Gestrand

De zon brandde op het ongerepte witte zand terwijl de golven tegen de kust beukten. Miriam zuchtte, zette haar breedgerande strohoed recht en tuurde naar het azuurblauwe water. Het was een perfecte dag, zoals je die op ansichtkaarten en in reisbrochures ziet. Alleen was ze er niet uit vrije wil.

Miriam was een week lang op een eilandcruise geweest met haar vriend Marcus, of tenminste, ze dacht dat hij haar vriend was. Het bleek dat hij andere plannen had toen ze de haven bereikten en haar in de steek liet om een ​​schaars geklede barman te ontmoeten. Typisch Marcus, dacht ze – een gladde prater, sexy als de pest, maar zo betrouwbaar als een kleine boef.

Zij en Lila, een andere passagier die door hun reisgezelschap was achtergelaten, hadden een kleine vissersboot gevonden die hen afzette bij dit idyllische baaitje. "We wachten hier gewoon tot de volgende boot komt," had Lila opgewekt gezegd. Dat was twee dagen geleden. Miriam begon te denken dat de gammele oude boot haar laatste kans was.

Lila verscheen naast haar en hield een kokosnoot omhoog. "Hier, drink dit. Het zal je dorst lessen."

Miriam nam de vrucht dankbaar aan. Lila was een geschenk uit de hemel in deze hele chaos. Terwijl Miriam haar dagen doorbracht met heen en weer lopen op het strand, haar pech vervloekend, leek Lila gewoon mee te spelen. Ze was constant aan het rommelen in haar geïmproviseerde kamp, ​​kokosnoten en wilde kruiden verzamelend en een onderkomen in elkaar aan het knutselen. Zonder Lila zou Miriam huiveren bij de gedachte aan hoe uitzichtloos haar situatie zou zijn.

"Dank je," zei Miriam, terwijl ze de kokosnootschaal opende. De zoete, heldere vloeistof erin smaakte naar hemelse vloeistof. Ze nam een ​​flinke slok en gaf hem aan Lila. "Je bent een echte MacGyver, weet je dat?"

Lila gaf haar een warme glimlach. "We komen hier wel doorheen. Maak je niet zo druk."

Dat was makkelijk praten voor haar, dacht Miriam. Lila was waarschijnlijk gewend aan dit soort dingen, avonturen beleven in de wildernis, waar dan ook. Ze had de moeiteloze schoonheid en slanke, gebruinde ledematen van iemand die veel tijd buiten doorbracht. Haar blonde bob begon net te krullen in de vochtige lucht op het eiland en ze droeg slechts een simpele, vaalgroene jurk. Op een andere dag zou ze een vaal tanktop en een kaki short hebben gedragen. Die hele "castaway chic"-stijl stond haar echt goed.

Miriam daarentegen was een stadsmeisje in hart en nieren. Ze werkte in de marketing, woonde in een flat en had genoeg schoenen om haar eigen zaak te beginnen. Het idee om langer dan een weekend op straat door te brengen was ondenkbaar. En toch stond ze daar, in een belachelijke zomerjurk, zonder make-up, zonder föhn en zonder latte-apparaat. Ze zag er waarschijnlijk vreselijk uit.

"Hé," zei Lila zachtjes. "Gaat het wel? Je lijkt... afstandelijk."

Miriam knipperde met haar ogen en realiseerde zich dat ze even was weggezonken. "Oh! Ja, het gaat goed. Ik... denk gewoon even na."

"Over je idiote vriendje?" Lila gaf hem een ​​meelevende glimlach. "Je bent beter af zonder hem, weet je. Hij verdient een vrouw zoals jij niet."

Een lichte rilling liep door Miriam bij Lila's woorden. "Een vrouw zoals ik?" herhaalde ze, zich een beetje duizelig voelend.

"Je weet wat ik bedoel," zei Lila, terwijl ze speels met haar schouder tegen die van Miriam stootte. "Slim. Grappig. Mooi van binnen en van buiten. Hij was dom om je te verlaten."

Miriams hart begon te bonzen. Beeldde ze het zich in, of zat er een subtiele warmte achter Lila's blik? Ze likte over haar plotseling droge lippen, zich bewust van hoe dichtbij ze waren. Ze voelde de warmte van Lila's lichaam stralen en rook de kokosgeurende zonnebrandcrème op haar huid. "Ik... ik weet niet wat ik moet zeggen."

Lila stak haar hand uit en stopte een verdwaalde krul achter Miriams oor, haar vingertoppen streken langs Miriams wang. "Je hoeft niets te zeggen. Ik zie je, Miriam. De echte jij, niet de persoonlijkheid die je aan de wereld laat zien. Je bent bijzonder."

Miriams ogen vielen dicht bij de aanraking, haar adem stokte in haar keel. Ze had zo naar genegenheid verlangd, naar iemand die haar echt zag. En Lila zag haar, daar was ze nu zeker van. De manier waarop ze naar Miriam keek, haar blik open en vol waardering...

In een vlaag van moed boog Miriam zich voorover en kuste haar.

Lila maakte een zacht geluidje van verbazing, maar smolt meteen weg bij de aanraking, haar lippen scheidden zich van die van Miriam. De kus was zoet, onderzoekend, een openbaring. Miriam sloeg haar armen om Lila's nek en verstrengelde haar vingers in Lila's zijdezachte haar terwijl ze de omhelzing verdiepte.

Lila's handen gleden naar beneden om Miriams heupen te grijpen en trokken hun lichamen naar elkaar toe. Miriam snakte naar adem toen ze Lila's borsten door de dunne stof van hun shirts tegen de hare drukte. Ze had nog nooit een vrouw gekust, maar het voelde zo goed, zo natuurlijk, als thuiskomen.

Ze kusten elkaar een tijdje lang, hun tongen streelden en draaiden om elkaar heen, totdat Lila zich eindelijk losmaakte. "Wauw," zei ze met zware ogen en rode wangen. "Dat was..."

"Ongelooflijk," besloot Miriam met een schorre stem. Ze likte over haar gezwollen lippen en genoot van Lila's smaak. "Ik heb nog nooit zo naar iemand verlangd."

Lila's glimlach was pure zonde. "Waar wachten we dan nog op?"

Ze pakte Miriams hand en leidde haar naar hun verblijf, haar bedoelingen duidelijk. Miriam volgde gretig, haar lichaam pulserend van verlangen. De rest van de wereld vervaagde in de vergetelheid – haar verwoeste cruise, haar vreemdgaande vriend, het feit dat ze gestrand waren op een onbewoond eiland. Het enige wat telde waren Lila en de belofte van haar aanraking.