binnenwaaide, maakte alles klam en ongemakkelijk.
Ze vroeg zich af wat ze dachten. Bijna allemaal waren ze enthousiast, hingen ze aan de lippen van hun vriendin en wilden ze meer horen.
Belachelijk, dacht ze. Als ze de waarheid wisten, zouden ze niets anders meer willen weten. Haar moeder had haar dezelfde verhalen verteld, de waarheid bovendien. Sterker nog, dat deed ze al sinds haar overlijden, de ceremonie waarbij ze de twee leren banden begon te dragen die het begin markeerden van haar overgang naar vrouw-zijn.
Na de verhalen stonden de meisjes op, klaar om naar huis te gaan. Sufeya wachtte een tijdje – ze keek niet uit naar nog een warme, benauwde nacht – tot de ontmoetingsplek in het dorp bijna verlaten was.
"Neem zoveel mogelijk tijd." De stem, ouder, zacht, maar met een onmiskenbare helderheid, klonk uit de duisternis rond het slinkende vuur.
"Ik... ik vind het moeilijk om te slapen op nachten als deze." Sufeya's antwoord klonk hol en onovertuigend in haar oren, maar toen ze uit de schaduwen stapte, glimlachte de oude vrouw vriendelijk.
"Dan weet je wat je moet doen." Haar woorden, zo helder als altijd, sloegen nergens op voor Sufeya.
"Ik..." Voordat ze meer kon zeggen, verdwenen haar oudere metgezellen.
Grappig, dacht ze. Ik had het kunnen zweren...
Nog steeds verward stond ze eindelijk op van haar plaats op de lange banken rond het dorpsvuur. Ze stond op het punt te vertrekken toen ze zich plotseling realiseerde...
De bank. De bank waarop ze had gezeten was... nat.
Nee. Niet zomaar nat.
Nat. Absoluut kletsnat.
En toen besefte ze dat het niet alleen de bank was, maar ook zijzelf. Inderdaad...
O shit. Dacht ze. Wat in godsnaam?
Plotseling verlegen, beschaamd, bang dat iemand haar zou zien, ging ze er snel vandoor.
*
In de hut van haar familie was alles zoals voorheen. In de duisternis van de nacht voelde het vredig, ver weg van het gebruikelijke lawaai en het geschreeuw van een half dozijn stemmen.
Ze deed de deur dicht en liep door de buitenste kamers naar de centrale kamer. Een ronde ruimte in het hart van het gebouw, letterlijk en symbolisch het hart van het huis. De plek waar het gezin niet alleen sliep, maar ook hun meest heilige rituelen uitvoerde.