koekenpan

Op weg naar huis keek Max eindelijk uit naar het weekend. Zijn werkweek was een ware sleur geweest, zo erg zelfs dat hij erover dacht om zijn congreslid te schrijven en een nationale TGIF-feestdag in te stellen om vrijdag te vieren.

Hij had geen grootse plannen, alleen een rustig weekend vol comfort van thuis: een verscheidenheid aan hapjes, bingewatchen van zijn favoriete series, uren in de hot tub en uitslapen. Nou ja, langer dan hij de hele week had geslapen. Toen hij opstond, had hij maar één ding aan zijn hoofd: ontbijt.

Hij had plotseling zin in pannenkoeken met spek en ging meteen aan de slag om de ingrediënten te verzamelen. Hij had alles wat hij nodig had en ging op zoek naar de koekenpan. Het was ongeveer twaalf centimeter lang en gemaakt van gietijzer. Hij had het geërfd van zijn grootmoeder, die het precies voor dit doel had gebruikt, ook al bakte ze pannenkoeken, geen crêpes.

Hij wist dat het in de onderste keukenkastjes moest liggen, maar hij kon het niet vinden. Hij was bezig aan zijn tweede zoektocht door dezelfde kastjes toen hij iets uit de weg schoof, wat een herinnering opriep. Hij had het kort na zijn intrek uitgeleend aan de buurmeisjes. Toen hij op de klok keek, bedacht hij dat het niet te vroeg was om te proberen het terug te krijgen.

Hij liep de hal van zijn appartementencomplex in, liep een klein stukje naar hun deur en klopte aan. Hij mocht zijn buren wel, en zij leken hem ook wel te mogen. Als lesbisch stel kon hij grapjes maken en met ze flirten zonder dat iemand fronste, en iedereen genoot van de soms sexy grapjes.

"Oh! Hé, Max!" zei Beth terwijl ze de deur opendeed. "Wat is er?"

"Hoi Beth. Ik vroeg me af of ik de koekenpan die ik je een paar maanden geleden heb geleend, terug kan krijgen."

"Koekenpan? Ik weet niet eens wat dat is, en ik kan me niet herinneren dat ik iets van je geleend heb. Misschien weet Dana het wel? Hé, Dana!" riep ze naar haar meer-dan-huisgenoot, terwijl ze Max met een handgebaar wenkte.

"Wat is er? Oh, hoi, Max!" zei Dana toen ze de kamer binnenkwam. Toen hij haar zag, werd hij opnieuw getroffen door het contrast tussen de twee meisjes. Beth was een tengere, welgevormde blondine met lang, golvend haar en een levendige persoonlijkheid, terwijl Dana lang en atletisch was, met kort bruin haar en een ruig temperament. Ze waren allebei adembenemend mooi, en als ze voor het juiste team hadden gespeeld, had hij allebei een oogje op ze gehad en was hij met allebei gelukkig geweest. Alleen al op basis van hun uiterlijk leken ze een onwaarschijnlijke match, maar voor zover hij kon zien, pasten ze goed bij elkaar.

"Max zegt dat we een tijdje geleden een pan van hem hebben geleend?" vroeg Beth aan Dana. "Wat is een koekenpan eigenlijk?"

"Het lijkt op een heel ondiepe koekenpan. Hij is zwart, van gietijzer, rond en heeft een diameter van ongeveer een meter."

"Ik heb hem niet geleend," antwoordde Dana defensief.

"Weet je het zeker?" vroeg Max opnieuw. "Ik weet nog heel goed dat ik hem aan je uitleende kort nadat ik hier was komen wonen."

"Dat was ongeveer vier maanden geleden?" voegde Beth eraan toe. "Je mag gerust even in onze keuken kijken, maar ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit gezien heb."

"Wacht even, maat!" grapte Dana. "Heb je een huiszoekingsbevel?"

"Ik denk dat ik een redelijk vermoeden heb!" antwoordde hij, met een uitdrukking die hij herkende uit alle politieseries.

"Nou, als je geen bewijs hebt, ga je onze keuken niet doorzoeken!"

"Als ik bewijs had, zou ik jullie allebei over mijn knie leggen en jullie een flinke pak slaag geven!" grapte Max, die een tinteling in zijn kruis voelde bij de vermelding van een van zijn fantasieën.

"Oei, is dat een dreigement of een belofte?" Beth vroeg het met een lieve glimlach, en Dana toonde ook interesse.

"Het is oké. Ik geloof je. Ik moet het kwijt zijn," gaf hij toe, bang om door te gaan met flirten.

Ze maakten nog wat grapjes voordat Max afscheid nam, naar huis ging en zijn ontbijt in een gewone koekenpan klaarmaakte, zwerend dat het niet hetzelfde zou smaken zonder de antieke koekenpan van zijn oma.

Ongeveer een maand later werd er op een doordeweekse dag onverwachts op zijn deur geklopt en stond hij oog in oog met zijn andere buurvrouw, een iets oudere maar aantrekkelijke vrouw genaamd Pam. Toen hij zijn pan in haar hand zag, was hij eerst blij dat hij hem terugkreeg, maar toen schaamde hij zich, omdat hij zijn andere buren er valselijk van had beschuldigd hem te hebben geleend.

"Het spijt me, Max! Ik ben helemaal vergeten hem terug te geven nadat ik hem had geleend. Ik kwam hem toevallig tegen toen ik mijn overvolle keukenkastjes aan het opruimen was," zei ze verontschuldigend.

"Maak je geen zorgen, Pam! Ik zou me moeten schamen! Ik heb Dana en Beth er een tijdje geleden al van beschuldigd hem te hebben geleend. Ik zou me eigenlijk bij hen moeten verontschuldigen."

"Als ik jou was, zou ik voorzichtig zijn," zei ze met een vreemde uitdrukking. "Het spijt me, ik had niets moeten zeggen. Dat was waarschijnlijk het beste voor de buren geweest. Hoe dan ook, bedankt dat ik hem mocht gebruiken, en het spijt me dat ik hem zo lang heb bewaard."

"Geen probleem, Pam," zei hij voordat hij de deur dichtdeed, zich afvragend wat ze met haar waarschuwing bedoelde.

Later die avond klopte Max opnieuw op de deur van Beth en Dana, dit keer met de pan in zijn hand. Hij had ze een tijdje geleden door de niet zo geluidsdichte muren van zijn appartement horen komen en, gezien het tijdstip van hun terugkomst, nam hij aan dat ze uit de sportschool kwamen.

"Hoi Max! Kom binnen!" Dana zei tegen de verbijsterde Max.

Hoewel ze op blote voeten liep, droeg ze toch strakke, zwarte sportkleding die haar fantastische lichaam nog uitdagender maakte en haar vrouwelijke rondingen in al hun glorie liet zien. Ze glimlachte om zijn verbazing en duidelijke waardering voor haar lichaam. Zijn casual joggingbroek deed weinig om de groeiende bult tussen zijn benen te verbergen.

Tot overmaat van ramp huppelde Beth, in haar felrode turnpakje, ook de kamer binnen en pronkte met haar prachtige rondingen. Toen Dana haar blik op zijn kruis richtte, liet ze die aan Beth zien, wat haar deed glimlachen, en Beth glimlachte terug.

"Het lijkt erop dat je je ramekin hebt gevonden!" Dana daagde uit.

"Oh! Eh, ja," stamelde hij, "ja, ik, eh... het lijkt erop dat ik het aan Pam heb uitgeleend, niet aan jou. Het spijt me dat ik je beschuldigd heb."

"Nou, we zijn blij dat je het terug hebt," zei Beth vriendelijk.

"Wacht! Niet zo snel!" zei Dana, knipogend naar Beth en eraan toevoegend: "Ik meen me de dreiging van een 'goede pak slaag' te herinneren toen je geen bewijs had. Maar nu lijkt het erop dat we bewijs van onze onschuld hebben!"

"Je hebt gelijk, Dana! We kunnen hem niet zomaar met een verontschuldiging laten wegkomen!"

Max beefde bijna bij de gedachte aan wat ze leken voor te stellen. Verbijsterd stond hij daar zwijgend terwijl de meisjes misbruik maakten van zijn positie. Hij keek angstig en opgewonden toe hoe Dana op een stoel ging zitten en op haar schoot klopte. Beth pakte hem bij zijn pols en leidde hem naar Dana.

"Dus, vind je niet dat je een pak slaag verdient nadat je ons er onterecht mee hebt bedreigd?" vroeg Dana.

Nog steeds niet in staat iets te zeggen, liet hij zich op Dana's schoot nemen. Hij staarde naar de vloer en Dana's gespierde benen, niet te geloven dat dit gebeurde. Het was de verwezenlijking van een droom van de meest onwaarschijnlijke mensen: een lesbisch stel!

"Geen reactie? Misschien maakt dit je tong los," zei Dana, terwijl ze hem hard op zijn dikke billen sloeg. Hij voelde deze klap nauwelijks, noch de volgende, maar de zwelling tussen zijn benen bleef onverminderd aanhouden.

"Ik denk niet dat hij iets voelt," zei Beth terwijl ze de tailleband van zijn fleecebroek vastgreep en trok. "Til je billen op!" beval ze, en plotseling hing zijn broek rond zijn enkels.

"Dat is beter!" zei Dana toen de eerste klap op zijn strakke onderbroek terechtkwam.

"Oh, verdomme!" zei hij zachtjes terwijl de klappen in een rustig tempo doorgingen.