Tafel voor twee

Op een koude Thanksgivingavond trilde mijn telefoon met een sms-bericht. Ik pakte het en zag dat het van mijn ex-vriendin Sharon was. "Fijne Thanksgiving! Laat me je maaltijd zijn," schreef ze met een knipoog-emoji.

Ik trok een wenkbrauw op bij het belachelijke bericht. Mijn vingers zweefden over het scherm, wetende dat ik niet moest reageren. Maar de verleiding was te groot. Mijn blik gleed naar mijn vrouw aan het hoofd van de tafel, waarna ik een nonchalante grijns opzette en terug typte.

"Fijne Thanksgiving ook voor jou. Dank je wel, maar ik eet met de familie van mijn vrouw," antwoordde ik.

"Oh, geweldig. Dat is cool. Ik ben blij voor je," antwoordde ze. "Sorry dat ik je stoor." Ik kon het sarcasme bijna in het bericht horen.

"Ik dacht dat jullie als gezin aan het eten waren, met jullie familie of met die van jullie man."

"Nou, mijn moeder is naar huis. Mijn man is op zakenreis. Mijn zoon is bij de familie van zijn vader," typte ze terug.

Ik voelde een steek van schuldgevoel. Ik wist dat ze deze keer meer contact met me opnam uit eenzaamheid dan uit verleiding.

"Het spijt me dat te horen," zei ik oprecht. Ik herinnerde me hoe somber Thanksgiving kan zijn als je alleen bent, met al dat magnetronvoedsel en de ongewenste restjes. Ik weet hoe deprimerend en eenzaam dat kan zijn. Mijn vingers vlogen over het glas. "We moeten eens afspreken! Zal ik straks even langskomen? Ik bel je als ik onderweg ben," stelde ik voor. Ik wist dat ik dat niet moest doen, maar ik moest in ieder geval even kijken hoe het met haar ging.

"Dat zou fijn zijn. Ik laat de deur wel open," antwoordde ze met een kus-emoji. Hmm, dit werd interessant.

Na het eten bij mijn schoonouders ging ik even langs bij Sharon. Ik stopte voor haar huis, met een zoemende motor. Ik keek op mijn horloge en stuurde haar een berichtje terwijl ik in de auto zat. "Ik ben buiten."

"Kom binnen. De deur staat open," antwoordde ze.

Ik liep naar binnen en riep "Hallo!" terwijl ik de deur openduwde. Maar ik kreeg geen antwoord. Vreemd genoeg waren alle lichten uit, behalve een nachtlampje in de gang en een zwak licht in de verre hoek. Ik volgde haar en vond haar plat op haar buik liggend op het kookeiland, gekleed in slechts een wit topje dat over haar borsten was getrokken en een zwarte string. Mijn pik trilde in mijn broek bij het zien van haar chocoladetaart.

"Waarom duurde het zo lang?" vroeg ze verleidelijk, terwijl ze haar krullen opzij trok.

"Ik kan me omdraaien en weggaan als je wilt," grapte ik, terwijl ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, met een vleugje ernst.

Ze ging op de rand van de toonbank zitten met haar armen uitgestrekt. "Kom hier, zwerver," glimlachte ze.

Ik liep naar haar toe en ze trok me in een knuffel. We omhelsden elkaar stevig. De warmte van haar lichaam omhulde me en ik kon het niet laten om in haar armen te zinken.

"Ik heb je gemist," fluisterde ze in mijn oor.

Op dat moment smolt de rest van de wereld weg – mijn vrouw, onze families, mijn geweten. Er waren alleen wij en het verleden, de toekomst en het heden.

"Ik heb je ook gemist," zei ik eerlijk. Een vleugje van haar parfum kietelde mijn neus. Ze kuste me op mijn wang, trok zich toen terug en likte mijn lippen.

"Was dat nodig?"

"Dit is om je te laten zien hoeveel ik van je hou."

"Ben je nu een hond?"

"Hou je mond," glimlachte ze, "idioot," en duwde me speels weg. Toen trok ze me bij mijn shirt naar zich toe. "Je weet dat ik van je hou."

"Ik hou ook van jou," zei ik eerlijk.

"Ik zal altijd van je houden," kuste ze me op mijn lippen. Ik kuste haar terug. Haar lippen waren zacht en smaakten zoet.

Mijn handen gleden langzaam langs haar gladde dijen, naar haar middel en trokken haar dichter naar zich toe terwijl ik de kus dieper maakte. Maar toen trok ik me terug. Dit klopte niet. "Dit kunnen we niet," zei ik, mijn stem vol zelfbeheersing.

Ze snauwde, gleed van het aanrecht en liep naar de koelkast. Mijn ogen waren gericht op haar ronde billen, die hypnotiserend met elke stap meebewogen. Ik voelde mijn vastberadenheid met de seconde afnemen.

"Wil je iets drinken?" vroeg ze, terwijl ze voor de koelkast stond, licht gebogen vanuit haar middel om me een verleidelijk uitzicht te geven.

"Ik neem wat jij hebt," antwoordde ik, mijn ogen gericht op haar volle billen.

"Ik drink niets."

"Oké. Ik neem wat jij hebt."

"Pruimensap, oké?" grapte ze.

"Tuurlijk," antwoordde ik, mijn ogen nog steeds op haar billen gericht.

Ik hou echt van haar. Ook al waren we met anderen getrouwd, die liefde is er nog steeds en zal er altijd zijn. Maar dat is geen reden om onze geloften te breken.

Ze kwam terug met twee glazen witte wijn. "Hier... ga zitten." Ze knikte naar de andere kant van het eiland. Toen viel mijn oog op de manier waarop de borden waren opgemaakt.

Ik nam een ​​slok van de wijn, Pinot Grigio, mijn favoriet.

"Een tafel voor twee," begon ik te zingen. "Een eetkamer met uitzicht. Jouw lichaam staat op mijn menu...

"Vanavond ga ik op jou eten..." zongen we in koor. "Maar er zal geen 'ik ben je schuldig' zijn," voegde ze eraan toe.