Van melk en honing

Zijde.

Dat was wat Talia omhulde terwijl ze wegdreef. Lange, golvende krullen van zacht, antracietgrijs haar vormden zowel een kussen als een stortvloed op haar bleke wangen en over haar mooiste feestjurk. Twee doordringende, in jade gebeeldhouwde ogen gluurden over de kam terwijl ze op handen en knieën over het oneindigheidskleed naar hen toe kroop, haar hakken opzij geschopt en het bovenste knoopje van haar vestje open.

Een olijfkleurige huid en volle lippen begroetten hen over de brug van haar neus.

"Op een zoet nieuwjaar."

Een melodieuze stem als honing streelde haar.

"Op een zoet nieuwjaar," antwoordde ze.

En terwijl de stem stroomde, druppelde de honing van haar oversized lippen, niet groter dan een wijsvinger naar Talia. Het stroomde naar beneden, druppelde omhoog, totdat de amberkleurige substantie zich over haar handen en de knieën van haar panty verzamelde. Ze hief haar hand op om haar lippen te grijpen, de kleverige sluiers honing dwarrelden naar beneden. Het groen, zo groen als nieuwe groei in de lente, richtte zijn blik op Talia terwijl de honing bleef stromen en in de formele kleding trok die ze van huis had meegenomen naar haar eerste semester op de universiteit. Ze mocht dan in de praktijk Joods zijn, maar Rosj Hasjana was geen feestdag om over te slaan.

"Ik verlang hier al zo lang naar." Talia likte een grote sliert honing die van haar zandblonde krullen op haar hoofd droop en streek met haar vingers onder haar lange, geplooide rok. "Zo lang."

In de verte klonk een ramshoorn. De oude sjofar en de melodieuze stem vloeiden en vloeiden en vloeiden en...

"Shit!"

Talia keek rond in de zee van wiegende keppeltjes en kanten hoofdtooien die de gemeente in Beth-El sierden en besefte dat zij de enige was die nog overeind stond, en dan nog wel op blote voeten. Ze wierp een nerveuze blik op de bima, waar ze dezelfde heldergroene ogen uit haar dagdroom zag: die van Leah Hyman, de dochter van de rabbijn. In haar conservatieve crèmekleurige jurk en bijpassende blazer bleef Leah haar vader bevelen op de sjofar te blazen.

Talia had zich ooit kort voorgesteld op een vrijdagavond op sjabbat toen ze net naar het kleine stadje aan de oostkust was verhuisd, voordat de lessen begonnen, maar sindsdien had ze haar best gedaan om te doen alsof ze niet helemaal in de ban was van de charismatische charme van deze verboden vrucht.

Ze is waarschijnlijk een vaderskindje en hetero.

Beschaamd ging ze zitten en begroef haar gezicht in het gebedenboek, in de hoop dat haar plek helemaal achterin voldoende zou zijn om niet nog meer aandacht te trekken dan ze al deed. De kleverige smurrie van haar eigen honing, afkomstig van haar ongepaste fantasie, sijpelde in de zoom van haar panty. Talia was zich scherp bewust van het ruwe nylon dat tegen haar sliploze, onverzorgde struik drukte. Van alle dagen had ze geen wasgoed meer, zuchtte ze. Haar wangen kleurden lichter granaatappelrood toen ze merkte dat de knoopjes van haar vest ook los waren geraakt. Ze knoopte het snel weer dicht, maar elke hartslag drukte haar gezwollen tepels alleen maar verder in de stof van haar dunne blouse, als kleine, puntige dadels.

Een flauwe glimlach verscheen op Leahs lippen toen ze Talia's benarde situatie van een afstandje gadesloeg.

~~~~

Na de dienst schuifelde iedereen het atrium in om een ​​toost uit te brengen. Talia draaide de Manischewitz rond in het kleine plastic bekertje, dat niet veel verschilde van de bekertjes die gebruikt worden voor hoestsiroop. Het beschreef zo ​​ongeveer de walgelijk zoete smaak van de wijn die alomtegenwoordig is bij Joodse bijeenkomsten. Ze ving net het einde van Rabbi Hymans toespraak op toen ze tegen de muur plaatsnam, weg van de drukte in het midden.

"Vandaag is het de Dag des Oordeels, waarop God het Boek des Levens opent en beslist wie zal leven en wie zal sterven. In de komende tien dagen, tot Jom Kippoer, wanneer ons lot bezegeld is, nemen we de tijd voor bezinning en berouw. Laten we feestvieren." Hij hief een sierlijke zilveren kiddoesjbeker op: "L'chaim - op het leven."

"L'chaim." De gemeente reageerde met gejuich en dronk uit hun kleine plastic bekertjes.

De volwassenen kletsten wat met elkaar en verzamelden zich rond de seizoensgebonden catering. Appelschijfjes, kommen honing en ronde, met rozijnen bezaaide challahbroden stonden opgesteld op de tafels die tijdens de dienst waren opgesteld. Kleine kinderen verdrongen zich om als eerste een stukje van de boterbrioche te bemachtigen nadat hun ouders drie uur lang hadden moeten stilzitten, terwijl Talia zich afzijdig hield. Ze kende er niemand en had het gevoel dat ze de festiviteiten door een cameralens volgde. Ze wenste alleen dat de wijn rijkelijker was ingeschonken om haar groeiende rusteloosheid weg te spoelen.

"Shana Tova. Talia, toch?"

Talia keek op om de traditionele groet te beantwoorden en bloosde. "Ja. Shana Tova ook voor jou. Leah, toch?"

Leahs lippen krulden op en Talia's blik werd getrokken door de met saffieren bezette Davidster die verleidelijk bungelde boven de zachte welving van haar bescheiden bedekte borsten.

"Vond je de dienst leuk?"

Talia's ogen schoten weer omhoog naar de donkere monturen voor haar. "Ja. Je, eh, hebt een prachtige stem." Haar woorden haperden toen Leah nog een stap dichterbij deed, een krul uit Talia's gezicht streek en die voorzichtig achter haar oor stopte.

"Je bent toch niet in slaap gevallen of zo?"

"Wat?! Ik, nee, mijn voeten zijn gewoon moe, en misschien ben ik dat ook wel een beetje." Talia's adem stokte, ze wilde niet toegeven dat ze voor haar neus over Leah fantaseerde, en ze voelde plotseling de muskusgeur aan haar dijen. Verse vochtigheid sijpelde door het zwarte nylon en vermengde zich met wat eerder was opgedroogd en afgebladerd. Ze bewoog haar benen heen en weer, maar de strakke mantel duwde de naad alleen maar dieper in de plooien onder haar rok.

"Nou, ik weet dat je hier nieuw bent, maar je hoeft geen muurbloempje te zijn. We zijn een gemeenschap in Beth-El." Talia deed onbewust een stap achteruit zodat ze tegen de muur stond, terwijl Leah dichterbij kwam, met haar andere hand een in honing gedoopte groene appel tegen Talia's volle lippen. Een lange, kleverige sliert was al uit haar slanke vingers op de laminaatvloer gevallen. "En ik wilde je persoonlijk een zoet nieuwjaar wensen, in de geest van delen."

Talia keek de omgeving rond, maar niemand leek de onderliggende seksuele spanning om haar heen op te merken.

"Doe je mond open, Talia."

Sappig, stevig vlees perste zich tussen Talia's lippen, dikke nectar bedekte ze als lipgloss. Leah liet de appel liggen, pakte de geagiteerde handen van Talia en leidde haar voorzichtig door een donkere gang naar de achterkant van de synagoge. De honing droogde haar keel uit, terwijl haar hart dreigde te barsten als een vloedgolf.

~~~

De straatlantaarns flikkerden door de mistige septemberavond toen Talia de synagoge verliet en aan de lange wandeling terug naar haar studentenhuis begon. Op de rabbijn en zijn familie na was zij de laatste die vertrok. Haar krullen lagen warrig op de vloer en de knoopjes van haar vestje zaten scheef. Dicht bij haar borst droeg ze een papieren zak gevuld met overgebleven fruit en een ongeopende fles Manischewitz. Het zachte klikken van haar hakken echode op de stoep terwijl haar ingewanden zich van verwarring omkeerden.

"Weet je wat de granaatappel betekent?"

Leah had haar naar de keuken geleid. Knoopjes waren opengeknoopt, ritsen open. Diep bloedrode sappen waren over Talia's gezicht gelopen toen Leah een handvol met vlees bedekte zaden als een handvol juwelen vastpakte en ze langzaam tussen haar handpalm en vingers verpletterde.

"Het is overvloed."

Een kus, loom. En hun smaak – zuur, zoet en hemels.

De robijnrode vlek sierde Talia's blouse nog steeds als een ongeoorloofde zuigzoen, maar ze kon er niet achter komen waarom Leah haar zo plotseling had aangesproken. Natuurlijk had Leah gezegd dat ze aan dezelfde universiteit aan haar master werkte, maar ze betwijfelde of ze elkaar toevallig hadden ontmoet, vooral niet tijdens een bijeenkomst van de Rainbow Raiders, de LGBTQ-groep op de campus. Misschien wist ze het. Ze zag me elke week naar haar staren en wist het.

De wolken in de lucht werden dikker en begonnen te miezeren. Talia versnelde haar pas terwijl de regen in kleine plasjes dof oranje licht op de stoep glinsterde. Uit haar ooghoek zag ze iemand hurken onder een grote eik. Ze herkende het als de Joodse begraafplaats die ze op weg naar Beth-El was gepasseerd. Rabbijn Hyman zei vaak dat de wortels van de gemeenschap hier teruggingen tot het begin van de negentiende eeuw, en dat velen zich na de Tweede Wereldoorlog hadden aangesloten. Talia wist niet veel over de geschiedenis van haar familie, het oude land of de taal, en had het gevoel dat ze haar hele leven op drift was geweest, ver van grote gemeenschappen zoals Beth-El, en op de een of andere manier duizenden kilometers verwijderd van iedereen die ze kende. Misschien kon Leah het anker zijn dat haar zou helpen zichzelf eindelijk te vinden.

De nieuwe maan maakte het moeilijk om meer dan een schaduw tegen de grafstenen te zien, maar de koele regen bezorgde haar kippenvel en ze maakte zich zorgen dat de persoon onder de boom er slechter aan toe zou zijn. Rosj Hasjana was immers de tijd voor goede daden en mitswot. Ze kon niet zien of het mannen of vrouwen waren, maar ze leken klein en gedrongen, opgerold in foetushouding.

Het begon harder te regenen, dus rende ze snel naar de eik, waarvan de takken een beschermend bladerdak vormden in de vloed.

Talia ging in het gras zitten naast de grijze, ziekelijke figuur. Onduidelijke gelaatstrekken, als een onafgemaakt beeldhouwwerk dat wacht op details, en een spleet waar de mond had moeten komen, waren alles wat ze in het donker kon onderscheiden.

"Je ziet er hongerig uit. Zware nacht?" Alleen het gekletter van de regen antwoordde. "Hallo? Shana Tova?"

Regendruppels vielen zwaar tussen de bladeren. Waar de druppels haar stille metgezel raakten, druppelde er aarde naar beneden, die een aardse petroleumgeur verspreidde. Ze rilde terwijl haar doorweekte kleren aan haar lichaam kleefden en legde haar hand op een grijze wang.

"Je hebt het echt koud." Talia's keel kneep samen van ongemak toen ze een dadel uit de doorweekte papieren zak haalde en het gedroogde fruit tussen de stenen lippen van de figuur stopte. Het paste perfect. "Voor een zoet nieuwjaar." Ze onderdrukte een glimlach, stond snel op en rende, lopend, half terug naar de slaapzaal, hopend dat ze niet over een lijk was gestruikeld.

Modderige voetstappen volgden niet ver daarachter.

~~~

Talia lag die nacht te woelen in bed. Vreemde dromen vermengden zich met herinneringen aan Leahs bekwame vingers die aan haar tepels trokken en tussen de fluweelzachte nattigheid van haar geslachtsdeel gleden.