Hotelkamer 607 – Vastgebonden aan Haar Wil

Het begon onschuldig. Hij, Nathan, zakenman van 35, had na een congres nog een nacht te doden in een luxehotel. De lobby geurde naar verse bloemen en dure parfums, maar de spanning in zijn lichaam had niets met werk te maken.

In zijn zak brandde een kaartje dat hij die middag kreeg van een onbekende vrouw in het café beneden:

20:30 – Kamer 607. Geen ondergoed. Laat je telefoon in je kamer.

Hij had geen naam gevraagd. Alleen een trilling gevoeld in zijn onderbuik die hij niet kon negeren.

Om 20:25 stond hij voor de deur. Het bordje met 607 glansde in het warme licht van de gang. Hij haalde diep adem, klopte.

De deur ging langzaam open. Een vrouw verscheen. Halverwege de dertig misschien, rood haar dat los over haar schouders viel, een strakke zwarte jurk met een diepe halslijn. Haar ogen gleden direct naar zijn kruis, toen naar zijn gezicht.
“Goed zo,” zei ze zacht. “Je hebt geluisterd.”

Ze trok hem zonder een woord verder mee de kamer in. De gordijnen waren dicht, het licht gedempt. Op het bed lagen leren boeien, een zijden blinddoek en een glanzende zwarte riem.
Hij voelde zijn keel droog worden.
“Jij bent hier voor mij,” zei ze, haar stem laag. “Ben je bereid om alles te doen wat ik zeg?”
Hij knikte.
Ze pakte zijn kin vast, dwong hem haar blik te ontmoeten. “Zeg het.”
“Ik ben bereid… alles te doen wat u zegt.”
Ze glimlachte. “Goed. Kleding uit.”

Nathan trok langzaam zijn overhemd uit, gooide het op een stoel. Zijn broek volgde. Hij stond er, naakt, zijn erectie zichtbaar.
Ze liep om hem heen, haar nagels gleden over zijn schouders, zijn rug, zijn billen. Hij rilde.
“Mooi lichaam,” fluisterde ze. “Maar nog mooier als je niets meer kunt doen.”

Ze pakte de leren boeien, tilde zijn handen op en klikte ze vast aan elkaar. Het geluid van metaal deed zijn hart sneller slaan.
“Op je knieën,” beval ze. Hij gehoorzaamde meteen, voelde het zachte tapijt onder zijn knieën, haar hakken vlak voor zijn gezicht.

Ze pakte zijn haar beet, trok zijn hoofd iets naar achter. “Kijk naar me.”
Hij keek omhoog, in haar donkere ogen.
“Vanavond ben je geen man met macht. Geen baas, geen beslisser. Je bent mijn bezit.”
Zijn adem stokte. “Ja… meesteres.”

Ze leidde hem naar het bed, drukte hem achterover. Zijn handen bleven geboeid voor zijn borst. Ze ging op hem zitten, haar jurk opgetild tot boven haar dijen. Hij voelde de warmte van haar huid.
“Je kijkt niet,” zei ze, en deed de blinddoek om. De wereld werd donker. Zijn zintuigen scherpten aan.

Hij voelde hoe haar handen over zijn buik gleden, traag, prikkelend. Hoe haar nagels zacht over zijn tepels krasten. Hij kreunde zacht.
Ze boog zich voorover, haar lippen raakten zijn oor. “Wil je me al?”
“Ja,” hijgde hij.
“Te snel,” zei ze, en sloeg hem plots met de riem op zijn dij. Niet hard, maar scherp genoeg om zijn adem te laten haperen.
Hij kreunde. “Dank u…”
“Goed zo,” fluisterde ze. “Leer maar snel.”

Ze begon hem te plagen. Haar vingers streelden zijn erectie, zacht, nauwelijks aanraken. Hij duwde instinctief zijn heupen omhoog, maar ze drukte hem terug.
“Niet bewegen.”
Hij knikte, zijn spieren gespannen.

Ze likte langzaam langs zijn schacht, haar tong warm, vochtig. Hij kreunde dieper, beet op zijn lip.
Plots stopte ze. Hij hoorde haar van het bed af stappen, hoorde het geritsel van iets in een tas. Toen voelde hij koude olie over zijn erectie glijden. Haar vingers masseerden het in, langzaam, stevig.
“Je gaat nog niet komen,” zei ze streng. “Begrijp je?”
“Ja… meesteres…”
“Goed zo.”

Hij voelde hoe ze zijn benen spreidde. Een vinger gleed voorzichtig langs zijn anus, glibberig van olie. Hij spande zich, maar haar stem was geruststellend.
“Ontspan,” fluisterde ze. “Laat me erin.”

Hij deed het. Langzaam drong haar vinger binnen, zacht draaiend. Zijn lichaam reageerde met een schok van genot.
“Mooi zo,” zei ze. “Je leert snel.”

Ze voegde een tweede vinger toe, haar andere hand bleef hem strelen, langzaam, ritmisch. Zijn ademhaling ging sneller.
“Je mag kreunen,” zei ze, “maar je komt pas als ik het zeg.”
Hij kreunde luid, zijn heupen bewogen onbewust, maar ze sloeg hem weer licht met de riem.
“Niet bewegen, zei ik.”
“Sorry… meesteres…” hijgde hij.
Ze lachte zacht. “Ik hou van jouw excuses.”

Ze trok haar vingers terug, stapte weer van het bed. Hij hoorde het geluid van een rits. Toen voelde hij haar gewicht op hem, haar warme huid tegen zijn borst.
“Voel je dat?” vroeg ze.
“Ja…”
“Dat is de vrijheid die je loslaat,” fluisterde ze, en geleidde hem in haar.

Ze reed hem langzaam, haar bewegingen gecontroleerd, elke stoot een les. Hij voelde haar strak om hem heen, haar nagels in zijn schouders.
“Zeg wie je bent,” commandeerde ze.
“Ik… ik ben uw bezit…”
“Luid.”
“IK BEN UW BEZIT!”

Ze glimlachte, hij hoorde het in haar stem. Ze begon sneller te bewegen, haar heupen ritmisch, krachtig. Hij voelde zijn orgasme naderen.
“Meesteres… ik ga—”
“Niet,” zei ze scherp. Ze vertraagde, stopte bijna. Hij kreunde, zijn spieren trilden.
Ze boog zich voorover, haar mond bij zijn oor. “Nog niet. Hou het.”

Ze pakte de riem, sloeg hem nu harder over zijn borst, zijn dijen. De pijn mengde zich met de extase. Hij voelde tranen in zijn ogen branden.
“Kom,” fluisterde ze plotseling. “Nu.”

Hij kwam met een rauwe schreeuw, zijn hele lichaam spande zich, pulserend in haar. Zij bleef boven hem, bewoog langzaam door zijn orgasme heen, haar handen hielden zijn gebonden polsen stevig vast.
Hij zakte achterover, uitgeput, trillend, blinddoek nog om.

Ze boog zich voorover, kuste zijn lippen zacht. “Goed gedaan,” fluisterde ze. “Je mag trots zijn.”

Later die nacht zat hij op het bed, nog steeds naakt, zijn huid gloeiend van de riemslagen, zijn polsen rood van de boeien. Zij stond voor het raam, sigaret in haar hand, haar jurk weer rechtgetrokken.
“Dit was nog maar het begin,” zei ze, zonder zich om te draaien.
Hij glimlachte zwak, nog na-hijgend. “Wanneer… mag ik terugkomen?”
Ze blies rook uit, draaide zich om. “Wanneer ik je bel.”

En hij wist: hij zou wachten, gehoorzaam, tot kamer 607 weer voor hem openging.