In 1962 zat ik in het zwemteam van mijn middelbare school. Ik zat in mijn eindexamenjaar en was een erg goede zwemmer. Tijdens de gymles mochten de jongens naakt zwemmen, en dat gold ook voor de trainingen van het zwemteam. Het was een beetje vreemd om naakt te zijn tijdens zwemwedstrijden, met moeders, zussen en vriendinnen (natuurlijk allemaal volwassenen) op de tribune boven het zwembad, maar het was niet zo gek als het tegenwoordig zou zijn.
Zwemmers die een beetje overgewicht hadden (en dat waren er niet veel) schaamden zich misschien een beetje, maar studenten zoals ik schaamden zich helemaal niet. Ik was slank, maar had wel wat spieren in mijn armen en benen, en ik was trots op mijn uiterlijk. Ik kreeg vaak complimenten over mijn uiterlijk en voelde me zelfverzekerd. Als ik meedeed aan een zwemwedstrijd, was mijn grootste zorg mijn snelheid. Als ik niet zou winnen, wilde ik er in ieder geval dichtbij zijn.
Mijn schoonmoeder van 63 is een wandelende seksverslaving. Ze likt, slikt en kreunt als een pornoster, maar wil het nu gewoon in het echt. Geen webcam, geen chat. Ze wil afgespreid liggen op bed, met haar benen in de lucht en jouw pik diep in haar kut. Ze is nat vanaf de ochtend en wil volgespoten worden door mannen die haar als een speeltje gebruiken. Wil jij haar keihard neuken en daarna verdwijnen? Dan is dit jouw kans.
Voor de eerste zwemwedstrijd gaf onze coach ons een aantal gedragsregels:
1) Begroet onze families na de wedstrijd op de tribune. De reden hiervoor was dat toeschouwers vijftig cent entree betaalden, en dat geld hadden we nodig. Als we onze "klanten" een welkom en blij gevoel gaven, zouden ze terugkomen.
2) Voorkom dat onze vrienden en familie in verlegenheid worden gebracht met onze naaktheid. Hij zei dat we onze geslachtsdelen niet met onze handen mochten bedekken, omdat dat onze families zou laten zien dat we ons schaamden en hen een ongemakkelijk gevoel zou geven. In plaats daarvan zouden we moeten doen alsof het ons niets kon schelen, en hij zei dat het ons niets kon schelen omdat we knappe jongemannen waren.
3) Als we een erectie kregen, moesten we de Pledge of Allegiance (Eed van Trouw) voor onszelf opzeggen, en onze erectie zou verdwijnen. "Het werkt altijd," zei hij.
4) Reageer niet als toeschouwers onbeleefd zijn. Na de wedstrijd zouden de toeschouwers je wel eens een klap op je kont kunnen geven of een beetje te "bitchy" kunnen worden. "In het verleden," zegt hij, "hebben we zelfs meegemaakt dat mensen de penis van een jongen vastgrepen. Als dat gebeurt, reageer dan niet te heftig. Word niet boos, schreeuw niet, glimlach gewoon naar ze. Het zijn onze klanten."
Aan het einde van mijn derde jaar sloegen een paar mensen me op mijn kont toen ik langs de toeschouwers liep. Ik volgde gewoon de instructies van de coach op en glimlachte even, wat leek te werken.
Eens, aan het einde van mijn tweede jaar, liep ik na een bezoek aan mijn tante over de tribunes en een oudere heer vroeg me of ik een beetje een olifant was. Hij zei: "Dat ding zwaait heen en weer als een olifantenslurf. Jij moet wel een beetje een olifant zijn." Toen gaf hij mijn penis een beetje een "wiebel" zijwaarts door hem met zijn vingers heen en weer te laten glijden. Ik glimlachte alleen maar naar hem.
Eens, na een zwemwedstrijd, stond ik op het punt om naar de kleedkamer te gaan omdat ik geen van mijn vrienden of familie op de tribune had gezien. Ik controleerde de tribune voor de zekerheid en toen zag ik een moeder en haar dochter naar me zwaaien. Toen ik beter keek, zag ik dat het Elenor Carlson was, een vrouw uit mijn kerk. Ze wenkte me om met haar te gaan praten.
Ik sprong snel de trap op en mevrouw Carlson, een oude vriendin van de familie, glimlachte en begroette me. Ze stond op en hief haar armen op om me te laten weten dat ze een knuffel wilde, en ze zei: "Het kan me niet schelen of je nat bent, ik moet je knuffelen." Ik omhelsde haar en toen vertelde ze me alles wat er in de kerk gebeurde.
Ik schaamde me er helemaal niet voor dat ik naakt was terwijl ze sprak. Ik dacht er niet eens over na, maar ik zorgde ervoor dat ik de instructies van de lerares opvolgde om mijn geslachtsdelen niet met mijn handen te bedekken. Er was een leuning, dus ik leunde ertegenaan en hield me met mijn handen vast terwijl ze sprak.
"Weet u iets over meneer Nelson?" vroeg ze. "Hij voelde zich laatst ziek en is naar de dokter geweest. Nou, het blijkt dat hij een hernia heeft." Ze ging maar door.
Terwijl ze sprak, kwam haar dochter Maryann naast me staan. Maryann was een lief, landelijk meisje met kastanjebruin haar, iets jonger dan ik. Ik probeerde haar niet aan te kijken, omdat ik respectvol moest zijn en naar de persoon moest kijken die tegen me sprak, maar het leek erop dat Maryann iets van plan was.
Terwijl ik daar stond te luisteren, voelde ik Maryanns koude vingers langzaam over mijn lichaam glijden, toen weer omhoog, toen weer omlaag en weer omhoog. Het kietelde een beetje, maar ik negeerde het en probeerde beleefd te zijn tegen mevrouw Carlson. "Je lijkt wel Tarzan," hoorde ik Maryann zachtjes zeggen. Ik negeerde haar gewoon en deed mijn best om met haar moeder te praten.
Mevrouw Carlson bleef maar doorpraten en ik kon er geen woord uitbrengen. Het enige wat ik kon zeggen waren dingen als: "O, echt?" "Dat is jammer", "Dat is goed", enz. Maryann raakte me de hele tijd aan. Mevrouw Carlson leek het niet erg te vinden. Eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ze het überhaupt merkte.