Toen Wes zijn nieuwe huis binnenkwam, kon hij niet anders dan van top tot teen opgewonden zijn. Dit zou de plek zijn waar hij eindelijk zelfstandig zou wonen – geen ouderlijke beperkingen of richtlijnen meer! Maar wat Wes echt blij maakte, was niet alleen de vrijheid zelf, maar ook het feit dat hij iemand had gevonden om dit nieuwe avontuur mee te delen: Makena, een verbluffend aantrekkelijke, rondborstige, sterke en charmante zwarte vrouw die hij nog maar kort geleden had ontmoet.
De gedachte om met haar te leven, wekte gevoelens in hem op die hij voorheen niet helemaal had kunnen plaatsen. Het voelde als een mix van opwinding, nieuwsgierigheid, angst en opwinding – alles gecombineerd tot één krachtig gevoel.
Ik heb m’n benen al open liggen en een condoom op tafel. Ik wil NU een seksdate. Geen grapjes, geen afspraken volgende week. Vanavond. Jij. Mij. Kut nat. Pik hard. En dan neuken tot het matras drijfnat is. Als je niet serieus bent, fuck off. Maar als jij het nu wil – klik dan hier.
Hun vriendschap groeide snel in de loop van de dagen, voornamelijk door hun gedeelde passie voor wiet roken en het bespreken van verschillende onderwerpen tot diep in de nacht. Naarmate de band tussen hen sterker werd, waren er subtiele momenten waarop hun lichamen elkaar raakten en elektrische gevoelens door hen heen raasden.
De groeiende chemie tussen hen leek onmiskenbaar, maar geen van beiden durfde dat hardop toe te geven. Ze bleven genieten van elkaars gezelschap, rookten joints en voerden diepe gesprekken die vaak ontaardden in filosofische debatten over van alles en nog wat, van politiek tot existentiële vragen. De aangename sfeer stelde hen in staat facetten van zichzelf te ontdekken waarvan ze het bestaan niet eens kenden.
Op een dag, na een bijzonder intense discussie over kapitalisme en socialisme, stonden ze dicht bij elkaar in de warme gloed van het zonlicht dat door het raam naar binnen stroomde.
Zonder enige waarschuwing boog Wes zich voorover en kuste Makena op de mond. Zijn stoutmoedigheid verraste zelfs hem. Maar ze deinsde niet terug en beantwoordde het gebaar met evenveel enthousiasme. Hun lippen bleven een paar seconden langer dan verwacht hangen, wat meer dan alleen genegenheid in hen deed ontbranden.
Aangemoedigd door deze onvoorziene wending in de gebeurtenissen, nodigde Wes Makena uit om later met hem mee te gaan naar het nabijgelegen park. Hij zei dat het de perfecte plek was om te ontspannen en na te denken. Ze stemde meteen toe, omdat ze een verandering in de dynamiek van hun relatie herkende en verdere mogelijkheden wilde verkennen.
Samen wandelden ze rustig door het park en namen de bezienswaardigheden, geluiden en geuren om zich heen in zich op. Ze kletsten weer ontspannen, alsof ze de draad weer oppakten waar ze in hun appartement waren gebleven. Op een gegeven moment tijdens hun wandeling bracht Wes aarzelend het onderwerp ter sprake dat hen al bezighield sinds hun spontane kus eerder. "Dus... denk je dat onze connectie tot iets anders zou kunnen leiden?" vroeg hij voorzichtig.
Makena pauzeerde even en glimlachte toen lichtjes. "Ik weet het niet," antwoordde ze eerlijk. "Maar ik denk dat het de moeite waard is om te onderzoeken." Met die simpele woorden begonnen ze de verraderlijke wateren van een ontluikende romance te bevaren, voorzichtig onbekend terrein betredend vol potentiële risico's en beloningen.
Naarmate de tijd verstreek, werd hun band steeds sterker. Hoe hard ze ook probeerden de onmiskenbaar sterke aantrekkingskracht tussen hen te ontkennen, die bleef voelbaar in al hun interacties.
Wes begon subtiele veranderingen in Makena's lichaamstaal op te merken wanneer ze privé met elkaar spraken – een lichte beweging van haar heupen als ze dichterbij kwam, een slepende blik die verwees naar verborgen verlangens achter haar kalme voorkomen. Evenzo betrapte hij Makena erop dat ze hem aandachtig bestudeerde op momenten van kwetsbaarheid, in een poging beter te begrijpen wie hij werkelijk was achter dat vriendelijke uiterlijk.
Ondanks deze onthullingen bleef hun vriendschap bestaan, en bloeide ze op in maanden van voortdurende groei en ontdekking. Ze begonnen allebei geleidelijk te beseffen dat ze weliswaar beste vriendinnen konden zijn, maar dat het idee om geliefden te worden ook een sterke aantrekkingskracht had.
Het licht in de keuken flikkerde sporadisch en wierp griezelige schaduwen op de muren. Makena stond bij de deur naar de eetkamer, gekleed in slechts een korte witte jurk die haar volle rondingen nauwelijks bedekte. Haar ogen flitsten ondeugend en nodigden Wes uit haar te volgen naar de aangrenzende kamer.
Een groep mensen verzamelde zich rond de tafel en was druk aan het kletsen. Makena gebaarde Wes om naar haar toe te komen en deed alsof ze zich ergerde aan zijn aanwezigheid. Nieuwsgierig stapte hij naar voren.
Hij keek haar aan en zag dat ze een sluwe glimlach had die suggereerde dat er iets mis was. Geïntrigeerd volgde Wes Makena over de drempel naar de drukke eetzaal. Omringd door Makena's vrienden vroeg hij zich af waarom ze hem hier te midden van zo'n chaos had meegenomen. Maar ondanks zijn verwarring kon hij het niet laten om dieper in hun web te worden getrokken.
"Oké, iedereen," zei Makena dramatisch, zich tot Wes wendend.
"We moeten iets belangrijks bespreken."
Alle ogen waren plotseling op haar gericht, met uitdrukkingen variërend van interesse tot bezorgdheid.
Wes voelde zich kwetsbaar en keek nerveus de groep gezichten rond. "Is er een probleem?" stamelde hij, terwijl hij Makena's blik afzocht naar steun.
Ze knikte vastberaden en trok hem dichter naar zich toe. "Het gaat over je marihuanaverslaving," zei ze vastberaden, ervoor zorgend dat haar toon overtuigend klonk.
"En mijn..." Wes zweeg even, even verrast door haar onderwerpkeuze.
"Eh... Wat is het precies?" probeerde hij te vragen, in een poging de aandacht van zichzelf af te leiden.
Makena zette haar vragen onvermoeibaar voort. "Nou, het lijkt erop dat je veel te veel wiet rookt!" kondigde ze autoritair aan, terwijl ze een spottend bezorgde vinger op zijn schouder legde.
Ondanks zijn verlegenheid en verwarring forceerde Wes een lach. "Haha, ja, misschien heb je gelijk..." antwoordde hij verlegen.
Hun vrienden wisselden veelbetekenende blikken uit die stilzwijgend instemden met Makena's zorgen.
Wes voelde zich in het nauw gedreven en probeerde de situatie te bagatelliseren. "Nou, ik zou niet 'te veel' zeggen," protesteerde hij zwakjes. "Net genoeg om na het werk te ontspannen, weet je?" Hij keek Makena verwachtingsvol aan, in de hoop dat ze hem zou verdedigen, maar hij kreeg geen medelijden van haar. In plaats daarvan toonde haar gezicht een mengeling van afkeuring en vastberadenheid.
Makena keek Wes recht aan en ontmoette zijn blik zonder het oogcontact te verbreken.
"Dat kan waar zijn," gaf ze toe, haar stem diep en schor. Er viel een korte stilte. "Maar gezien je drugsverslaving vrees ik dat je op een gegeven moment geen controle meer hebt. Dit zal een negatieve impact hebben op je leven, je schoolwerk, je gezondheid en je relaties." Haar uitdrukking verzachtte enigszins en toonde oprechte bezorgdheid om Wes' welzijn.
Verlegenheid overviel Wes toen hij besefte dat ze het meende. Slikkend gaf hij toe: "Misschien heb je gelijk."