De geheime oorlog

Sterrendatum: 2041.44:

Ik gebruikte mijn elektromagnetische hersengolven om haar in coma te brengen. Ik moest voorkomen dat ze hysterisch werd. Ik had al mijn energie nodig om dit te doorgronden. Ik tilde haar op en vervolgde onze reis door de Antarctische sneeuwstorm. Mijn zintuigen wezen me een pad door de sneeuw.

Toen voelde ik een elektrische trilling in de zak van mijn overlevingspak. Ik trok het uit en haalde er een miniatuur hologramcommunicator uit. Ik wist niet dat hij in mijn zak zat. Toen wist ik dat de Amerikanen me de hele tijd hadden gevolgd. Ik legde hem op de bevroren grond naast Aditi.

"Tyrone! Dwaas! Wat doe je? Waar ga je heen?" riep opa.

Ik sprak met hem in het reptielachtig. Het was de taal die hij gebruikte om te communiceren.

"Jij verdomde oude man! Zie je waar je ons in hebt gebracht? Als je ons gewoon in je ruimteschip had opgepikt, waren we nu veilig geweest!"

"Tyrone, Tyrone. Praat niet zo tegen je opa! Ik kon niet naar je toe komen omdat ik op de maanbasis ben. Kalmeer en volg je zintuigen. Ze zullen je naar de Franse basis leiden. We hebben een afspraak met hen."

"Waarom behandel je ons zo, opa?"

"Ik ga de scansignalen van de Amerikanen vanaf hier blokkeren. Houd je verstand erbij. Denk niet met je menselijke geest! Gebruik voor één keer je reptielenbrein!"

En zomaar ineens stopte het signaal. Opa was altijd direct en snel. Ik stopte de communicator in mijn zak en vervolgde mijn weg met Aditi in mijn armen. Het was ongeveer een uur later. De sneeuw hield op en de lucht was helder. Plotseling verscheen er een ruimteschip boven ons.

"Welkom," riep een stem vanuit het ruimteschip. "We zijn hier om jullie te redden?"

Ik sprak luid in het Frans tegen het ruimteschip.

"Ons redden van wat?"

"Van mensen," antwoordde het in het Frans.

Toen verscheen er nog een ruimteschip van een ander merk en model. Een stem uit dat ruimteschip brulde in het Reptiliaans.

"Zoek dekking, Tyrone!"

Ik legde Aditi meteen op de grond en viel bovenop haar om haar te beschermen. De twee schepen begonnen protonenstralen op elkaar af te vuren. Ik beschermde ons door een elektromagnetisch veld om ons heen te creëren. Het heen-en-weer schieten was intens, maar het leek alsof het tweede ruimteschip aan de winnende hand was. Het eerste ruimteschip verhulde zichzelf en verdween. Toen klonk er een dreunende stem uit het tweede ruimteschip in het Frans.

"Wij zijn de Franse vluchtelingen van de ontvoerden. We zijn hier om jullie te helpen. Jullie grootvader heeft ons een dringend bericht gestuurd. Trek alstublieft al jullie kleren uit. Jullie kleding is een volgapparaat."

Ik trok eerst al mijn kleren uit en kleedde Aditi daarna uit.

"Bereid je voor om ons ruimteschip te betreden. Om veiligheidsredenen zullen we jullie eerst scannen."

Ik tilde Aditi in mijn armen. Ze lag nog steeds in haar kunstmatige coma. Ik voelde een elektrische sensatie. We werden gescand. Toen werden we langzaam hun ruimteschip in geslingerd. Aan boord werden we begroet door een jonge man, dacht ik. Hij zag er heel menselijk en knap uit, maar zijn lichaam verspreidde een vreemde geur die ik nog nooit eerder had geroken.

De geur wekte mijn eetlust op. Ik had het vreemde verlangen dat het eten was. Hij glimlachte naar me, maar staarde naar mijn penis. Hij sprak Frans tegen me.

"Volg me alsjeblieft. Ik breng je naar je verblijf. We gebruiken het schip als toevluchtsoord voor de regeringen van de wereld. We weten nooit wanneer we aan hun gevangenneming moeten ontkomen."

Toen we ons verblijf bereikten, draaide hij zich naar me om, nog steeds starend naar mijn pik.

"Gaan jullie samen in hetzelfde verblijf wonen?"

Ik knikte bevestigend. We kwamen de kleine kamer binnen, die was ingericht met een bed, een ladekast en een hologramintercom. Aan de ene kant van de kamer stond een kast en aan de andere kant een douche/afvalbak. Ik legde Aditi op bed. Ze lag nog steeds in coma. Ik bedekte haar met de deken op het bed. Toen ik me omdraaide, stond onze gastheer vlak achter me. Zijn ogen waren nog steeds op mijn penis gericht.

"Hoe heet je?" Ik vroeg het hem in het Frans.

"Zeke."

"Oké, Zeke, ik ga nu douchen."

Ik liep naar de douche.

"Wat voor soort hybride ben jij?" vroeg hij.

"Ik weet het niet. Ik ben half mens. Wat voor soort hybride ben jij?"

"Wij zijn genetisch gemodificeerd door Dr. Fernandez. We zijn ontworpen om al zijn medische taken uit te voeren toen hij experimenteerde op ontvoerde mensen."

"Dr. Fernandez is onze huisarts," vertelde ik hem.

"Dr. Fernandez heeft ons humanoïden gemaakt om de ontvoerde mensen te sussen."

"Waarom ontvoert hij mensen als de Reptielen een overeenkomst met de mensen hebben om dat te doen?"

"We weten het niet. Onze hersenen zijn geprogrammeerd om hem te gehoorzamen en niemand anders."

"Maar je gehoorzaamde mijn grootvader en zocht ons op."

"Jouw grootvader heeft een overeenkomst gesloten over onze veiligheid en de veiligheid van alle hybriden die Dr. Fernandez heeft gecreëerd."

Hij kwam naar me toe en greep mijn penis vast.

"Ik voel me erg aangetrokken tot je kruis. Het windt me op."

"Wil je eraan zuigen?" vroeg ik.

Zeke viel meteen op zijn knieën en begon aan mijn pik te zuigen. Ik was verbaasd over hoe lekker het voelde. Ik duwde zijn hoofd dieper tegen mijn pik aan tot mijn ballen tegen zijn kin stuiterden. Ondertussen verlangde mijn maag naar eten. Zeke rook naar eten. Zijn geur maakte me hongerig.

Ik negeerde de honger en liet mijn lichaam genieten van het gevoel van seksuele bevrediging. Ik begon te zweten, wat een teken was dat ik op het punt stond klaar te komen. Mijn hele lichaam trilde. Mijn knieën werden slap. Het zweet van mijn... Een plas plakkerige crème vormde zich op zijn harige lichaam. Ik voelde Zekes amandelen tegen mijn eikel wrijven. Ik kreunde. Ik hield Zekes hoofd in mijn kruis. Hij stikte in mijn sperma. Het genot dat hij me gaf, had ik nog nooit eerder gevoeld. Hij dwong mijn handen van zijn hoofd. Hij duwde zichzelf uit mijn kruis. Het duurde even voordat hij op adem kwam. Ik staarde hem aan. De gedachte hem te beffen liet me niet met rust. Ik probeerde zijn hersenen te scannen om te achterhalen waarom mijn zintuigen hem voor eten aanzagen.

"Sta op!" "Ruim hier even op terwijl ik douche," gromde ik.

Na het douchen opende ik het douchegordijn en zag een sprankelend schone vloer. Zeke was weg en Aditi werd net wakker. Ik lag naakt in bed naast haar naakte lichaam. Ik nam haar in mijn armen.

"Tyrone, waar zijn we?"

"We zijn veilig voor de mensen en de reptielen."

Ik staarde in haar mooie bruine ogen.

"Ik hou van je, Aditi. Ik zou niet zonder je kunnen leven."

Ik kuste haar. In mijn hartstochtelijke bewondering voor haar sliepen we samen. Aditi en ik werden samen wakker. We douchten samen en kleedden ons aan in de kleren die bij onze kamerdeur waren achtergelaten. We dwaalden rond in het ruimteschip tot we een kamer vol met de bemanning van het ruimteschip aantroffen. Toen we de kamer binnenkwamen, zat iedereen te eten. Aditi had enorme honger.