Kan iemand me die hele lipbijtgekte alsjeblieft uitleggen? Het lijkt momenteel op elke pagina van elk boek te staan. En ik haat het met een passie, waarschijnlijk vanwege die stomme Vijftig Tinten Verschrikkelijkheid.
Wat moet dit eigenlijk voorstellen? Moet het flirten, onderdrukte lust, vieze gedachten of iets anders voorstellen? Doet iemand dit echt in het echte leven? Ik in ieder geval niet. Hoewel, ik bijt wel mijn lippen kapot als ik hard op z'n hondjes geneukt word en ik de dingen stil moet houden. Maar dat is anders, denk ik.
Mijn buurvrouw wil vreemde pik. Ze zoekt mannen uit de buurt die discreet willen afspreken om haar stevig te neuken. Geen relatie, gewoon neuken en wegwezen.
En dan is er nog die irritante trillende lip als ik opgewonden, angstig, boos of al het bovenstaande ben. Zoals nu. Ik sta in zijn keuken en drink nonchalant wijn alsof we elkaar al jaren kennen – onbewust van de vreemde elektrostatische lading tussen ons.
Mijn vingers tikken herhaaldelijk op het tere glas voordat ik in zijn gezicht sis: "Ik haat je verdomme."
Een onstuitbare woede stroomt uit me, en ik weet niet eens waarom. Het schokt ons allebei hoe levendig en boos ik word.
Het maakt niet uit wat er tussen ons is of wat er vanavond gebeurt; ik weet dat hij over een paar maanden geschiedenis is. Wie de ander negeert of vervreemdt, is volkomen onbelangrijk. Maar ik weet dat het zal gebeuren. We passen niet goed bij elkaar. En toch heeft hij een effect op me dat ik niet kan begrijpen.
Ik ben boos op mezelf omdat ik weet dat ik hem dingen laat doen waar ik later spijt van zal krijgen.
Ook omdat hij een lul is.
En toch zit ik hier, zijn goedkope wijn te drinken. En zijn nog goedkopere woorden.
"Nee, dat doe je niet." Hij zet zijn drankje zo hard op het aanrecht dat er wat rode vloeistof op het witte sterrenstofkwartspatroon morst.
"O jazeker. Ik haat je," antwoord ik, terwijl ik probeer kalm te blijven, maar ik weet vrijwel zeker dat mijn hartslag minstens 250 is.
"Waarom doe je zo kinderachtig?" vraagt hij afwezig. Ik kijk toe hoe hij een spons van de rand van de gootsteen pakt, de gemorste wijn opzuigt, er vervolgens water overheen giet en hem vervolgens krachtig uitknijpt. Ik snap niet waarom dit me opwindt, maar dat doet het wel.
Maar: "Kinderachtig? Echt?" 'Klein ettertje'... Nu 'kinderachtig'. Hij is in ieder geval goed in één ding: me aan het lijntje houden. Of dat nou zo'n keukenklok met die schattige zangvogeltjes is of een timer op een atoombom, ik weet het niet.
"Ontspan je, ga zitten, haal adem. Het komt wel goed." Hij duwt me neerbuigend terug naar de barkruk achter me.
"Je vertelt me niet wat ik moet doen," flap ik eruit, terwijl ik zijn nog steeds vochtige hand van mijn schouder veeg. Ik ga toch zitten, maar ik uit mijn irritatie. "Laat ik duidelijk zijn, Andrew, of hoe je ook heet, ik bepaal hier de regels."
Hij grijnst bij het 'wat dan ook'-gedeelte en geniet er duidelijk van om me ermee te plagen. Hij kent mijn echte naam, hij kent mijn zwakheden, hij weet te veel over me.
"Dus als ik dit doe..." Hij slaat zijn handen om mijn keel en wrijft met zijn duimen langs mijn luchtpijp, net hard genoeg om zijn kracht te tonen zonder mijn lucht af te snijden.
Ik wurm me gemakkelijk los van zijn sterke vingers. Hij test me. Dit zou best eens kunnen werken.
"Dat is zo - omdat ik het toelaat," antwoord ik met een grijns als een Cheshire kat.
Hij komt naar me toe, zo dicht bij mijn gezicht dat ik hem niet eens kan zien. Zijn nabijheid is intimiderend, maar ik geniet ervan. Ik vind het heerlijk hoe zijn stem de zware lucht tussen ons vult. Een frisse, mannelijke geur overspoelt mijn neusgaten, en ondanks al onze verschillen versmelten onze lichamen en verenigen zich met chemicaliën die sterker zijn dan mijn zelfdiscipline.
"Maar je laat me, je laat me alles doen... zodra ik door die stomme, harde schil van je heen breek..." fluistert hij in mijn oor, waardoor ik rillingen over mijn hele lichaam krijg.
Ik probeer hem weg te duwen, maar zijn zware armen houden me in een gedwongen omhelzing.
Verdomme. Zie je? Klootzak. Waarom moet ik altijd zulke jongens kiezen? De meedogenloze, controlerende types? Omdat ze van hetzelfde rottige, duistere spul zijn gemaakt als jij!
"Dus, ga je een braaf meisje zijn en doen wat je gezegd wordt?"
Hij laat zijn handen naar mijn borst glijden en blijft even op mijn borsten rusten terwijl hij mijn uitdrukking aandachtig bestudeert. Dan liggen ze weer om mijn nek, en dit keer knijpt hij me zoals hij een minuut geleden de spons kneep – en ik druip nog steeds.
Wat mijn onwillige geest me ook vertelt, ik heb dit nodig, mijn lichaam heeft dit nodig. Zijn demonstratie van fysieke macht over mij vind ik echt leuk. Niets is bedwelmender dan spelen met iemand die me gemakkelijk zou kunnen breken, maar toch bereid is om binnen de grenzen te spelen die ik zelf stel.
"Nooit," antwoord ik met een ondeugende grijns.
Nu lacht hij me uit, terwijl hij me nog steeds losjes bij mijn nek vasthoudt. Zijn duivelse gegrinnik grijpt me vast, precies zoals ik altijd al had verwacht.
Hij laat zijn wurggreep los en doet een stap achteruit.
"Oké, voor de wat dan ook..." mijmert hij, terwijl hij naar het plafond kijkt, "laten we het op jouw manier doen. Zeg me wat ik moet doen. Zeg me wat ik moet doen."
Hij gaat op de andere barkruk zitten alsof hij wacht op een soort demonstratie. Mijn ogen richten zich op zijn dikke, gespierde dijen terwijl hij zijn voeten op de voetensteun zet. Het verlangen om tussen die welgevormde benen geklemd te zitten, bezorgt me een droge mond.
Ik neem een paar slokken wijn voordat ik mijn grote speelgoedtas uit de gang pak en de inhoud stukje bij beetje op de toonbank voor hem leeggooi: peddels, zweepjes, wandelstokken, boeien.
"Je moet ermee leren omgaan. Elk van hen is een compleet andere wereld."
"Ik ken de meeste wel," zegt hij met een verveelde blik.