Wat ik miste

Ik leunde op mijn ellebogen en keek naar mijn kruis. Een badstof handdoek hing ingetogen over mijn pik en ballen. Ik zuchtte diep en dacht na over wat er het afgelopen uur was gebeurd.

Eerst wat achtergrondinformatie:

Ik was bijna drie jaar een stuurloos schip geweest. Ik was pas vijfenvijftig toen mijn vrouw, met wie ik zevenentwintig jaar getrouwd was, werd doodgereden door een dronken bestuurder. Ik doorliep de gebruikelijke rouwperiodes en keerde na drie weken terug naar mijn baan als marketingmanager van een middelgrote brouwerij in Chicago.

Mijn werkprestaties hebben er eigenlijk niet zoveel onder geleden. Ik was niet bezig mezelf te verdoven met het flesje Xanax van mijn vrouw of de gratis sixpacks van mijn werk. Aan de andere kant realiseerde ik me dat ik op de automatische piloot opereerde. Het hielp natuurlijk wel dat ik meer dan capabel personeel had.

Er gingen geruchten dat we een overnamekandidaat waren. Deze geruchten werden werkelijkheid toen de "pakken" bij de brouwerij verschenen. We waren een winkel zonder stropdas en met opgestroopte mouwen. Ze droegen donkere pakken, stropdassen, Oxford-schoenen met petten en grijsblauwe bezoekershelmen.

Ik klopte met mijn knokkels op de deurpost van het kantoor van mijn baas (de CMO). Hij hield zijn telefoon tegen zijn oor, maar wenkte me naar binnen en wees naar een leren stoel bij het bureau.

David legde de hoorn neer.

"Klopt dat?" vroeg ik.

"Ja, en het is erg," antwoordde hij.

"Hoe erg?"

"Hoe erg?"

Hij wreef over zijn kale hoofd. "Heel erg, het kwaadaardige imperium uit België wil ons uitkopen. Over uitkopen gesproken, we zijn allemaal ontslagen." Hij rommelde door een stapel verzegelde enveloppen en gaf me de mijne.

Het bijna-geschenk:

Ik heb niet zitten mokken nadat ik ontslagen was. Diezelfde dag huurde ik een headhunter in om een ​​nieuwe baan voor me te vinden. Verrassend genoeg, en hoewel ik bijna zestig was, kreeg ik vijf aanbiedingen. Het goede nieuws? Ik voelde me gevleid. Alle aangeboden functies waren op VP- of CMO-niveau. Het slechte nieuws? Elk bod dwong me om mijn spullen te pakken en naar LA of New York City te verhuizen.

Het kostte me tien dagen en vijf flessen Californische Cabernet om een ​​beslissing te nemen over mijn toekomst.

Ik besloot dat ik liever een vork in mijn oog zou steken dan Chicago te verlaten. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik ons ​​huis in Evanston zou verkopen; het huis waar Mary en ik de kinderen hadden opgevoed.

Ik zat in de studeerkamer, de kamer die Mary mijn mancave noemde, en staarde naar de enige bankkluis op de vloer voor me. Deze ene kluis bevatte de volledige inhoud van mijn oude kantoor in de brouwerij. Ik had het steeds uitgesteld. Ik nam een ​​slok wijn. Mijn plan was om de dingen in drie groepen te verdelen. Papier werd in de open haard gegooid, mijn memorabilia werd tentoongesteld op de boekenplanken of tafels, en de rest verdween in de afvalcontainer. Tegen de tijd dat ik mijn eerste van twee glazen wijn had leeggedronken, had ik nog maar één familiefoto over. We stonden lachend boven op Vail Mountain, onze skistokken omhoog houdend.

Toen besloot ik dat ik officieel met pensioen was.

Mijn dagelijkse routine was vrij simpel. Elke ochtend stond ik rond half zeven op, wreef in mijn ogen en krabde aan mijn ballen. Daarna trok ik een joggingbroek en mijn favoriete New Balance-schoenen aan. Na wat stretchoefeningen en 100 push-ups en crunches per persoon, ging ik de stoep op. Mijn route van acht kilometer voerde me langs de universiteit en de zes koffietentjes. Mijn vaste koffiezaak was Common Ground, een plek waar de barista's mijn naam en mijn drankje kenden.

Ik heb een paar vrienden gemaakt, vooral met andere hardlopers of universiteitsmedewerkers. We deelden allemaal een vroege cafeïnebehoefte.

Chad stond op een ochtend vooraan bij de orderlijn. Hij was een knappe twintiger met een surferslook: een blond haardos, misschien 1,70 meter lang en 75 kilo zwaar. Hij glimlachte. "Het gebruikelijke, Rick?" Hij pakte een stift en schreef op een grote papieren beker.

Ik knikte, betaalde en bedankte hem.

Ik liep naar de afhaalbalie en controleerde de bestellingen visueel (ik raak niet graag andermans bekers aan). Ze waren allemaal medium of van plastic. Meg kwam naar me toe en gaf me mijn latte. Ze grijnsde en gaf me mijn drankje. "Iets speciaals vandaag, Rick?"

"Nee, bedankt." Ik liep de deur uit en nam een ​​slok. Toen zag ik het. Chad had een hartje getekend boven Ricks stippellijntje.

Ik voelde een rilling in mijn pik en ballen, maar dacht er verder niets bij. Ik wist dat ik niet homo was, maar ik voelde me gevleid dat een knappe jongeman in me geïnteresseerd was.

Het Cadeau:

Uit het niets belde een oude vriend. Hij vroeg of ik interesse had in een gratis chartervlucht van en naar Albert Whitted Airport in Sint-Petersburg. Hij wilde met zijn vrouw en kinderen tien dagen op vakantie, en er was nog één stoel vrij.

Ik dacht: wat Wat dan nog? Mijn agenda is open.

Ik boekte een verblijf van tien dagen in het Turtle Beach Resort vlakbij Siesta Key en koos een huisje met een aanlegsteiger. Mijn laatste taak was een boot vinden. Na een kwartiertje Googlen en een telefoontje van twintig minuten was ik er klaar voor.

De Embraer Praetor zou rond 11:15 uur aanmeren. Ik pakte mijn kleine rugzak en ging naar The Teak voor de lunch. De boot werd naast de deur in de jachthaven afgezet.

Ik had een Mako 114 CC gereserveerd, klein genoeg dat een WA-verzekering geen probleem was (vooral omdat ik onlangs mijn vaarbewijs had verlengd), maar groot genoeg om de ruige Tampa Bay te trotseren. golven.

Dertien dagen later zat ik in mijn eigen hottub, met een glas Shiraz in mijn hand.

Ik had de hottub maximaal aangezet om mijn pijnlijke onderrug te verzachten. In de veronderstelling dat ik alweer dertig was, was ik bijna zes uur in het water gebleven. De golven op de terugweg van Sarasota waren ook niet te versmaden.

Ik stapte langzaam uit de hottub en droogde me af. Ik wilde de receptie van het resort bellen om te informeren naar massagetherapeuten ter plaatse.

Ik was teleurgesteld toen ik hoorde dat het antwoord "nee" was. maar het personeel stelde voor dat ik met de conciërge zou praten om te kijken of we alternatieve regelingen konden treffen.

De conciërge was zowel vriendelijk als efficiënt. Ze suggereerde dat het resort een samenwerking heeft met een nabijgelegen hotel. Ik hoefde alleen maar een dag en tijd te kiezen. De therapeut zou binnen tien minuten bij mij thuis arriveren. De kosten (exclusief fooien) zouden op mijn rekening komen.

De therapeut zou rond 20:30 uur arriveren, ongeveer. Ik had een halfuurtje. Ik spoelde mezelf af onder de douche, sprayde me in met Sure en trok mijn joggingbroek aan. Ik schonk mezelf een glas Cabernet Sauvignon in en nestelde me in een rieten stoel. Ik vroeg me terloops af of mijn masseur het warm zou hebben.

De deurbel ging precies op tijd. Toen ik de deur opendeed, werd ik teruggeworpen. Een atletisch ogende jongeman stond voor me met zijn hand uitgestoken.

We wisselden beleefdheden uit toen hij binnenkwam en zijn tafel dekte. Hij heette Dirk. Ik vroeg hem of hij iets wilde drinken. Hij keek naar mijn glas en stelde voor: "Ik neem hetzelfde als jij."

"Ik moet even snel bellen. Ga maar even lekker zitten." Laten we met jou beginnen, met je gezicht naar beneden."

Ik dacht dat je in Rome de Romeinen moest volgen. Ik kleedde me uit tot mijn blote kont, kroop op de zachte tafel en legde een handdoek over mijn billen.

Dirk maakte contact door lichtjes een hand op mijn rug te leggen. Hij vroeg of ik de hoefijzervormige gezichtssteun wilde gebruiken. Ik zei nee: claustrofobie. Hij vroeg of er gebieden waren waar hij zich op moest concentreren. Ik stelde mijn onderrug en bovenste enkels voor. Ik gaf aan dat ik normaal gesproken de voorkeur geef aan een Zweedse techniek met lichte tot gemiddelde druk.