Reisbehoeften

Reizen voor mijn werk was nooit mijn favoriete onderdeel van mijn werk, maar ik vond het niet erg. Sterker nog, het bracht me dagenlang de deur uit, wat ik zo nu en dan nodig had. Met mijn man en twee kinderen was er vrijwel geen "me-time". Het extra voordeel dat het allemaal op kosten van het bedrijf was, was een extra pluspunt.

Deze reis was echter een beetje anders. Meestal reisde ik alleen en deed ik mijn eigen verkoopgesprekken. Deze week ging Scott, onze nieuwste verkoper, met me mee voor een korte introductie. Hoewel Scott al eerder op kantoor had gewerkt, was werken onderweg nieuw voor hem en het bedrijf wilde dat hij me aan het werk zag voordat hij alleen op pad ging. Een beetje hulp zou geen kwaad kunnen. Ik zorgde ervoor dat hij op de hoogte was van de verkoopcijfers en aanbiedingen, zodat we de presentatie samen konden geven. Voor een verkooppraatje was dit een enorme prestatie. Het was misschien pas juli, maar met deze ene verkoop kon ik mijn jaarlijkse quotum overtreffen en aan het einde van het jaar een mooie bonus veiligstellen.

We ontmoetten elkaar op het vliegveld en dronken een middagborrel bij Chili's. Scott was een aardige kerel, en we kletsten over onze bazen, collega's en andere triviale onzin waar nieuwe collega's het over hebben als ze net beginnen. Hij was een aardige kerel, wat het allemaal makkelijker maakte. Ik had sinds mijn start van mijn carrière 15 jaar geleden met een paar echte klootzakken gewerkt. Hij was net afgestudeerd aan de business school en had net zijn MBA behaald. Zijn universiteit had een programma waarmee studenten direct na hun bachelor konden instromen in de MBA-opleiding, dus hij had de hersens voor de baan, maar nog niet de ervaring. Ik vond het fijn dat hij zo nederig was om dat toe te geven.

We landden rond 18.00 uur in Rochester en namen een taxi naar het hotel.

"Kan ik u helpen?" vroeg het jonge meisje achter de balie toen we de lobby van het Holiday Inn binnenkwamen.

"Ja, we hebben twee kamers voor vanavond. Ze zouden allebei onder mijn naam, Holly James, of onder onze bedrijfsnaam, EQP, moeten staan," zei ik, en ze tikte op het toetsenbord.

"Ah, ja. Hier is hij, mevrouw James. Kamer 904," zei ze, terwijl ze de sleutelkaart klaarlegde.

"Er zou er nog een moeten zijn... voor mijn collega hier."

"Het spijt me. Ik Ik heb je alleen voor de kamer gereserveerd. Even kijken of er iets beschikbaar is." Hij bleef op het toetsenbord klikken. "Nou, het lijkt erop dat we voor vannacht helemaal volgeboekt zijn. Morgenochtend is er een grote educatieve conferentie in de lobby, waar we het druk mee zullen hebben. Er zouden nog wel een paar andere hotels in de buurt moeten zijn als je het niet erg vindt om ergens anders te verblijven."

Ik was behoorlijk geïrriteerd, maar ik snap hoe dit soort dingen soms kunnen lopen.

"Geen probleem. We bedenken wel iets," zei ik, terwijl ik mijn aandacht op Scott richtte. "Vind je het niet erg? Laten we uit eten gaan en iets opzoeken op de iPad. Ik heb een zakelijke creditcard, dus dat zou geen probleem moeten zijn."

Een uur later...

"Wat bedoel je, zit jij ook al volgeboekt?" riep ik half in de telefoon, half smekend: "Jij bent het laatste hotel in de stad!"

Blijkbaar had het kleine blondje zich vergist in het Holiday Inn. De conferentie had misschien een paar kamers in beslag genomen, maar bovendien was er de hele week een nationale motorrally gaande en mensen uit het hele land namen elke kamer in de stad in beslag. Geweldig. Natuurlijk, verdorie. We reden terug naar het hotel.

"Nou, Scott, het lijkt erop dat we een kamer moeten delen. Ik slaap wel op de grond of zoiets," zei ik.

"Prima. Maar doe niet zo belachelijk." "Ik slaap op de grond," antwoordde hij.

Het was inmiddels ongeveer 21:20 uur, dus besloten we ons klaar te maken voor bed. De presentatie zou de volgende ochtend om 7:30 uur beginnen, en ik had mijn rust nodig om optimaal te kunnen presteren. Op dat moment was het geen probleem. Twee volwassenen die een kamer delen is normaal op een zakenreis. Scott streek langs zijn tanden, waste zijn gezicht en pakte de extra deken uit de kast. Hij gooide een kussen van het bed op de grond en ging liggen.

"Kijk, dit is belachelijk. We zijn volwassenen. We kunnen een bed delen. Ik slaap onder de dekens, jij neemt de deken." "Het komt wel goed," zei ik tegen hem.

"Weet je het zeker? Zou dat niet raar zijn?" vroeg hij.

"Ik weet het zeker," antwoordde ik, terwijl ik me omdraaide om naar de badkamer te gaan en me klaar te maken. Dat is het mooie aan een 37-jarige vrouw zijn: het zelfvertrouwen. Ik weet dat deze man niets zal proberen. Ik ben getrouwd en heb kinderen. Ik heb het uit mijn hoofd gezet, en dat is alles.

Er was echter één probleem. Ik had een bepaalde routine tijdens mijn autoritten: een lang, warm bad en een sessie met mijn vibrator voordat ik in slaap viel. Dit hielp me altijd om te ontspannen en mijn geest te kalmeren voordat ik in slaap viel. Vanavond kan ik het denk ik wel zonder doen. Ik maakte mijn bedtijdvoorbereidingen af ​​en ging terug naar de kamer.

"Oké! "Laten we gaan slapen," zei ik terwijl ik de hoek omsloeg en stopte, want Scott sliep al. Verdorie, wat ben ik zenuwachtig! Ik ging aan de andere kant van het bed liggen en kroop onder de dekens. Ik wilde de tv aanzetten, maar ik was bang Scott te storen. Dus sloot ik mijn ogen en dwong mezelf te ontspannen. Twintig minuten later staarde ik nog steeds naar het plafond. O, wat zou ik niet doen voor een snelle masturbatiesessie met mijn bullet! Toen mijn ogen aan het donker gewend waren, keek ik naar Scott.

Toen ik omkeek, rolde hij van zijn zij, met zijn gezicht van me af, op zijn rug. In het donker zag ik een kleine bobbel onder de dikke deken. over zijn buik. Ik giechelde als een klein meisje. O, wat was ik jong! Ik vroeg me af of mijn man nog steeds zo'n stijve had.