Kerstmis in juli

De vrouw achter de balie fronste toen ik haar de foto op mijn telefoon liet zien van de ring die mijn vrouw me had gestuurd.

Ze was een knappe jonge vrouw van midden dertig met kort blond haar en een elfjesgezichtje. Ze glimlachte breed toen ze me begroette, en haar korte frons verraadde niet hoe blij ze met een klant was. Toen ze de ring herkende, haalde ze diep adem, tilde haar welgevormde borsten op en wierp me een verlegen blik toe.

"Je vrouw heeft je gestuurd...", zei ze, waarmee ze haar opmerking in een vraag veranderde.

"Je moet haar spelling even vergeven," legde ik uit terwijl ik door de links op mijn smartphone begon te scrollen. De afbeelding werd vervangen door de online advertentie met een miniatuur en een korte beschrijving. Van daaruit kreeg ik een sms van mijn vrouw met de zin "Xmas is cumming" en de link naar de advertentie. Ik hield de telefoon zo vast dat de vrouw het kon zien. Ik wist niet zeker hoe ik moest bewijzen dat de tekst van mijn vrouw afkomstig was.

"Klaarkomen inderdaad," lachte de vrouw terwijl ze zich omdraaide en een kastje opende.

De afbeelding gaf de essentie van de ring niet goed weer. De ring was een eenvoudig ontwerp, gemaakt van effen, rond wit metaal. Hij was bijna te breed voor een damesring, maar te vrouwelijk voor een herenring. De steen was een iriserende opaal, zwart aan de ene kant en vervaagd naar rood of groen aan de andere kant. De steen was amandelvormig, maar kleiner dan een amandel, en stond in een vreemde hoek op de ring.

De vrouw onderbrak mijn studie van de ring door mijn linkerhand over de toonbank te halen. Haar wijsvinger streek langs mijn blote ringvinger.

"Je vrouw?" plaagde ze.

"De helft van mijn werk bestaat uit het werken met elektriciteit in industriële schakelkasten. Ringen zijn een risico. Mijn vrouw bewaart mijn trouwring."

"Je moet voorzichtig zijn," zei ze, terwijl ze mijn handpalm naar boven draaide. Ze schoof de ring snel om mijn pink, met de steen naar binnen. "Je moet hem zo dragen. Je zou hem zelfs aan je vrouw kunnen geven."

Ik trok mijn hand bijna terug om de ring af te doen. We hadden het nog niet eens over de prijs gehad. Hoe langer het om mijn vinger bleef zitten, hoe meer ik aarzelde om het eraf te halen. Plotseling besloot ik dat mijn vrouw en ik het zouden houden.

"Hoeveel kost het?" vroeg ik.

Haar ogen flitsten toen ze vroeg: "Ben je stout of braaf geweest?"

"Natuurlijk was ik braaf," antwoordde ik met een glimlach en een glinstering in mijn ogen die het tegendeel suggereerde.

"Ik geloof je niet," flirtte ze, "en er is maar één manier om het zeker te weten."

Mijn adem stokte terwijl ik op haar antwoord wachtte. Haar ogen bestudeerden me en haar lippen vormden een ondeugende glimlach.

"Neem de ring en vraag de Kerstman op wiens lijst je staat," kondigde ze aan.

Ik keek haar verward aan, en ze reageerde door achter de toonbank vandaan te komen en me praktisch de deur uit te duwen, de binnenplaats van het winkelcentrum op.

De economie had zijn tol geëist van dit winkelcentrum. De dure winkels waren vertrokken en vervangen door discountwinkels. De juwelierszaak waar ik net uit was gezet, kocht en verkocht tweedehands goederen en was praktisch een pandjeshuis geworden. Ik had geen idee waarom ze me naar het winkelcentrum had gestuurd om de Kerstman te zien, en mijn verwachtingen van wat ik daar zou aantreffen waren laag.

Een paar moeders met peuters wachtten op foto's, en de Kerstman had een huilend kind op zijn schoot. Het enige verschil met toen onze kinderen klein waren, was dat de puisterige jongen met de camera een digitale camera en printer had in plaats van een Polaroid Instamatic. Ik had geen idee wat ik tegen de kitscherige Kerstman moest zeggen.

Plotseling ontmoetten zijn ogen de mijne, en er gebeurde iets vreemds. Mijn zicht vervaagde tot ik alleen nog zijn gezicht kon zien. Alleen al aan zijn ogen kon ik zien dat hij een echte man was. Zijn witte baard en de vrolijke twinkeling in zijn ogen verkondigden het. Zijn subtiele lach en ronde buik bevestigden het. Dit was niet zomaar een Kerstman in een winkelcentrum, dit was een echte Kerstman.

Zelfs toen hij in de camera keek en glimlachte voor een foto, verlieten zijn ogen de mijne geen moment. Toen de moeder haar kind van zijn schoot nam, knikte hij naar me. Hij raakte met zijn vinger het puntje van zijn neus aan en glimlachte.

"Geef mijn assistente een hand, dan vertelt ze je op welke lijst je staat," zei hij.

Met een knipoog vestigde hij mijn aandacht op de assistente terwijl hij doorliep naar de volgende persoon in de rij. Ik draaide me om naar de assistente en mijn adem stokte weer in mijn keel. Ik wist meteen dat er iets mis was.

Het eerste wat me opviel, was dat de jonge vrouw bijna een eeneiige tweeling was van de vrouw in de juwelierszaak. Het moesten wel zussen zijn. Ze had dezelfde gelaatstrekken als de vrouw in de juwelierszaak en de puntjes van haar oren waren net zichtbaar in haar korte blonde haar. De ondeugende twinkeling in haar ogen paste er ook bij. Wat niet paste, was het overdreven sexy kostuum dat de vrouw voor me droeg.

Haar outfit schreeuwde bijna "brutaal elfje". Haar glanzende smaragdgroene bustier liftte haar borsten prachtig en liet ze goed uitkomen. Haar rode kanten handschoenen met open vingers pasten bij haar korte rode rok, die haar billen nauwelijks bedekte. Hoewel ze geen lange vrouw was, lieten haar kleine sneeuwvlokhakken en rood-groene kousen haar blote benen er prachtig lang uitzien.

Ik bedacht dat óf de moeders die met hun kinderen in de rij stonden te klagen hadden moeten zijn, óf dat er veel meer vaders in de rij hadden moeten staan. Omdat geen van beide duidelijk het geval was, wist ik dat er iets mis was. Ik worstelde met een manier om haar te vragen wat er mis was.

Ik was er zeker van dat ik mezelf voor schut zou zetten, maar ze redde me door mijn handen vast te pakken. Ze draaide de ring om en haar ogen lichtten op toen ze de ring aan mijn pink zag.

"Had je gehoopt op 'stout' of 'lief'?" vroeg ze.

"Beide?" Ik stotterde."

"Zo werkt het niet," zei ze met een ondeugende grijns.

Haar ogen bestudeerden me net als de vrouw in de winkel, en ze tuitte zelfs haar lippen op dezelfde manier.

"Kom maar een paar dozen voor me halen, dan kijken we wel op welke lijst je hoort," zei ze.

Toen ze mijn hand pakte om me weg te leiden, stapte er een andere vrouw achter de stoel van de Kerstman vandaan om zijn assistente te worden. Even leek het me dat de nieuwe assistente precies op de vrouw leek die mijn hand trok, alleen met donkerder haar. Ik had geprobeerd om dichterbij te komen, maar de blonde elf sloeg mijn arm om haar schouders en leunde uitdagend tegen me aan, zodat al mijn aandacht op haar gericht was.

Ze zwaaide haar heup tegen me aan en leidde me naar een dienstdeur. Ze haalde een beveiligingspasje door de lezer en we stapten het gangpad in dat achter de winkels naar de laadperrons leidt. Twee gangpaden verderop stopte ze bij de deur van een opslagruimte. Ik moest bijna lachen toen ze 1225 intikte op het toetsenbord waarmee de deur werd ontgrendeld.

We kwamen een middelgrote opslagruimte binnen met een werkbank in het midden en hoge planken eromheen. Ze wees naar een doos op een hoge plank, die duidelijk buiten haar bereik was. Ze keek me aan met een verleidelijke pruillip.

"Wat wil je dat ik doe zodat je die doos voor me pakt?" vroeg ze buiten adem.

Ze stond heel dicht bij me, zodat toen ze diep ademhaalde en haar borst optilde zoals de vrouw in de winkel had gedaan, haar borsten bijna mijn borst raakten. Haar pruillip verbreedde zich tot een grijns terwijl ze mijn ogen over haar borsten zag dansen voordat ze weer naar haar gezicht terugkeerden.

"Vraag het maar," stelde ik voor, terwijl ik de doos voorzichtig omdraaide en op de werkbank zette.

"Vraag het maar?" plaagde ze. "Er zijn zoveel dingen die ik zou doen voor je."

Ze stak haar hand uit en pakte mijn linkerhand met beide handen vast. Ze draaide de handpalm naar boven en streek met haar vinger langs de vorm van de steen op de ring.

"Wil je me niet aanraken?" vroeg ze. Haar ogen bleven op mijn hand gericht terwijl ze ademhaalde en haar borsten weer optilde.

"Ja," antwoordde ik, "maar alleen als jij dat wilt. Niet als beloning voor je hulp." Je moest het gewoon vragen."

Haar ogen flirtten toen ze weer opkeek. Ze trok mijn hand naar voren en tilde haar borsten hoger op tot haar huid de mijne bijna raakte.

"Hoef ik het alleen maar te vragen?" plaagde ze.

"Alsjeblieft," bracht ik uit.

Ze keek me verwachtingsvol aan, wachtend. Ik realiseerde me dat ik haar niet echt om hulp had laten vragen met de doos. Ik liet mijn blik tussen haar ogen en haar borsten glijden, maar ik wachtte.

Toen mijn blik voor de tweede keer weer op haar gericht was, legde ze mijn hand op haar borst en beval: "Raak me aan."

De steen van de ring leek haar huid te raken voordat mijn hand dat deed, en het voelde alsof er vonken vanaf schoten in mijn hand en haar borst.