Het College voor Sloten en Sleutels #2A

Nathan

"Kijk alsjeblieft niet zo chagrijnig, jullie twee," zegt professor Chicory, terwijl ze een stapel papieren op haar bureau neerlegt. "Dat gebeurt de hele tijd."

Professor Chicory's kantoor heeft een verlaagde vloer, zodat ze rechtop aan de ene kant van haar bureau kan staan ​​en Ruby en ik aan de andere kant kunnen zitten, met onze gezichten op gelijke hoogte met die van haar. Van dichtbij ziet ze er vreemd genoeg minder intimiderend uit.

Haar centaurhoeven kletteren op de verre tegelvloer terwijl ze haar gewicht verplaatst.

"Het WCLK-curriculum is ontworpen om leerlingen van elkaar en van de leraren te laten leren," vervolgt Chicory op haar bondige, zakelijke toon. "Meestal werkt dat. Sommige studenten putten veel kracht uit het werken in een menigte. Ze leren de energie die tussen veel mensen tegelijk stroomt te absorberen en te heroriënteren. Anderen vinden het inspirerend en leerzaam om de verschillende benaderingen van hun klasgenoten van een probleem te observeren. Maar uiteindelijk zijn jullie geen van beiden leraren. Jullie worden niet betaald voor jullie werk. De kans is groot dat jullie zelfs een flinke studieschuld opbouwen om hier te zijn en een training in sociale magie te volgen, en zo helpe mij God, dat zullen jullie wel."

Ruby's hand bungelt tussen onze stoelen en ik ben er bijna zeker van dat ze wil dat ik hem pak en erin knijp, om Chicory's bemoedigende woorden te vieren. Maar bijna is niet genoeg om mijn eigen hand te bewegen.

"Niet iedereen is meteen goed," zegt Chicory. "Dat betekent niet dat je geen goochelaar bent. Sommige van de mooiste en nuttigste sociale magie gebeurt privé, met zorgvuldige planning. Daarom hebben we alternatieven voor groepsexamens. Dus, dit is wat je gaat doen. Jullie gaan samen een stukje Dominantiemagie bedenken dat jullie willen uitvoeren, met behulp van technieken die we tot nu toe dit semester hebben behandeld."

Ze richt dit natuurlijk aan mij. Ik ben degene die het groepsexamen niet heeft gehaald en ons beiden in deze situatie heeft gebracht.

"Het kan van alles zijn, zolang jullie er allebei mee akkoord gaan," zegt Chicory. "Maar hier is het addertje onder het gras. Omdat je je eigen spreuk kiest en er de tijd voor neemt, zijn de eisen voor succes aanzienlijk hoger dan wanneer je een willekeurige vraag in de les beantwoordt."

"Natuurlijk." Ik knik krachtig, in een poging om zowel dankbaar te klinken voor de tweede kans als beheerst genoeg om die te grijpen.

"Je moet me een behoorlijk indrukwekkend staaltje Dominatie-magie laten zien," vervolgt Chicory. "Ethisch correct natuurlijk, zoals altijd, en vergezeld van een essay van vijf pagina's over het proces en een korte videoclip als bewijs van je succes."

"En ik dan?" vraagt ​​Ruby. "Moet ik deze week nog steeds mijn helft van het reguliere examen in de les maken?"

Een lijn tussen Chicory's wenkbrauwen wordt dieper.

"Dat is aan jou," zegt ze. "Jij en Nathan kunnen een tweede project ontwikkelen en eraan werken, waarbij jij de dominante positie inneemt, of ik kan vrijwilligers vinden om met jullie samen te werken voor de toets in de klas."

"O," zegt Ruby.

Mijn hart slaat een paar slagen over als ik merk dat ze teleurgesteld klinkt over het idee om van partner te wisselen.

"Kan ze mij niet nog steeds als invaller voor haar rol gebruiken?" vraag ik. "Geen probleem."

Chicory kijkt me een paar seconden streng aan. Het voelt alsof ze wacht tot ik mezelf ergens op corrigeer, maar ik weet niet wat."

"Je was vorige week zo bang in de les dat je de sessie moest inkorten," zegt Chicory. "Je bent toch niet bang dat zoiets nog eens gebeurt?"

"Waarom zou dat?" vraag ik. "Het is Ruby's test. Zelfs als ik verstijf, maakt het niet uit. Het enige wat ik hoef te doen is daar zitten en het accepteren, wat het ook is."

Chicory leunt met haar ellebogen op het bureau en haar gezicht in haar handen. Ze lijkt een zweem van verdriet van haar gezicht te proberen te wrijven voordat ze spreekt.

"Allereerst moet je stoppen met denken in termen van 'Ruby's Test' en 'Nathan's Test'," zegt ze. "De onderdanige partner is geen last. Ze zijn geen onbeschreven blad voor de dominante partner om op te schrijven. Jullie zijn hier met z'n tweeën, voor elk onderdeel van deze oefening. Jullie hebben allebei belang bij de magie die tussen jullie plaatsvindt. Ik hoop dat jullie dat allebei erkennen."

#

Ik hoor dat cryptische advies nog steeds in mijn oren klinken terwijl Ruby en ik naar de bibliotheek gaan en ons in een studiegroepje nestelen om de mogelijkheden te overwegen.

Deze groep is bijna identiek aan die van zaterdag, maar het voelt anders omdat we weten dat we hem deze keer echt zullen gebruiken om te studeren.

Onze kuisheidsgordels zitten vandaag weer op hun plek, waardoor we opgewonden en hyperaangepast blijven aan de stroom magische energie die tussen ons circuleert – wat een niet-magiër zou noemen "scheikunde."

Het kuisheidsplan van het WCLK-curriculum is misschien veeleisender dan ik had verwacht toen ik het programma voor mezelf koos, maar sinds mijn eerste maand op de campus ben ik nog nooit zo in de verleiding gekomen om mijn kantoorsleutel te pakken en verlof aan te vragen.

Het zou me echter geen zin geven om dat te doen. Ik ben nu misschien wel behoorlijk geil, denkend aan wat Ruby en ik de vorige keer deden toen we alleen op een kamer waren, maar ik weet dat alles zal veranderen zodra die onfatsoenlijke gedachten weer een reële mogelijkheid worden. De veiligheid van mijn kooi maakt het gemakkelijk voor me om te lusten en te fantaseren, wetende dat ik er niet snel naar hoef te handelen. Zodra mijn pik vrij is en in mijn hand, zal hij niet meer meewerken, zoals altijd.

Voorlopig probeer ik gewoon te genieten van het gevoel, de kracht van de magie die in mijn lichaam opgesloten zit, hoe frustrerend het ook is.

"Ik denk dat we met jouw rol moeten beginnen – ik bedoel, de rol waarin jij de leiding neemt," begint Ruby aarzelend, zichzelf corrigerend. "Want we weten 100 procent zeker dat we daar een project voor nodig hebben, en wel snel."

"Ja," beaam ik. "Dat... dat zou verstandig zijn. Dank je wel."

"En... heb je al nagedacht over wat je wilt doen?" vraagt ​​ze.

Ik wil uit deze kooi.

Ik wil sterkere magie, zo sterk dat ik me nooit meer zorgen hoef te maken over het slagen voor een toets.

Ik wil een band met Ruby opbouwen die zo hecht en sterk is dat die gegarandeerd langer duurt dan de middelbare school, tot het einde van ons leven.

Dit zijn allemaal dingen waar geen snelle oplossingen voor bestaan. magie.

Ik haal mijn schouders op en wou dat ik nu een telepathische verbinding met Miranda had. Ze zou vast genoeg ideeën hebben.

Aangezien dat niet het geval is, denk ik dieper na over het advies van Professor Chicory. De onderdanige partner is geen onbeschreven blad.

"Wat wil je?" vraag ik Ruby.

Ze haalt ook haar schouders op. "Zoals ik al zei, ik weet zeker dat ze ons een latere deadline voor de mijne zal geven als we..."

"Nee, ik bedoel niet: 'Wat wil je met me doen als je aan de beurt bent?'" verduidelijk ik. "Ik bedoel: 'Wat wil je dat ik met jou doe?'"

"O." Ruby glimlacht naar haar handen, die ze in haar schoot gevouwen heeft over het voorste plaatje van haar riem. "We hebben het nog steeds over schoolwerk, toch?"

Ik wou dat we dat niet deden.

"Ja," zeg ik. "Als je één ding mocht wensen, afgezien van de voor de hand liggende dingen die je niet mag, wat zou dat dan zijn?"

Ruby trekt haar schouders tot aan haar oren en denkt een lange tijd na zonder me aan te kijken. Ze opent haar mond minstens vijf keer zonder geluid te maken, knijpt dan haar ogen samen en zegt: "Ik wou dat ik er niet elke avond zo tegenop zag om terug naar de slaapzaal te gaan."

"Oké," zeg ik, terwijl ik al uitkijk naar een probleem om op te lossen. "Waarom ben je er bang voor?"

"Mijn huisgenoot, Oakley..." Ruby schudt haar hoofd. "Maakt niet uit."

"Nou, ik moet iets leuks voor je doen, en dit is de enige aanwijzing die ik heb, dus... geef me een bot?"

Ruby lacht onwillekeurig en schudt opnieuw haar hoofd.

"Ze is gewoon een beetje een grappenmaker," zegt ze. "Ze worstelt met haar grenzen en denkt dat alles een grap is. Ik heb geprobeerd er met haar over te praten, maar..."

"Dat maakte het alleen maar erger," zeg ik, wanneer duidelijk is dat Ruby niet wil.

"Ja."

"Omdat ze geen 'schurk' is," zeg ik. Ik heb dat woord al eerder te vrijpostig gebruikt om een ​​accurater woord te vermijden. "Ze is een pestkop."

Ruby klikt met haar tong, alsof ze fysiek probeert te voorkomen dat ze kwaad over iemand spreekt. Dan kraakt ze: "Ja."

"Ze zorgt ervoor dat je nooit meer iemand wilt vertellen hoe je je voelt of wat je wilt, omdat je ze alleen maar leert hoe ze je makkelijker pijn kunnen doen."

Er is iets in mijn maag gegroeid en ik zeg bijna niet meer "zij", omdat ik denk aan elke pestkop die ik ooit heb gekend. De meeste pestkoppen in mijn leven waren niet "zij". Maar ik blijf hier, bij Ruby, verdiept in haar zaak.

Ruby schraapt haar keel en knikt. "Ja." Maar wat kunnen we eraan doen?"

Dat is de vraag, toch?

"Wat als...?" Ik kijk rond in de kale studeerkamer voor inspiratie. "Wat als ik je even wat stoerder kon maken? Als ik haar de kans geef om je in je gezicht te slaan zonder dat je het merkt? Misschien denkt ze dan wel twee keer na voordat ze je weer aanvalt."

"Oh nee, ze zou het waarschijnlijk niet eens merken," zegt Ruby. "Ze slaat me niet. Ze hint er soms wel naar, maar nee. Ze maakt me alleen maar belachelijk. Ze steelt dingen. Maakt dingen kapot. Stuurt mensen nare berichtjes vanaf mijn telefoon. Zet mijn wekker midden in de nacht uit, waardoor ik te laat in de les kom. Dat soort dingen."

"Shit, oké..." Ik zet me schrap voor dit griezelige niveau van creativiteit. "Nou, misschien kan ik, ik weet het niet, een schild om je heen zetten? Een groot schild dat je hele kant van de kamer beschermt terwijl je slaapt? Of het zou meer een emotioneel schild kunnen zijn, zodat niets wat ze zegt je een tijdje kan raken?"

"Ja, ik denk het wel," zegt Ruby. "Een emotioneel schild. Dat zou leuk zijn."

Ik wou dat ze niet zo beleefd klonk. Maar het is het beste idee dat ik heb.

Haar hand rust met de palm naar boven op de bank tussen ons in.

Ik heb deze keer een excuus, dus ik grijp het aan en voel de magische draad die ons verbindt.

#

Miranda

Drew maakt zoveel lawaai dat iemand ons waarschijnlijk al heeft aangegeven voor vreemdgaan. Ik had hem de mond moeten snoeren, maar eerlijk gezegd wilde ik vandaag een reactie van iemand, en ik wilde het op vol volume horen.

Het vasthouden van Nate tijdens zijn vrije spel met Ruby op zaterdag maakte me vreemd genoeg meer van streek dan alle andere plagerijen die ik heb moeten doorstaan ​​sinds ik bij WCLK begon. Wetende wat ik hem hielp haar aan te doen, voor haar, zonder zelf iets te kunnen zien, horen of voelen... Ik wist niet eens wat ik met mezelf aan moest als het voorbij was. Ik had nog een halve dag zonder kuisheidsgordel voor de boeg, maar ik was te druk bezig met mijn gedachten om op het laatste moment leuke plannen te maken.

Misschien was het niet eens De rare, indirecte manier waarop ik hem hielp Ruby te neuken, die me helemaal van streek maakte. Misschien had ik gewoon te veel tijd doorgebracht in dat kolkende, neurotische gat dat Nate's brein is.

Uiteindelijk bracht ik de dag alleen door met speeltjes, terwijl ik probeerde elk laatste beetje geilheid eruit te persen dat ik nog had voor sluitingstijd. Het was beter dan niets, maar ik ben nog steeds veel gespannener dan normaal rond deze tijd van de week.

Vandaag raakte ik helemaal in paniek en besloot ik dat ik niet nog twee weken kon wachten om stoom af te blazen op een hete en vieze manier.

Zeke is nog steeds boos op me omdat ik hem in de steek heb gelaten, en Bernice heeft te maken met de inzinking van haar moeder, dus ik moest mijn voelsprieten uitzetten. Iemand die hetzelfde nodig had. Drew en ik hebben misschien samen een project gedaan. Ik had geluk dat ik zijn naam goed uitsprak toen ik vroeg of ik langs mocht komen.

Nu heb ik hem over de rand van zijn bed gebogen, met mijn dikste strap-on diep in zijn kont.

"Oh fuck," kreunt hij, terwijl hij zijn tanden diep in zijn onderarm zet. "Mmmm. Ja. Fuck, fuck, fuck. Oh fuck, stop, stop."

Ik stop en blijf helemaal stil.

"Oh fuck, je laat me klaarkomen in mijn kooi," kreunt hij, maar hij trekt zich niet terug van de dildo. Integendeel, hij glijdt een beetje dieper.

"Uh-uh, nee, dat gebeurt niet," zeg ik, terwijl ik mijn hand stevig op zijn kont leg en hem net zo stil houd als ik. "Ik kom niet klaar, jij komt niet klaar."

"Ik weet het," kreunt hij.

"Het is maar een spelletje," zeg ik tegen hem. "

Ja, ik begrijp de ironie van het feit dat het dragen van een verdoofde dildo over een kuisheidsgordel een van de beste zintuiglijke interacties is die ik deze maand heb gehad.

"Ik ga barsten," kreunt Drew, terwijl hij zijn stoppels over zijn armen wrijft.

"Rust maar uit," zeg ik tegen hem, terwijl ik hem stevig en geruststellend in zijn billen knijp. "Ademhalen."

"Alsjeblieft," zucht hij. "Doe iets."

"Oké." Ik geef hem een ​​klap op zijn kont. "Stoute jongen. Je bent zo dicht bij het verspillen van al je kostbare magische gevoeligheid." Ik geef hem nog een klap en stel me voor dat ik het naderende orgasme wegsla en hem als een oud blikje verder de straat op schop.

"Gebruik het," smeekt Drew. "Gebruik mijn magie. Spreek een spreuk uit."

"Mmm, dat zou ik kunnen. "Wat wil je dat ik met je doe?" vraag ik, terwijl ik de roze plekken die ik net op hem heb achtergelaten lichtjes kietel.

"Kan me niet schelen," kreunt hij. "Alles. Verander me maar in iets. Misschien iets... iets dat geen prostaat heeft?"

Ik laat me niet aan het denken zetten.

Ik formuleer mijn wens gewoon in mijn hoofd en stop die in de magie die ons verbindt.

Drew geeft zich gemakkelijk en volledig over, en vult het effect met zoveel magie dat er maar een klein deel door me heen hoeft te gaan.

Mijn visie krijgt vorm voor me.

Drew krimpt, in elke richting. Zijn spieren en het ruwe lichaamshaar trekken zich terug, waardoor een gladde, sproeterige huid overblijft. Het haar op zijn hoofd wordt langer en wordt roodachtig. Hij leunt op zijn handen en kijkt op haar neer.

"Ben ik een meisje?" vraagt ​​hij, zijn stem hoger dan normaal.

Niet zomaar een meisje. Hij is een perfecte dubbelganger van Ruby, maar hij draait zich weg van de spiegel en lijkt geen haast te hebben om zich om te draaien. Zijn blik is naar binnen gericht, naar sensaties die te diep zijn voor een spiegel om te onthullen. Hij duwt zich aarzelend dieper op de dildo en hapt naar adem.

"Hoe voelt het?" vraagt ​​hij aan mij.

"Vreemd," antwoordt hij. "Ik ben nog steeds zo geil, maar het is... anders."

"Ben je nog steeds bang dat je klaarkomt alleen maar omdat ik je kont neuk?" vraag ik, terwijl ik in het midden van Ruby's hoge, hartvormige billen prik.

"Nee," kreunt Drew, terwijl hij zich met een hijgende, pijnklinkende kreet tegen me aandrukt. "Maar verdomme, ik wil het nog steeds!"

"Hetzelfde," zeg ik tegen hem, terwijl ik zijn kont grijp, zijn kopie van haar kont om de controle over de beweging een paar minuten terug te krijgen. seconden.

Hij bijt in zijn inmiddels dunne, sproeterige arm en neemt wat ik hem zo mooi geef. Terwijl ik de dildo tot aan de band inbreng, ontdekt hij stilletjes de nieuwe hoogte van zijn stem. Ik houd hem daar en duw en duw tot ik bijna voel dat mijn kutje de binnenkant van de voorplaat van mijn kuisheidsgordel raakt. Ik ben nog maar een millimeter verwijderd van het moment dat ik mezelf tegen het stalen oppervlak kan wrijven, maar natuurlijk zal ik het nooit helemaal bereiken. De pasvorm en de magie zorgen daarvoor.

Drew streelt zijn nieuwe borsten met waakzame eerbied.

"Dit is maar tijdelijk, toch?" vraagt ​​hij.

"Ssst, natuurlijk," klop ik op zijn billen. "Ik kan geen permanente veranderingen aanbrengen, zelfs al zou je dat willen."

Om hem gerust te stellen – en misschien ook mezelf een beetje, want dat hij zo vastzit en ik het moet uitleggen is iets wat ik niet nodig heb – kies ik een nieuwe vorm voor hem, wederom zonder er al te veel over na te denken.

Hij wordt wat langer, nog steeds dun, nog steeds bevredigend geschikt om over de rand van een bed gebogen te liggen.

Nate.

"Oh "Verdomme, prostaat," kreunt Drew. "Het bestaat. Ik moet stoppen."

Hij kruipt op het bed om van de dildo af te glijden en gaat hijgend en puffend tegen zijn dekens liggen.

Hoewel zijn aanwezigheid op mijn strap-on mijn lichaam niet direct stimuleert, voel ik een diep, rillend, pijnlijk ongemak door me heen schieten bij zijn afwezigheid. Alsof ik de kans op een orgasme verlies.

Ik verwijder de strap-on en laat de betovering volledig los, waardoor Drews lichaam weer in zijn natuurlijke vorm kan uitzetten.

"Draai je opzij," beveel ik, en hij doet dat, waardoor ik de ruimte krijg om Ga liggen en lepel hem in de lepel terwijl we afkoelen.

"O man. Dat was... Ik ben zo blij dat je het leuk vindt," zucht Drew.

"Waarom zou ik dat niet doen?" vraag ik. "Ik ben degene die je open heeft gescheurd. En je hebt een lekkere kont."

Op zijn eigen manier wel, ook al is het niet een van die specifieke konten waar ik de laatste tijd zo irritant op gefixeerd ben.

"Tuurlijk," zegt Drew, terwijl hij met een zelfvoldane hand over zijn gespierde billen strijkt. "Maar ik wist het niet zeker omdat... je weet wel."

"Nee, ik weet het niet," zeg ik, deels omdat hij duidelijk ergens omheen danst en een flinke schop onder zijn kont nodig heeft om het eruit te spugen, maar ook omdat ik echt niet weet waar hij het over heeft. Als iemand hier zo goed als alles geregeld heeft, dan is dat mij.

"Niets," zegt Drew. "Ik bedoel alleen... je vond het duidelijk niet fijn om een ​​penis te hebben. Dus ik wist niet of het gebruik van de verkeerde een trigger voor je zou kunnen zijn."

Ik kreun en leg mijn arm over mijn gezicht.

Ik was hier maar twee weken voordat ik mijn transitieprocedures in de schoolkliniek onderging, en ze zijn perfect. Absoluut perfect, veel beter dan wat de meest bekwame niet-magische dokter had kunnen doen. En in tegenstelling tot wat mijn eigen gaven kunnen doen, zijn ze permanent.

Momenteel denk ik dat dit deels is wat me aantrok tot de studie van magie, zelfs voordat ik uit de kast kwam als trans, laat staan ​​iemand anders. Een deel van mij wist altijd al wat voor lichaam ik nodig had en werkte er altijd aan om mezelf in een plek waar ik het kon krijgen.

Niemand op WCLK, behalve Nate, kende me de eerste twee weken van de les, maar nu kan ik er niet meer mee leven dat ik er ooit uitzag als een ongemakkelijke, onvolledig gevormde versie van mezelf die niemand toen opmerkte.

Drew ziet dat ik me ongemakkelijk voel.

"Sorry," zegt hij. "Ik wilde er geen groot ding van maken." Het kan me niet schelen, ik dacht alleen dat jij dat misschien wel kon."

Ik zucht en laat mijn arm zakken. Ik heb niet de macht om terug te gaan in de tijd naar de tijd voordat hij het zei, dus ik kan het maar beter toegeven.

"Schatje," ik klim over hem heen en ga op mijn zij liggen zodat ik hem kan aankijken, "ik heb wat iedereen die van heteroseksuele seks houdt, al is het maar een beetje, graag zou willen hebben, en als ze het niet willen, moeten ze het hebben. Ik heb de delen die bij me passen, en ik weet het meest intiem hoe de andere helft leeft."

Ik reik uit en raak Drews kooi aan.

"Ik heb je vandaag het kleinste deel van dat cadeau gegeven," zeg ik tegen hem. "Je voelde ongeveer tien seconden hoe het was om een ​​kutje te hebben. Maar ik leef al bijna negentien jaar met een lul. Dus als ik je vertel dat ik weet hoe strak deze kooi aanvoelt," ik knijp de tralies samen, "als ik het heb over de pijn in je ballen, de specifieke frustratie van het verlangen naar een erectie en dat zelfs niet kunnen, weet je dat ik niet gok, me dingen verbeeld of herhaal wat me is verteld. Ik ben een vrouw die precies weet hoe een lul werkt. Een vrouw die zich daar niet door laat misleiden. Is dat niet gewoon het beste?"