In het schemerige licht van de wagon dansten schaduwen over de gebogen wanden terwijl de nacht achter de ramen viel. De trein kroop vooruit, slingerend door verlaten buitenwijken, over roestige bruggen en langs slapende stadjes in de regio. Het ritmische geratel van de wielen op de rails vormde een hypnotiserende achtergrond, een mechanisch slaapliedje dat verschillende passagiers in een onrustige slaap had gewiegd. We waren op weg naar een verre bestemming waar de gloed van de stadslichten eindelijk de duisternis zou verzwelgen.
De coupé was bijna leeg, op een handvol eenzame reizigers na. Een zakenman in een gekreukt pak, zijn stropdas los, scrollde gedachteloos door zijn telefoon. Een oudere vrouw met zilvergrijs haar dommelde in, haar kin tegen haar borst gedrukt, de halfgebreide sjaal nog steeds tussen haar knoestige vingers geklemd. Een student met een koptelefoon die de wereld buitensloot, bladerde mechanisch ongeïnteresseerd door een studieboek. Elke passagier leek verzonken in persoonlijke gedachten, misschien verscholen voor persoonlijke spijt of vluchtige herinneringen. Ik zat stilletjes in mijn raamkozijn en observeerde het spaarzame beeld van de mensheid voor me, gefascineerd door de stille verhalen die zich in deze beperkte ruimte ontvouwden.
P.s. Ik sta aangemeld op deze onderstaande site met de naam JoriX69. Als je leuk wilt praten om je ervaring te delen of misschien een leuk afspraakje wilt maken weet je me te vinden X Jorinde. Let op: zorg dat je wel serieus bent en geen kinderlijk gedrag. Ik zoek een leuke gesprekspartner voor sex.
Het landschap gleed buiten voorbij, met de vormeloze schaduwen van bomen en af en toe een speldenprikje van boerderijverlichting die verschenen en verdwenen als vuurvliegjes. Mijn weerspiegeling weerspiegelde zich in het glas terwijl het zich over het donkere landschap vestigde. Ik overwoog net of ik mijn boek uit mijn tas zou halen toen een subtiele beweging mijn aandacht trok.
Aan de overkant van het gangpad, twee rijen voor me, zat een vrouw gewikkeld in een antracietkleurige wollen jas die als een beschermende lijkwade om haar heen zat. Vanuit mijn positie kon ik haar profiel zien, af en toe verlicht door het passerende licht buiten. Haar gezicht had een opvallende architectuur, hoge jukbeenderen, een uitgesproken kaaklijn en lippen in een diep bordeauxrode tint die contrasteerde met haar bleke teint. Haar donkere haar viel in een gladde draperie net boven haar schouders en bewoog af en toe terwijl de trein door de zachte bochten slingerde.
Ze leek begin dertig en straalde een zelfverzekerde houding uit die de aandacht trok. Haar benen waren ogenschijnlijk nonchalant over elkaar geslagen, één elegante voet in een zwarte leren laars die lichtjes meebewoog met de beweging van de trein. Ze droeg geen sieraden, behalve kleine pareloorbellen die het licht vingen wanneer ze haar hoofd kantelde. Ze had oorspronkelijk een paperbackroman gelezen, iets met een donkere kaft die ik niet kon thuisbrengen, maar die had ze bijna twintig minuten geleden op de lege stoel naast zich neergelegd.
Nu zat ze, haar blik gericht op een onbepaald punt achter het raam, hoewel ik vermoedde dat ze het landschap niet echt zag. Haar rechterhand rustte op haar schoot, gedeeltelijk bedekt door de plooi van haar jas, terwijl haar linkerhand met het bovenste knoopje van haar jurk speelde. Met opzettelijke traagheid maakten haar vingers die knoop los. Toen nog een. Ze opende de jas niet helemaal, maar creëerde net genoeg ruimte voor haar hand om erin te glijden.
Haar bewegingen waren zo subtiel dat iedereen die niet goed keek ze volledig zou hebben gemist. Een oppervlakkige toeschouwer zou kunnen denken dat ze alleen maar haar kleding rechtzette of iets in een binnenzak zocht. Maar de zorgvuldige precisie van haar handelingen suggereerde het tegendeel. Haar vingertoppen verdwenen onder de wol en haar gelaatstrekken veranderden subtiel; haar ogen verzachtten, haar wijnrode lippen gingen iets open.
Minutenlang bleef haar hand roerloos onder de stof liggen, alsof ze overwoog om door te rijden. De trein reed een tunnel in en de duisternis omhulde de wagon kortstondig voordat de binnenverlichting dit compenseerde en iedereen in een helderder licht baadde. Toen we weer in de nacht tevoorschijn kwamen, was er iets in haar gedrag veranderd. Haar besluit was genomen.
Haar ademhalingspatroon veranderde zo subtiel dat alleen iemand die goed keek het zou opmerken, en het werd wat bedachtzamer, bewuster. De hand onder haar jas begon te bewegen in een ritme dat aanvankelijk nauwelijks waarneembaar was. Met haar vrije hand streek ze haar haar achter haar oor, liet het even in haar nek hangen en streek het vervolgens naar haar sleutelbeen. Het gebaar leek nonchalant, maar de uitvoering ervan was onmiskenbaar sensueel.