Die vrijdagavond begon als elke andere, toen we allebei terugstrompelden van een feestje, met de alcohol nog warm in ons bloed. Jake en ik waren altijd aan elkaar gewaagd – even lang, even sterk. Ik had me zelfs een keer vluchtig afgevraagd wie er zou winnen als we ooit tegenover elkaar zouden staan. Het was niet dat Jake me intimideerde. Sterker nog, ik geloofde dat ik in het voordeel was. Misschien omdat ik harder trainde, of gewoon omdat ik dacht dat ik niet zou opgeven.
Maar die avond veranderde er iets. Ik was nog steeds high, net aangeschoten genoeg om me los te voelen, alsof er niets om me heen gebeurde. Jake daarentegen leek kalm, zoals altijd. Hij slikte niet en struikelde niet; dat deed hij nooit. Maar er was iets anders aan hem – iets doelbewusts in zijn bewegingen, iets gespannens in de lucht dat ik niet helemaal kon plaatsen.
Ik ben 58, getrouwd, maar geil tot op het bot. Mijn man neukt me niet meer, dus ik zoek échte afspraakjes. Ik wil op een parkeerplaats geneukt worden, onder mijn rokje klaarkomen met jouw vingers in me, en je warme lading op m’n tong voelen. Eén avond, geen telefoonnummers, geen gedoe. Ik lig al met m’n benen gespreid als jij aankomt.
We landden weer in de slaapzaal, zoals altijd, maar er hing een vreemde energie tussen ons – zwaar en onuitgesproken. Jake strekte zich uit op zijn bed, trok zijn schoenen uit en keek me aan. Zijn blik bleef hangen en ik voelde de zwaarte, alsof hij dwars door me heen keek.
Ik probeerde hem te negeren, ging op de rand van mijn bed zitten en schudde de spanning van me af. Maar toen verbrak Jakes stem de stilte.
"Heb je je ooit afgevraagd hoe dat is?" Zijn toon was nonchalant, maar er zat iets achter – iets diepers.
Ik fronste. "Wat bedoel je?"
Hij ging rechtop zitten en keek me in de ogen. Zijn grijns was subtiel, maar genoeg om mijn maag te laten samentrekken. "Je weet wel... hoe het is als iemand anders de controle overneemt."
Ik staarde hem aan en voelde de lucht in de kamer veranderen. Het was niet de eerste keer dat Jake iets suggestiefs zei, maar dit voelde anders. Echt. Mijn keel kneep samen.
"Ik denk er niet aan," zei ik, hoewel mijn stem trilde.
Jake stond op en liep met hetzelfde kalme zelfvertrouwen naar me toe. En hoewel we even lang waren, voelde hij groter en indrukwekkender naarmate hij dichterbij kwam. Het was alsof de kamer kleiner werd.
Zijn geur trof me het eerst – warme, muskusachtige eau de cologne gemengd met een vage zweetgeur. Zijn borstkas bewoog gestaag, terwijl de mijne stevig aanvoelde. Hij stopte recht voor me, zijn lichaam zo dichtbij dat ik zijn warmte kon voelen.
"Ik denk het wel," zei Jake, zijn stem vervaagde. Hij knielde voor me neer, zijn gezicht op gelijke hoogte met het mijne, en hoewel we oog in oog stonden, had ik plotseling het gevoel dat ik degene was die naar hem opkeek. "Je hebt het gewoon nog niet toegegeven."
Mijn hart bonsde en voor het eerst wist ik niet zeker of ik het wel kon verdragen. Deze gedachte – die ik al duizend keer eerder had gehad – voelde nu anders. Het was niet intimiderend vanwege de omvang, maar vanwege de stille autoriteit die ervan uitging. En ik haatte die gedachte. Het was niet echt angst, maar iets dat er ongemakkelijk dichtbij kwam.
"Jake, er is niets aan de hand," mompelde ik zwakjes. Ik kon hem niet aankijken. Zijn adem waaide over mijn huid, zijn geur deed mijn hoofd tollen.
Hij gaf niet op. Zijn hand rustte licht maar stevig op mijn knie. "Het is niet in de war. Wij zijn het gewoon," zei hij zachtjes. "Je bent nieuwsgierig, hè?"
Ik probeerde te spreken, nee te zeggen, maar de woorden bleven hangen. Zijn hand gleed van mijn knie omhoog naar mijn nek, zijn vingers krulden in mijn haar en trokken me iets naar voren. Niet gewelddadig, maar er zat wel kracht achter – een herinnering dat ik hier geen controle had.
En toen drong het tot me door. Het was niet alleen de alcohol die me van mijn stuk bracht. Het was hijzelf – zijn aanwezigheid, zijn grip, zijn kalme stem. Als ik zou proberen me los te trekken, zou ik niet ver komen. Dit besef raakte me harder dan ik wilde toegeven.
"Probeer het gewoon," fluisterde Jake, zijn adem warm tegen mijn oor. Zijn andere hand ging naar zijn riem en maakte die langzaam los. "Het is geen probleem. Niemand zal het weten."
Mijn handen trilden, en ik vond het vreselijk dat ze trilden. Maar voordat ik besefte wat er gebeurde, ritste ik zijn broek open. Het geluid was te hard in de stille kamer.